در راهپیمایی شرکت کنیم؟!

فرارو- محمدحسین خوشوقت؛ فردا دوشنبه، چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در ایران است. با پیروزی انقلاب به راهبری بزرگ مردی کم نظیر، حیات رژیمی نامردم سالار پایان یافت که وجود داشت تا منافع منطقه ای امریکا را تامین کند؛ همانند تمام رژیم های عربی خلیج فارس که اکنون نان نوکری واشنگتن را می خورند.

شعارهای مردم انقلابی در تمام دوره خیزش ضد استبدادی، "استقلال، ازادی، جمهوری اسلامی" بود. این شعار بزرگ، پس از پیروزی، در قانون اساسی جمهوری اسلامی تبلور یافت. این قانون والای فرادستی، قرار بود مو به مو، تمامی سیاست گذاری ها و رفتارهای داخلی و خارجی مسوولان کشور را در تمامی سطوح، راهبری کند.

بدون شک، به گواه دوست و دشمن، با افتخار می توان گفت که "استقلال" را به خوبی در عمل پاس داشته ایم و بدین سان، چهل سال است که دشمنان را به ستوه آورده ایم و مایه دلگرمی و نجات ملت های تحت ستم نیز بوده ایم.

اما "آزادی" در موارد فراوانی، دستمایه هوس های عمل گرایانه و مصلحت اندیشی های فردی و جناحی بوده است.پس از چهل سال، و در اوج قدرت و ثبات داخلی و منطقه ای،هنوز برخی مسوولان کشور تصور می کنند که اگر به منتقدان و دگر اندیشان و دگر باشان، اجازه سخن گفتن و عمل کردن دهند، کیان نظام جمهوری اسلامی به خطر می افتد و با این تصور یا بهانه، برخی با عناوین غیر سیاسی، اما واقعا با مقصود سیاسی، به دادگاه کشیده می شوند و محکوم می گردند؛ و این برازنده یک حکومت مردم سالار که درس آموزش امیر مومنان، علی (ع) است، نیست.

التزام عملی به دو مفهوم والای "جمهوری اسلامی" نیز، به رغم میل و تلاش محدود مسوولان کشور، هنوز در سطحی قابل قبول، آن گونه که انتظار می رفت، حاصل نشده و مردم همچنان در انتظار تحقق عینی یک حکومت مردم سالار مبتنی بر آموزه های اسلام راستین و سیره امیر مومنان، علی علیه السلام اند. نادیده گرفته شدن رای اکثریت مردم، در موارد مختلف، از سوی رقبای روسای جمهور منتخب، نظام آلوده و تباه کننده بانکی که در حال نابود ساختن تولید داخلی و نظام اقتصادی کشور است، نظام مدیریتی نا کارآمد، بی عدالتی های زجر آور و غیر قابل انتظاری که برخی قوا به جامعه تحمیل کرده و می کنند و سایر عیوب ریز و درشتی که خیل عظیم مردم را به ستوه آورده است، نشانه هایی از عدم التزام عملی به جمهوریت و اسلامیت است. 

اما، ملت عزیز و شکیبای ایران، امید خویش را از دست نداده و همچنان به مسوولان کشور، مهلت داده و می دهد تا کاستی ها را جبران کنند و آرزوی شهیدان انقلاب اسلامی و دفاع از نظام و ایران عزیز را تحقق بخشند.

با این تفاصیل، سوال این است که ایا سزاوار است که در راهپیمایی چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی شرکت کنیم؟

به این سوال، با توضیحی پاسخ می دهم. 

ترامپ و دستگاه اطلاعاتی او، نتانیاهو و دستگاه اطلاعاتی اش، رژیم خون آشام آل سعود، منافقین آدم کش و داعشیان جگرخوار، چند سالی است که با تدابیر شیطانی خویش، در پی ساقط نمودن نظام جمهوری اسلامی ایران و تجزیه میهن سرفراز ما، روز شماری می کنند. تحریم های گسترده امریکا، توطِئه های حساب شده اسراییل و استقرار داعش و منافقین پشت مرزهای ایران در شرق و غرب کشور، و تلاش آن ها برای ایجاد بلوا و آشوب فراگیر در داخل، حکایت از برنامه ریزی دقیق برای نیل به مقصودی سیاه و دهشتناک علیه ایران و ایرانی دارد.

اگر ،خدای ناخواسته، دشمن ما به هدف خویش دست یابد، کدامین نظام سیاسی را در کدامین قلمرو خاکی، جایگزین نظام جمهوری اسلامی خواهد کرد؟!

ناظر عاقل و بینا، شک ندارد که در غرب آسیا، ایران قدرتمند، بیش از این، تحمل نخواهد شد زیرا مانعی بزرگ بر سر راه تحقق اهداف راهبردی امریکا خواهد بود. برای رفع این مانع، ابتدا باید ایران به چند کشور کوچک و متعارض تبدیل شود و در هر یک، رژیم های "دوست" یا "همراه" استقرار یابند. وانگهی، چه کسانی بر مصدر قدرت خواهند نشست تا منافع امریکا را تامین کنند؟ 

آیا جز عوامل مزدوری که در نقش پیاده نظام، نظام جمهوری اسلامی را ساقط کرده و ایران را چند پاره گرده اند؟!

اکنون، اینان، کیان اند؟!

آیا می توان برای رها شدن از کاستی ها و تقصیر ها و بی عدالتی ها و سوئ مدیریت های اهل خانه، به دشمن جان و مال و ناموس، پناه آورد و مجال عمل اش داد؟!

آیا منفعت و مصلحت ملت ایران در آن نیست که در برابر دشمن بایستد، از نظام برخواسته از خون هزاران شهید، دفاع کند و در عین حال، در رفع مشکلات و نابسامانی ها، از هر راه قانونی و حکیمانه، بکوشد؟

شکوه راهپیمایی 22 بهمن، نماد استواری و سرفرازی ملت ایران در برابر خصم مکار بوده و است.

میدان را واگذار نباید کرد!

(نویسنده را با همین نام در توییتر دنبال کنید!)