زنبورهای زمردی برای کامل کردن چرخه زندگی خود، ابتدا باید سوسک آمریکایی را نیش بزنند و توکسین‌های کنترل‌کننده ذهن را به حشره بسیار بزرگ‌تری تزریق کنند و آن را به زامبی بدون دفاعی تبدیل کنند.
نبور ماده، سوسک را با شاخک‌های حساس خود به داخل حفره‌ای که پیدا کرده است، می‌کشاند، تخمی روی پای سوسک می‌گذارد و سپس با خاک روی آن را می‌پوشاند. پس از شش روز، لارو ظاهر می‌شود و راه خود را به‌سوی سینه سوسک باز می‌کند. سپس شروع به بلعیدن حشره درمانده از درون به بیرون می‌کند.
حدود نیم میلیون گونه زنبور انگلی وجود دارد و بسیاری از آنها به روشی مشابه زندگی خود را می‌گذرانند. دانشمندان دوست دارند این هیولا‌های کوچک را مطالعه کنند، زیرا بسیاری از زنبورهای مذکور از حشراتی تغذیه می‌کنند که انسان از نابودی آنها ناراحت نمی‌شود: موجوداتی مانند سوسک‌ها و همچنین آفات و گونه‌های مهاجم.
کنت کاتانیا، متخصص نورواکولوژی در دانشگاه وندربیلت می‌گوید: «از دهه ۱۸۰۰، مردم این اعتقاد را داشتند که انگل‌واره‌ها به‌طور انتخابی از خوردن ارگان‌های حیاتی میزبان خود اجتناب می‌کنند تا بتوانند آنها را زنده نگهدارند. آنچه من دریافتم این است که این انگل‌واره مستقیما سراغ قلب سوسک می‌رود و آن را می‌خورد.»
