یک کارشناس اقتصادی در یادداشتی مینویسد: در ایران حوزه سیاسی دانای کل است فرقی نمیکند که ابتدا بخواهد همه اقتصاد را دولتی کند و بعد به اسم خصوصیسازی، اقتصاد آن را نه با بازار رقابتی بلکه با سرمایهداری مدیریت کند. به اسم عقلانیت اقتصادی، قوانین شهری را بفروشد و در نهایت بهجای اقتصاد رقابتی، ابتدا مسکن و بعد کل جامعه را به بازار انحصاری و رانتی بسپارد. به اسم عدالت و مبارزه با سرمایهداری، سازمان برنامه را منحل کند و درآمد سرشار نفت را در پروژههای نیمهتمام و گسیخته از هم، و وامهای بیثمر…