کنشگران عمدهی سیاسی-اجتماعی و اقتصادی در ایران با هر اسم و رسمی که دارند؛ تنها زمانی قادر خواهند بود کشور را از زمانهی سختی که در آن گرفتار آمده به سلامت عبور دهند که نخست، الگویِ "مصالحه- شراکت- سازماندهی" را با محوریّت توسعهی اجتماعی، به عنوان پارادایم توسعه برگزیده پیش از هرچیز از توسعهی سیاسی آغاز نموده و با هدف دستیابی به توسعهی اجتماعی ( از طریق تقویت بیمههای درمانی، احیای تعاونیها، سهامدارنمودن کارگران در کارخانهها و شریکشدن در سود آنها و...) مسیر را برای جاریشدن و تقویت یکی…