فرارو- دیروز 17 دی ماه سالروز تولد محمدرضا لطفی بود. بدون شک او یکی از ماندگارترین چهره های تاریخ موسیقی ایرانی است و آثار او سالها مورد بررسی قرار خواهد گرفت و شنیده خواهد شد. شیوه او در تکنوازی و سلیقه اش در گروه نوازی منحصر به فرد بود و تاثیر زیادی بر نسل پس از خود گذاشت.
لطفی این شانس را داشت تا از آخرین بازماندگان سنت قدیم موسیقی قاجار تعلیم ببیند. علی اکبر خان شهنازی، عبدالله دوامی، نورعلی برومند، داریوش صفوت، سعید هرمزی و یوسف فروتن از اساتید باقی مانده آن دوران بودند.
آشنایی او با هوشنگ ابتهاج شاعر و گرایش های خاص سیاسی او و همزمانی آن با انقلاب 57 از محمدرضا لطفی یک موسیقی دان انقلابی ساخت و زمینه تحولی در موسیقی ایرانی را فراهم کرد. تشکیل گروه چاووش و خلق موسیقی حماسی اتفاقی تازه در سنت موسیقی این کشور بود.
در ادامه اما آن همه شور و حماسه ناگهان جای خود را به یاس و سرخوردگی داد و لطفی ناچار به ترک وطن شد. آن نوازنده انقلابی تبدیل به درویشی درون گرا شد و تکنوازی های او طعم موسیقی عرفانی گرفت.آثار به جا مانده از این دوره مبتنی بر بداهه نوازی است از این منظر به ذات موسیقی شرقی (آنگونه که خود می پنداشت) نزدیک تر است.
او در 12 اردیبهشت سال 93 درگذشت. آنچه که در ادامه می بینید تکنوازی سه تار او در سال 90 در کشور ترکیه است.
