در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۴۲ مطلب
اسمش "مریم" است، یکی از هزاران پرستار ایران. بانویی سپیدپوش که « کرونا » روزگار او و بیمارانش را سخت‌تر کرده است. ۵ سال است در بخش نورولوژی بیمارستان سینای همدان فعال است و در این روزهای کرونایی در بخش ایزوله ۳ خدمت می‌کند. درست است ثانیه‌های این روزها پر از اضطراب‌اند و دلهره، اما خودش را سرباز وطن می‌داند در جبهه سلامت و به لباس سپید خدمت افتخار می‌کند. مریم، ورزشکار هم هست با مدال‌های رنگارنگ اما هیچ رنگی برایش زیباتر از سفید نیست. به اعتقاد او نجات جان آدم‌ها قشنگ‌ترین کار دنیاست.
پرنسس سوفیا اکنون به خدمه بیمارستانی در استکهلم در مبارزه با ویروس کرونا که جان ۱۰۰۰ نفر را در سوئد گرفته و ۱۲۰۰۰ نفر را مبتلا کرده، کمک می‌کند.
یک پرستار سمنانی که به ویروس کرونا مبتلا شد و توانست آن را شکست دهد، اکنون در کنار همکارانش در حال مداوای بیماران مبتلا به این ویروس است. گوشه ای از زندگی این روزهای او را تماشا کنید.
ویدئویی از دیدار احساسی یک پرستار رامسری با فرزند خردسالش پس از ۳۲ روز منتشر شده است. این پرستار از زمان فراگیری ویروس کرونا در کشور در محل کار خود حضور داشته و در این مدت با فرزند خود دیداری نداشته است.
نرجس خانعلی‌زاده نخستین پرستاری بود که در راه مقابله با ویروس کرونا و خدمت به سلامت مردم جان خود را فدا کرد.
ملی‌پوش هاکی بانوان که در اورژانس تهران مشغول به کار است از تجربه این روزهای خود صحیت می‌کند.
رئیس پایگاه پنجم پلیس آگاهی پایتخت، از دستگیری سارق منزل خبر داد که تحت پوشش پرستار خانگی، یک میلیارد ریال از ۵ شاکی سرقت کرده بود.
این دو پرستار برای رقص خود از دریاچه قو که یکی از مشهورترین و پرنمایش‌ترین باله‌های جهان است الهام گرفتند. آنها رقص خود را با نشان دادن قلب به وسیله دست هایشان به پایان رساندند تا بهترین آرزوهای خود را برای بیماران کرونایی ارسال کنند.
بیمارستان مسیح دانشوری یکی از بیمارستان‌های است که بیماران مبتلا به ویروس کرونا یا افرادی که مشکوک به ابتلا به این بیماری هستند، در آن بستری می‌شوند. کادر درمانی این بیمارستان در چند وقت اخیر با اقدامات جهادگونه خود برای بهبود بیماران مبتلا به ویروس کرونا تلاش کرده‌اند. یکی از سرپرستار این بیمارستان که قرار بود طی این روزها مراسم جشن عروسی خود را برگزار کند، در اقدامی خیرخواهانه با لغو مراسم عروسی خود، بیش از پیش به یاری بیماران و کادر درمانی بیمارستان مسیح دانشوری پرداخت.
کارمان که تمام می‌شود همان صندوق، نوبتی برای ویزیت دوباره به ما می‌دهد و راهی‌مان می‌کند. ساعت را که نگاه می‌کنم، باورم نمی‌شود که حدود ۴ – ۳ ساعت است اینجا هستم. ساعت حدود یک و ۳۰ بامداد است! و این یعنی ۴-۳ ساعت طاقت‌فرسا برای ویزیت بیماری که قرار بود اوژانسی باشد و به شدت درد می‌کشید. با خودم می‌گویم: واقعا اگر بیماری رو به احتضار کارش به اورژانس بیمارستا‌های دولتی بیفتد، واقعا چقدر شانس زنده ماندن دارد؟! بی‌اختیار یاد جمله همان زن چادری می‌افتام که می‌گفت: اگر پول داشتیم و می‌رفتیم یک…
