علیاصغر کاکوجویباری
مدارس شبانهروزی، محرومیتزایی یا محرومیتزدایی؟
بر این اساس، بررسی علمی سئوالات و فرضیات، جای تعمق دارد.
۱- برای رفع محرومیت از تحصیل در مناطق روستایی دورافتاده، کمجمعیت و عشایری، ایجاد محرومیت از خانواده برازنده است؟
۲- تحلیل و بررسی نتایج تحقیقات دربارهی جداسازی کودکان و دانشآموزان از خانواده و روستا و تأثیر آن در بروز مشکلات رفتاری و اجتماعی چه چیزی را نشان میدهد؟
۳- آیا راهحل دیگر و کارآمدی برای افزایش پوشش تحصیلی و پیشگیری از بازماندگی از تحصیل در روستاهای دورافتاده، کمجمعیت و عشایری، وجود ندارد؟
۴- راهحل تربیت معلم با عنوان «دبیر روستا» بهصورت چندرشتهای و یا آموزگار، دبیر روستا، بهصورت چندرشتهای، چند مقطعی تا چه میزان به عنوان طرح جایگزین قابل بررسی است.
۵- با توجه به افزایش سطح سواد در کشور که بالتبع بهطور نسبی در روستاهای دورافتاده، کمجمعیت و عشایری نیز سطح سواد نسبت به سه دههی قبل افزایش یافته است، ظرفیت درونی روستای دورافتاده و عشایر، در انتخاب راهحل چیست؟
با بررسی این سئوالات، میتوان مشخص نمود که تشکیل مدارس شبانهروزی طی چند سال اخیر در کشور با افزایش سرانهی هزینهی دانشآموزی، چه میزان عاقلانه بوده است. نتیجهی بررسی هر چه باشد، آموزشوپرورش باید نسبت به نکتهی حقوقی پاسخگو باشد، چه مرجعی میتواند این حق را به آموزشوپرورش بدهد، برای افزایش پوشش تحصیلی، دانشآموز را از حق زندگی شبانهروزی در کنار والدین و در متن روستا، محروم نماید.
*دانشیار روانشناسی دانشگاه پیام نور