ایران با چه تاکتیکی میتواند قهرمان آسیا شود؟

ماتادورها در ۴ بازی جام جهانی میانگین ۶۹ درصد مالکیت توپ را ثبت کردند که البته نتیجهای جز حذف در یک چهارم نداشت. تیمهایی نظیر آلمان و آرژانتین هم مالکیت توپ بیش از ۶۰ درصد داشتند و نکته جالب این که عربستان سعودی نیز در هر سه بازی صاحب بیش از ۵۰ درصد توپ بود.
به گزارش ورزش سه، در شرایطی که حدود ۳ ماه از پایان جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه میگذرد، اعضای اصلی کمیته برگزاری مسابقات و همچنین مسئولان فیفا گزارشی تفصیلی از عملکرد تیمها در جام جهانی منتشر کرده اند.

مالکیت توپ: نصفِ اسپانیا
یکی از سنجههای جذاب برای بررسی عملکرد یک تیم، مالکیت توپ است. طبیعتا تیمی که بیشتر توپ را در اختیار داشته باشد، فرصت موقعیت سازی بیشتری را هم خواهد داشت و به زعم بسیاری از فوتبال دوستان، این شیوه بازی زیباتر و تماشاگرپسندتر است؛ همانطور که اسپانیا با ارائه درست چنین شیوهای از سال ۲۰۰۸ موفق شد طرفداران بسیاری را در جای جای دنیا جلب کند.
میانگین مالکیت توپ ایران در ۳ بازی ۳۳ درصد بود که پایینترین میزان در بین ۳۲ تیم حاضر در جام جهانی ۲۰۱۸ است. البته نباید فراموش کرد که بسیاری از تیمهای دنیا با همین شیوه به موفقیت میرسند و تنها شاید سبک بازی شان مورد پسند هواداران نباشد.
ارسال پاس: کم، درصد پاس صحیح: کمتر
طبیعتا تیمی که توپ را کمتر در دست داشته باشد، پاس کمتری هم ارسال میکند. یوزها در هر بازی جام جهانی به طور میانگین ۲۴۴ پاس بین هم رد و بدل کردند و در بین ضعیفترین تیمها از این حیث قرار گرفتند.
همچنین ایران در میانگین پاس صحیح نیز نسبت به دیگر تیمهای حاضر در جام جهانی ضعیفتر عمل کرد. ۶۴ درصد پاسهای شاگردان کارلوس کی روش درست بودند، آن هم در شرایطی که میانگین کلی عدد ۸۲ را نشان میدهد.
دفاع با عرض زیاد و طول کم
آمارهای فیفا نشان میدهد وقتی تیم ایران صاحب توپ نبود، بازیکنان با فاصله کمتری نسبت به هم قرار میگرفتند و به عبارتی سعی میکردند با ایجاد تراکم در زمین خودی، مانع از نفوذ حریفان شوند؛ خصوصا این که بازیکنان حریف از تکنیک خوبی بهره میبردند و کی روش میخواست در صورت فریب خوردن یک بازیکن، مهرههای بعدی از پشت سر و کنار بتوانند جای خالی را پوشش دهند.
همچنین زمانی که توپ در دست حریف بود، بیشترین فاصله طولی بین آخرین مدافع و مهاجم نوک ایران عدد ۲۹ متر را نشان میدهد. در هنگام مالکیت توپ این آمار بیشتر میشود چرا که سردار آزمون به عنوان مهاجم نوک در زمین حریف پیش روی میکرد، هر چند که این افزایش تنها ۸ متر است.
اما با بررسی فاصله عرضی در هنگام مالکیت توپ و عدم مالکیت توپ میتوان به نتایج جالبی رسید. در هنگام مالکیت توپ بیشترین فاصله عرضی ۲۷ متر بود، اما وقتی حریف توپ را در اختیار داشت این عدد به ۳۲ متر میرسد. به عبارتی ایران زمان از دست دادن توپ از طول بازی خود میکاست و به عرض اضافه میکرد.
به طور میانگین در هر بازی، دروازه بانهای حاضر در جام جهانی ۲۸ پاس ارسال کردند. گلر تیم هایی، چون آلمان و اسپانیا در این امر فعالتر بودند.
قابل قبول در ورود به محوطه جریمه و یک سوم حریف
ایران اگرچه مالکیت توپ نداشت و در دقت پاس هم ضعیف عمل کرد، اما در حملات در حد و اندازههای خود موفق ظاهر شد.

یوزهای ایرانی؛ سریع و با استقامت
از معدود فاکتورهایی که در آن ایران بالاتر از میانگین جهانی است، میتوان به معیارهای مختلف در دوندگی اشاره کرد. شاگردان کی روش ۸ هزار و ۲۰۰ متر را با سرعت بیش از ۲۰ کیلومتر بر ساعت دویدند، آن هم در شرایطی که میانگین جام جهانی ۷ هزار و ۵۵۴ متر بود! همچنین مسافت پیموده شده توسط ایرانیها با سرعت بیش از ۲۵ کیلومتر در ساعت عدد ۲۲۵۰ است، یعنی حدود ۲۰۰ متر بیشتر از میانگین جهانی.
همچنین بازیکنان تیم ملی ایران در مرکز یک سوم دفاعی خودی کنشهای دفاعی کم سرعت بیشتری نسبت به دیگر تیمها داشتند. ایران در مجموع ۳۶۵ بار در مرکز خط دفاعی فعالیت کرد که میانگین این آمار برای تیمهای حاضر در جام جهانی ۳۳۰ میباشد.
دور زدن حریفان با پاس عمقی؛ نیاز به تلاش بیشتر!
تعداد دفعات از دور خارج کردن بازیکنان حریف در جریان بازی برای تیم ملی ایران با پاسهای عمقی ۱۴۹ بار ثبت شده است، در حالی که میانگین کلی این آمار ۲۶۴ مرتبه میباشد.
البته ایران در از دور خارج کردن مدافعان حریف با پاس عمقی، نزدیک به میانگین جهانی عمل کرد. ۲۸ در مقابل ۳۳ نشان میدهد شاگردان کی روش وقتی به دروازه حریف نزدیک میشدند میتوانستند بهتر پاس عمقی و کلیدی بفرستند.