در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۷ مطلب
«کتاب آبی» یادداشت‌هایی است که ویتگنشتاین در سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۴ برای تدریس به شاگردانش در دانشگاه کمبریج آماده کرد. این اثر نقطه آغاز بازگشت او به فلسفه پس از یک دهه سکوت است و به‌روشنی نشان می‌دهد که رویکرد او نسبت به زبان، معنا، و اندیشه دچار دگرگونی‌ای بنیادی شده است.
ویتگنشتاین از «تراکتاتوس» (مبنای اول؛ نظریه تصویری در باب معنا: picture theory) آغاز کرد و به «تحقیقات فلسفی» (مبنا و فلسفه دومش؛ نظریه بازی‌های زبانی: language games) رسید. فهم را به زبان وصل کرد و سعی داشت امر فکر و فهمیدن را از دایره و انحصار مطلق ذهن و معلوم و مجهول و حرکت صرفِ نفس انسان بیرون آورد.
یک جوانِ فلسطینی به دوستان و نزدیکانش می‌گفت که شما ویتگنشتاین را نمی‌شناسید او بمب اتم است، تندباد و گردباد است؛ کسی این را در نمی‌یابد.
نه کی‌یرکگارد و نه ویتگنشتاین، هیچ‌کدام نمی‌خواستند با یک نظریه فلسفی بجنگند تا نظریه دیگری را جایگزین آن کنند بلکه قصدشان تضعیف کژفهمی‌های فلسفی‌ای بود که نمی‌گذارند ببینیم آنچه ما تنها بدیل‌های فلسفیِ در دسترس می‌دانیم، در واقع مجموعه‌ای از دوگانه‌های غلط‌اند.
اگر بگوییم ویتگنشتاین از برجسته‌ترین فیلسوفان قرن بیستم است، گزافه نگفته‌ایم. او یکی از بنیانگذاران فلسفه زبان است که البته اندیشه‌های او منحصر به زبان نیست. ویتگنشتاین شأن فلسفه را توضیح دادن توصیف می‌کند. از نظر او فیلسوف کسی نیست که نظریه‌ای بر نظریات بیفزاید بلکه کسی است که هر آنچه را هست روشن کند. به عبارتی فیلسوف از زبان‌پردازی می‌پرهیزد و مشخص می‌کند که هر سخن به چه معناست.
کتاب «ویتگنشتاین و کواین» توسط انتشارات امید صبا منتشر شده و به تشابهات و تفاوت‌های دو فیلسوف انگلوساکسون می‌پردازد.
