تلسکوپ فضایی ساخت ناسا به طور مداوم در حال رصد سیارات کوچک است و در جدیدترین رصد‌های خود یک سیاره کوچک‌تر از سیاره حیات را کشف کرده است.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۲۵ مطلب
تلسکوپ فضایی ساخت ناسا به طور مداوم در حال رصد سیارات کوچک است و در جدیدترین رصد‌های خود یک سیاره کوچک‌تر از سیاره حیات را کشف کرده است.
آژانس هوانوردی و فضانوردی ملی آمریکا تصویری از کولینز منتشر کرده که مربوط به ۱۹ ژوئن سال ۱۹۶۹ می‌شود:
دانشمندان علوم سیاره‌ای بر این باورند که پیدایش ماه نتیجه جدا شدن مقادیر بسیار عظیمی از مواد زمین اولیه در خلال یک برخورد غول آسا در روز‌های پرآشوب منظومه شمسی است. در نخستین روز‌های پیدایش ماه، اقیانوسی از ماگمای مذاب کل سطح این قمر را فرا گرفته بود. در آن اقیانوس تفتان، مواد معدنی بر اساس چگالی شان مرتب شدند، به طوری که پلاژیوکلاز‌های سبک‌تر بالا آمدند و در سطح قرار گرفتند و سایر مواد معدنی سرشار از آهن و منیزیم پایین رفتند و در جبه قرار گرفتند.
از طریق شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای، یک تیم از محققان آلمانی و روسی موفق به شناسایی دو فرآیند اتمسفر منحصر به فرد در سیاره سرخ شدند که این موضوع می‌تواند توضیح دهد که چگونه آب در مریخ از بین می‌رود اما زمین ذخایر آب خود را حفظ می‌کند.
محققان همچنان سعی دارند علت دقیق مریخ‌لرزه را مشخص کنند و انتظار دارند نتایج دقیق‌تری را در آینده به اشتراک بگذارند.
سیاهچاله ناحیه‌ای از فضا-زمان است که آثار گرانشی آن، چنان نیرومند است که هیچ چیز — حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مثل نور — نمی‌توانند از میدان گرانش آن بگریزد. نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش‌بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود.
زندگی در مریخ از دیرباز رویای انسان بوده و این سیاره سرخ جذابیتی تام و تمام برای ابنای بشر داشته است. حالا به نظر می‌رسد این رویا بزودی محقق خواهد شد، زیرا کشور‌ها و سازمان‌های زیادی هم‌زمان در حال کار بر روی پروژه جاه‌طلبانه‌ای هستند که قرار است رویای پاگذاشتن انسان بر روی مریخ را به واقعیت تعبیر کند. این پروژه جزئی از طرحی عمومی است که در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و طی آن ده سازمان مهم فضایی یک گروه مشترک تشکیل دادند تا برنامه‌هایشان برای دیدار از سیاره سرخ را با هم پیش ببرند.
مراحل اوج درخشش و محو شدن the Cow. در تصویر سمت چپ اثری از این انفجار نیست. در تصویر وسط انفجار به بیشینه‌ی درخشش رسیده و از کل کهکشان پرنورتر شده است. در تصویر سمت راست که حدود یک ماه پس از بیشینه‌ی درخشش ثبت شده شدت نور کاهش یافته است.
این دو کهکشان برخوردی در پیش‌زمینه‌ی کهکشان‌های دوردست پرشماری قرار گرفته‌اند که در تصویر اصلی می‌توانید آن‌ها را دقیق‌تر ببینید. نکته‌ی جالب توجه دیگر در این تصویر گاز، غبار و ستاره‌های جوانی است که همچون پلی میان دو کهکشان کشیده شده‌اند. اتفاقی که نتیجه‌ی برهم‌کنش گرانشی این دو کهکشان با یک‌دیگر است.
قرار گرفتن ماه، زمین و خورشید در یک راستا پدیده خسوف یا ماه گرفتگی را رقم می‌زند و وقتی ماه درنزدیک‌ترین نقطه به زمین قرارمی‌گیرد و بزرگتر از اندازه معمول دیده می‌شود لقب 'ابرماه ' می‌گیرد؛ و به این دلیل ماه خونین نامیده می‌شود که قمرزمین را هاله قرمز رنگ فرا می‌گیرد.