زبان اصلی مردم تهران، فارسی است. اما در بعضی نقاط زبان‌های محلی نیز دیده می‌شود که در مجموع از لهجه‌های فارسی محسوب می‌شوند. به طور کلی زبان و گویش‌های دیگری مانند آذری، گیلکی، لری، مازندرانی نیز به دلیل مهاجرت‌ها به آن افزوده شده است.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۵۶ مطلب
زبان اصلی مردم تهران، فارسی است. اما در بعضی نقاط زبان‌های محلی نیز دیده می‌شود که در مجموع از لهجه‌های فارسی محسوب می‌شوند. به طور کلی زبان و گویش‌های دیگری مانند آذری، گیلکی، لری، مازندرانی نیز به دلیل مهاجرت‌ها به آن افزوده شده است.
در گذشته، گاهی جاروکردن و آب‌پاشی بیان‌کنندۀ معنا و مفهومی خاص نیز بوده است؛ به‌طور مثال، اگر فردی به شغل یا منصبی خاص دست می‌یافت، فراش‌هایش کوچه و سرتاسر گذر، بازارچه و جلوخان خانۀ او را جارو و آب‌پاشی می‌کردند و از این‌طریق، اهالی متوجه تغییر منصب او می‌شدند و پیشکش‌های خود را به خانۀ او می‌فرستادند.
در طهران قدیم هر صنف یک علامت، نشانه نمادین داشت که با آن خودشان را در جامعه معرفی و شناخته می‌شد. مثل بِرَند‌های الان که یک علامت دارند و شما علامت را که می‌بینید متوجه می‌شوید که کدام مربوط به کدام برند کالا و محصول است.
عمارت موتمن‌الاطبا، اولین خانه سه‌طبقه در ایران است که در سال۱۲۶۲ خورشیدی ساخته شده است.
سایر محلات قدیمی تهران، چون ارگ، دولت، یافت‌آباد، صابون‌پزخانه، تجریش، هفت‌چنار، لاله‌زار، فرحزاد و... در عهد ناصری ساخته شدند.
یکی از قدیمی‌ترین خیابان‌های پایتخت، شاپور است که از میدان حسن‌آباد تا خیابان شوش کشیده شده و از شاه‌راه‌های اصلی تهران به شمار می‌آید. در دوره قاجار به این خیابان «فرمانفرما» می‌گفتند، اما مدتی بعد نام این خیابان به «شاهپور» تغییر کرد.
اگر همسایه‌ای رخت‌شویی داشت، همسایه دیگر به‌کمکش می‌شتافت. موقع خانه‌تکانی و ضیافت و مانند آن، همه دست بالا زده یاری‌اش می‌کردند و همچنین در نزاع‌های زن و شوهری و اختلافات خانوادگی که همه مانند عضو یک پیکر با هم اتفاق می‌کردند به رفع غائله می‌کوشیدند. اگر روز‌ها زن‌ها مانند اهالی یک کلوپ کل امورشان از کار و تفریح و ناهار و عصرانه و بزک و وسمه‌کشی و مانند آن با هم بود، مردهایشان هم شب همین یگانگی را داشتند که هر شب در اتاق یکی جمع شده، پذیرایی شده و به تفریح و خوردن و ریختن و گفت و شنود می‌پرداخ…
در عهد قاجار تهران صورت هشت ضلعی ناقص‌الاضلاعی داشت که با خندقی که به دورش حفر کرده بودند از اراضی اطرافش جدا می‌شد و ارتباط آن با خارج شهر تنها به وسیله دروازه‌ای بود که اطرافش ساخته شده بود. عرض خندق بین شش تا 10 ذرع و عمق آن تقریباً چهار ذرع بود و این آخرین خندق شهر بود که در زمان ناصرالدین‌شاه حفر شده، محدوده شهر را نسبت به برج و باروهایی که در عهد شاه طهماسب صفوی کشیده شده بود و بیش از یک فرسخ محدوده نداشت تا چهار برابر وسعت بخشیده بود....
نويسندگان سفرنامه‌ها ومتون تاریخی هر یک به جهت اهميت و ارزشی که کوه دماوند برای مردم و سرزمین ایران دارد در طول تاریخ بارها به وصف آن پرداخته اند.
