در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۱۶ مطلب
چرا یک پزشک و پرستار باید در کشوری بماند که نه‌تنها حق او را نمی‌دهند، بلکه از توهین و افترا به او هم کوتاهی نمی‌ورزند؟ و نتیجه همه این‌ها همین می‌شود؛ اینکه کشور‌های هم‌جوار ما به واسطه حضور نیرو‌های متخصصی که در ایران درس خوانده‌اند، وضعیت سلامت و پزشکی خود را ارتقا بخشند.
تعامل با پزشکان برای همکاری در نسخه‌نویسی الکترونیک راه‌حلی است که می‌توان اصلاح ویزیت به‌قهقرارفته در کشورمان را با آن شروع کرد؛ چراکه افزایش ناگهانی تعرفه‌ها تا مقادیر واقعی بدون رفع اشکالات ویزیت‌ها امکان‌پذیر نیست.
مساله اصلی این نیست که برخی مهاجرت می‌کنند و از تعداد نخبگان کشور کاسته می‌شود بلکه نکته مهم‌تر آن است که این موضوع معلوم می‌کند موقعیت‌های شغلی، موقعیت‌های زندگی و در یک کلام کیفیت حیات در کشور پایین و در حال سقوط است.
رئیس کل سازمان نظام پزشکی در مورد مهاجرت پزشکان گفت: مهاجرت پزشکان قبل از کرونا بوده و هنوز هم ادامه دارد و به لحاظ آماری به نسبت کل جامعه پزشکی کشور، آمار معنا داری نیست، اما حتی مهاجرت یک پزشک هم برای ما سنگین است.
جامعه پزشکی راهی ندارد جز آنکه به تعامل، نقد، درخواست عملی، نشان‌دادن راه درست -اگر معلوم شده- و تلاش برای مداخله در امور ادامه دهد. نه‌تنها راه دیگری ندارد، بلکه باید تأکید کرد رویکرد انتقادی همواره در تلاش تأثیر بر وقایع است نه پذیرش آن‌ها به نفی یا اثبات.
رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران به مهاجرت پزشکان اشاره کرد و گفت: مهاجرت در اقشار تحصیل کرده یک خسارت برای کشور است و فقط خاص جامعه پزشکی نیست. اما در شرایط خاصی شاهد افزایش موارد مهاجرت هستیم و سالی ۳۰۰۰ درخواست برای مهاجرت پزشکان داریم.
جیمز بینبریج استاد مطالعات شبکیه در دانشگاه کالج لندن گفت که مطالعه تازه به روی بیمار فرانسوی کیفیت بالایی دارد، اما فقط یک نمونه است.
حساب کاربری منسوب به سازمان پزشکی قانونی ایران در توئیتر از مهاجرات سه هزار پزشک ایرانی در ده ماه اخیر خبر داده است.
نایب رئیس انجمن جراحان پلاستیک و زیبایی با اشاره به اینکه بیشترین اعمال زیبایی در کشور‌هایی مانند آمریکا، برزیل و آمریکای جنوبی انجام می‌گیرد، گفت: در میان کشور‌های منطقه ایران بالاترین آمار جراحی‌های پلاستیک و زیبایی را پس از ترکیه دارد.
زهرا ابطحیان متخصص بیماری‌های عفونی می‌گوید: فکر کنم حدود ۲۰ روزی بود که شیوع رسمی کرونا شروع شده بود. وقتی مریض‌های آی. سی. یو را می‌دیدم متوجه شدم که مریض‌هایم حال‌شان بدتر شده است. عملا هیچ روش درمانی بر آن‌ها اثر نمی‌کرد. از اینکه نمی‌توانستم برای‌شان کاری کنم و حال آن‌ها بدتر شده بود تحت‌تاثیر قرار گرفتم. همین که از ابتدای بخش شروع کردم به ویزیت بیماران گریه کردم. باورتان نمی‌شود ۴ ساعتی از بالا تا پایین بیمارستان مسیح دانشوری را گریه کردم. هیچ‌کاری نمی‌توانستم بکنم.
