مشخص نیست حالا که به دلیل تحریم برند‌های خارجی با ایران همکاری نمی‌کنند، چرا فدراسیون با برگزاری یک مزایده از برند‌های داخلی نمی‌خواهد پوشاک مورد نیازش را تامین کند. برند‌های باکیفیتی در ایران هستند که بعضی از آن‌ها حتی تامین‌کننده البسه تیم‌های ملی کشتی و والیبال ساحلی آمریکا و برخی کشور‌های اروپایی هستند.
تیم ملی ایران از جام جهانی ۲۰۰۶ به این سو با برند‌هایی مثل پوما، دایی، جیووا، مجید، آل‌اشپورت و آدیداس همکاری کرده که در نوع خود بین تیم‌های ملی یک رکورد محسوب می‌شود.
روزنامه اعتماد نوشت: «هیچ یک از تیم‌های ملی فوتبال در دنیا به اندازه ایران در سال‌های اخیر تامین‌کننده البسه‌اش را تغییر نداده است؛ چرا که پروسه معقولی برای انتخاب تامین‌کننده البسه طی نمی‌شود.
ماجرای تامین‌کننده البسه تیم ملی فوتبال ایران یکی از آن مباحث پیچیده و عجیب ورزش ایران است. فدراسیون فوتبال بر خلاف تمام فدراسیون‌های دیگر جهان برای این که پیراهن برندی را بپوشد، به آن‌ها پول هم پرداخت می‌کند. کسی نمی‌داند چرا این رویه باب شده و به چه دلیل کسی در پی اصلاح این روند نیست. پیش از جام جهانی ۲۰۱۴ بود که بحث پیرامون انتخاب برند تامین‌کننده پیراهن تیم‌های ملی فوتبال ایران بالا گرفت و کارلوس کی‌روش اعلام کرد که از آل‌اشپورت راضی نیست.
بازیکنان در برزیل با مصاحبه‌هایی نارضایتی خود از محصولات این برند را علنی کردند و حتی گفته می‌شد این پیراهن‌ها بعد از شست‌وشو آب می‌روند. پیش از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه مسئولان فدراسیون در اقدامی عجیب و باورنکردنی، با خرید عمده دو طرح از پیراهن‌های آدیداس اعلام کردند که این برند آلمانی تبدیل به تامین‌کننده البسه تیم ملی شده است.
البته که خرید پیراهن اقدامی است که تنها از فدراسیون فوتبال ایران برمی‌آید و ظاهرا تنها مهدی تاج و دوستانش هستند که می‌توانند چنین عملکردی را با آب و تاب به عنوان یک حرکت مثبت بازتاب بدهند. پیراهن تیم ملی فوتبال ایران همواره محل مناقشه هواداران و فدراسیون بوده. سال‌هاست که سوالات زیادی پیرامون نحوه انتخاب برند تامین‌کننده پوشاک تیم ملی مطرح می‌شود و سال‌هاست هیچ پاسخی دریافت نمی‌شود.
بین تمام تیم‌های برتر آسیا، تنها تیم ملی فوتبال ایران است که اسپانسری در شأن مقام و رتبه‌اش ندارد و تنها تیم ملی ایران است که برای تبلیغ یک برند با پوشیدن پیراهن‌هایش، به آن‌ها پول هم می‌پردازد.
رویه سالم و بدون اشکال انتخاب پیراهن تیم‌های ملی به این شکل است که فدراسیون‌ها بعد از مذاکره با نمایندگان برندها، بهترین پیشنهاد را برمی‌گزینند. به عنوان مثال تیم ملی اسپانیا بعد از بررسی پیشنهادات مختلف، با این استدلال که آدیداس پول بهتری نسبت به سایر تامین‌کنندگان به آن‌ها پرداخت می‌کند، این برند را برمی‌گزیند.
بخشی از پول فروش پیراهن‌ها و مبلغی ثابت که سالانه توسط آدیداس به حساب فدراسیون فوتبال اسپانیا واریز می‌شود، یکی از محل‌های درآمدزایی این فدراسیون است. رویه‌ای عادی در تمام فدراسیون‌های فوتبال دنیا، جز فدراسیون فوتبال ایران. مسئولان فدراسیون برای فرار از پاسخگویی در مورد انتخاب‌های عجیب‌شان، بحث تحریم‌ها را باز می‌کنند. می‌گویند تحریم هستیم و به دلیل نقض گسترده قانون کپی‌رایت هیچ برندی حاضر نیست با فدراسیون فوتبال ایران همکاری کند.
مشخص نیست حالا که به دلیل تحریم برند‌های خارجی با ایران همکاری نمی‌کنند، چرا فدراسیون با برگزاری یک مزایده از برند‌های داخلی نمی‌خواهد پوشاک مورد نیازش را تامین کند. برند‌های باکیفیتی در ایران هستند که بعضی از آن‌ها حتی تامین‌کننده البسه تیم‌های ملی کشتی و والیبال ساحلی آمریکا و برخی کشور‌های اروپایی هستند.
همچنین طرح پیراهن تیم ملی ایران هم همواره مورد بحث است. اغلب تیم‌های ملی پیراهن‌هایی با شکلی ثابت دارند که المان‌های آن همیشگی است. این که یک بار طرح یوزپلنگ به پیراهن اضافه شود و یک بار طرح گل و بلبل و بار دیگر هیچ طرحی روی پیراهن نباشد، جلوه زیبایی ندارد و فدراسیون باید یک بار برای همیشه به یک طرح ثابت برسد.
تیم ملی ایران از جام جهانی ۲۰۰۶ به این سو با برند‌هایی مثل پوما، دایی، جیووا، مجید، آل‌اشپورت و آدیداس همکاری کرده که در نوع خود بین تیم‌های ملی یک رکورد محسوب می‌شود.»
