"قزوه بیش از کلاهش، نگران خود باشد"

عبدالرضا شیبانی در وبسایت صبح میمه نوشت: آقای علیرضا قزوه را با شعر از نخلستان تا خیابان که اعتراضی بر آغاز تکنوکرات بازی های دوران سازندگی بود، شناختم. شاعر جوانی که رنگ و روی روستایی خودمان را داشت و برای همین بیشتر به دل می چسبید.

آخرین بار هم در اجرای حامد زمانی در برج میلاد او را دیدم. قزوه چند سالی است وابسته‌ی فرهنگی و مدیر مرکز تحقیقات زبان فارسی در هند شده است و این چند سال هر کجا رفته، قدر دیده است و بر صدر نشسته است.

او هنرمند بزرگی است و نصیحت به او فقط از باب "نصیحت به ائمه ی مسلمین" جواز دارد. هنرمندان نباید خود را به دولت‌های متنوع و متغیر بچسبانند. حامد زمانی هم از این قاعده مستثنی نیست. مگر آنکه هنرشان از استحکام و غنای کافی برخوردار نباشد و در پی آن باشند که به هر قیمتی، بمانند.

قزوه آخرین سروده اش را خیلی کوتاه به مذاکرات و ترس‌ها و دلواپسی‌هایش که در حقیقت دلواپسی‌های جبهه‌ی پایداری است، اختصاص داده است. او می گوید: «می‌ترسم ظریف کراوات کری را به یادگار بگیرد …» و این چقدر خلاف انصاف است.

در اینکه قزوه می‌تواند سخن متفاوتی داشته باشد هیچ تردیدی وجود ندارد. همینطور که صادق زیبا کلام و علی مطهری دارند اما نه با نام رهبری. اشکال اینجاست که امثال قزوه از رهبر معظم انقلاب مایه می‌گذارند و دیدگاه‌های خود را مطابق با منویات حضرت ایشان اعلام می‌کنند و به گونه‌ای که جفا به مقام معظم رهبری نیز تلقی می‌گردد، القا می‌کنند که تنها طرفداران و ذوب‌شدگان در ولایت هستند.

قزوه در "از نخلستان تا خیابان" بیتی دارد که "کلاهم را قاضی کردم، جهنمی شد" و حتما می‌شود از قزوه خواست یکبار دیگر کلاهش را قاضی کند و بیش از کلاهش، نگران خودش، باشد. انتظار می‌رود امثال علیرضا قزوه از تعلقات و تعصبات گروهی وارسته‌تر گردند و از باب ادعایی که دارند با شاخص ولایت به ارزیابی رویدادهای مهم و حساسی نظیر مذاکرات هسته ای بپردازند.

می ترسم مذاکرات آخر ژنو
درست مثل بازی آرژانتین باشد
با آن همه دوام که آوردیم
درست در دقیقه ی آخر
ناگاه کسی مثل مسی
بیاید و کار را تمام کند
می ترسم بعد بازی
عراقچی دوباره تبلت اش را بیرون بیاورد
تا به یادگار فیلم بگیرد
و کاپیتان ظریف
کراوات جان کری را به یادگار بگیرد
و ما بی خود به خیابان بریزیم
و جشن باخت بگیریم.