در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۹۰۷ مطلب
این رویکرد رسانه‌ای دست‌اندرکاران فتنه قبل از هر چیز نشانگر یک واقعیت مهم است و آن ورشکستی و تهیدستی سران طیف متبوع‌شان پس از ارتکاب خیانت‌های پیاپی است وگرنه دلیلی ندارد که یک جریان سیاسی حضور افراد متفاوت در مراسم تشییع یک شخصیت را حمل بر همنشینی تدبیرگران و کنار گذاشتن رقابت و درپیش گرفتن رفاقت (؟!) تعبیر کنند.
جریان اول اصولگرایی جریان مستقر در قدرت است که دولتمردان و دیپلمات‌های کنونی وزارت خارجه را در بر می‌گیرد. این جریان به دلیل اقتضائات مملکت‌داری و مسوولیت‌های اجرایی طرفدار مذاکره برای حل مشکلات کشور است و از مقطع ۸ آذر ۱۴۰۰ تا شرایط کنونی که پای یک تفاهم نانوشته، ضمنی، موقت یا کمتر در برابر کمتر در میان است، نسبت به مساله رفع تحریم‌ها و بهره‌مندی از مزایای اقتصادی آن اهتمام ورزیده و به مذاکره ولو غیرمستقیم وزن می‌دهند.
روزنامه فرهیختگان نوشت: فیلم‌هایی مثل خیابان اندرزگو نه ترویج حجاب و نه کمک کردن به حکمرانی است بلکه نشان می‌دهد شکست در این عرصه پذیرفته شده و تنها راه مانده، شکل دستوری و خشن است. بازگشت به نقطه صفر یعنی بازگشت به گسست اجتماعی و خلق بحران‌های جمعی وسیع‌تر.
دوئل اصولگرایان بر سر صندلی‌های مدیریتی صدا و سیما، زمانی آغاز شد که خبر رسید وحید جلیلی قائم‌مقام سازمان صداوسیما طی حکمی محسن یزدی مدیر شبکه مستند را برکنار کرده است. وحید جلیلی که طی ۲ سال گذشته کمتر در محافل عمومی حاضر می‌شد و برخلاف دوران حضور در جبهه عدالت‌خواهی که سخنرانی‌های پر آب و تاب منعقد می‌کرد، پس از پیروزی رییسی در انتخابات ۱۴۰۰ مامور شد تا کادرسازی را در صدا و سیما آغاز کند.
دوگانه عشق و انزجار با شکسته شدن سکوت ظریف در قالب یک متن اینستاگرامی خود را نشان داده است.
احتمال دارد پایداری‌ها تصور پرتکرار فرزندکشی را تغییر دهند و این‌بار دست به برادرکشی بزنند.
اصولگرایان در روایت خود از درگیری نظامی در مرز ایران و افغانستان همچنان به دنبال تطهیر طالبان هستند.
مهاجری در یادداشتی خطاب به وزیر کشور نوشت: یواشکی می‌پرسم، شما هم یواشکی جواب بدهید؛ از دوستان فارغ التحصیل دانشگاه امام صادق، سر کسی بی‌کلاه مانده که می‌خواهید مشغولش کنید؟!
در برابر تحرکات تند پایداری‌چی‌ها، اما این قالیباف است که راسا وارد میدان شده و با استفاده از همان ادبیات مرسومش درخصوص «سوپرانقلابی‌ها» تلاش می‌کند، ناف طیف‌های رادیکال جناح راست (جبهه پایداری و عدالتخواهان) با اصولگرایان را قطع کرده و نو اصولگرایان را تنها وارث واقعی جناح راست معرفی کند.
نگرانی این جریان از تک‌روی با هدف سهم‌خواهی پایداری‌ها که منجر به تشتت و افتراق میان خودی‌ها خواهد شد، نتیجه انتخابات را برای این جریان به نگرانی تبدیل کرده و گر‌ه‌زدن منافع مردم با منافع جریان اصولگرایی گزاره‌ای بی‌حاصل است؛ زیرا عملکرد این جریان که همه ارکان اجرائی و حاکمیتی را در دست دارد، جایی برای جلب حمایت عمومی باقی نگذاشته که بخواهد پشت یک جریان در مقابل یک جبهه تندرو قرار گرفته و این‌گونه دوقطبی بی‌حاصل شکل بگیرد.
