اولین خورشیدگرفتگی سال ۲۰۲۲ در بخشهایی از قطب جنوب، ناحیه جنوبی آمریکای جنوبی و اقیانوسهای آرام و اطلس قابل رویت خواهد بود.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۲۵ مطلب
اولین خورشیدگرفتگی سال ۲۰۲۲ در بخشهایی از قطب جنوب، ناحیه جنوبی آمریکای جنوبی و اقیانوسهای آرام و اطلس قابل رویت خواهد بود.
سیارههای «ناهید» و «بهرام» از دید ناظران زمینی با یکی از غولهای گازی سامانه خورشیدی یعنی سیاره «کیوان» همنشین میشود.
این بارش شهابی به نوعی به ساکنان نیمکره شمالی زمین تعلق دارد؛ چرا که کانون بارش تقریبا در نقطه شمالی کره آسمان قرار داشته و شهابهای زیادی از این بارش را ساکنان نیمکره جنوبی نمیتوانند مشاهده کنند.
«ژان رُنه روآ» از اخترفیزیکدانان برجستهای است که تجربههای گرانبهایی در چندین زمینه دارد. استاد برجستهای است، پژوهشگر بینالمللی شناختهشدهای است، نویسنده کتابهای عمومی و دانشگاهی خوشنامی است و در نهایت قلبی به وسعت زمین انسانها دارد.
این شیء آسمانی احتمالاً بخشی از منظومه M ۵۱-ULS-۱ است که سیاه چاله یا ستارهای نوترونی و یک ستاره همراه با حجمی حدود ۲۰ بار بزرگتر از خورشید در آن قرار دارند.
یک «اَبَرنواختر» زمانی رخ میدهد که یک ستاره در حال مرگ، شروع به خاموش شدن میکند. در آن لحظه به طور ناگهانی منفجر شده و حجم بسیار زیادی نور تولید میکند.
پدیده نجومی ماه آبی زمانی رخ میدهد که در طول سه ماه یعنی یک فصل به جای سه بار، چهار بار ماه کامل رویت شود. در این صورت به سومین ماه کامل طی یک فصل "ماه آبی" گفته میشود. شامگاه یکشنبه (۳۱ مرداد) ۱۴۰۰ این ماه آبی نمایان شد. ماه برخلاف نامش آبیرنگ نیست و هنگام غروب رنگی نارنجی دارد و پس از آن زرد رنگ میشود. (این عکسها در ارتفاعات کوه دراک شیراز عکاسی شده است)
تابش اشعه ایکس که در این تصویر با رنگ آبی نمایان است، حاصل موج شوکی است که دمای گاز میان ستارهای را تا حدود ۱۰ میلیون درجه رسانده است. شکل نعل اسبی آن نیز ممکن است به دلیل توزیع نابرابر گاز میان ستارهای در اطراف محل انفجار ایجاد شده باشد.
اگر یک سیارهی بزرگ در زمان و مکان مناسب نزدیک به ماه و زمین قرار بگیرد، میتواند ماه را به سمت زمین سوق دهد. حتی اگر چنین اتفاقی رخ دهد، سالها طول میکشد که ماه به نصف فاصلهی کنونی خود از زمین برسد و اثرات آن بلافاصله در زمین حس نخواهد شد.
سیاهچاله ۱-Cygnus X یکی از نزدیکترین سیاهچالهها به زمین است که به طور اتفاقی در سال ۱۳۴۰ کشف شد و مورد توجه فیزیکیدانان مشهوری، چون هاوکینگ و کیپ تورن قرار گرفت.