زنی که احتمالا در اسارت بوده، در مکانی که امروز به عنوان استان پاپوآی اندونزی شناخته می‌شود، به وسیله یک سلاح تیز به قتل رسیده است.
زنی که احتمالا در اسارت بوده، در مکانی که امروز به عنوان استان پاپوآی اندونزی شناخته می‌شود، به وسیله یک سلاح تیز به قتل رسیده است.
به گزارش راهنماتو، فقط جمجمه این زن برای تجزیه‌وتحلیل در دسترس است، اما مشخص شده که این زن در زمان قتل بین ۲۶ تا ۴۲ سال سن داشته است.
محققان در مقاله‌ای که در ۱۶ سپتامبر در نشریه International Journal of Osteoarchaeology منتشر شده است، نوشته‌اند: «چندین جراحت ناشی از اعمال زور در نواحی مختلف جمجمه از جمله جلوی سر، گیجگاه‌ها و ناحیه پس سری مشاهده شده است.»
تیم تحقیقاتی برای مطالعه جراحات روی جمجمه از عکاسی دیجیتالی و فرابنفش استفاده کرد.
این زن در دورانی که محققان «دوران استعماری» اندونزی می‌نامند، چیزی در حدود قرن‌های ۱۶ تا ۲۰، که این کشور توسط قدرت‌های اروپایی اداره می‌شد، می‌زیسته است.
این جمجمه در سال ۱۹۳۵ در جزیره بیاک توسط دانشمندان دانشگاه ایرلانگا در اندونزی پیدا شد. سال کشف جمجمه و واژه بیاک (که احتمالا به مردمانِ بیاک اشاره دارد) روی جمجمه ثبت شده است.
اروپایی‌ها در دوران استعمار مردمان محلی را به عنوان برده دستگیر و به اسارت درمی‌آوردند. هلندی‌ها که بخش اعظم این دوران کنترل اندونزی را در دست داشتند، برده‌داری را به سر حد خود رسانده بودند.
احتمالا این زن در نتیجه یکی از حملاتی که برای به اسارت درآوردن مردمان بومی انجام شده، کشته شده است. با اینحال نویسنده ارشد این مقاله، ریزکی سوگیانتو پوتری، از دانشگاه ایرلانگا، می‌گوید: «نمی‌توانیم بگوییم که این جمجمه به قربانی یک جنگ بین‌ِ قبیله‌ای یا درون قبیله‌ای تعلق داشته یا آیا قطعا به عنوان برده به قتل رسیده است یا نه.»
«اما شکل زخم‌های روی جمجمه که به مرگ قربانی منجر شده است، از این ایده حمایت می‌کند که این فرد در هنگام قتل زانو زده بوده و نمی‌توانسته خیلی فعالانه از خودش دفاع کند.»
تیم تحقیقاتی بر این نکته تأکید کرده که در هنگام یورش برای به اسارت گرفتن بردگان، زنان جادوگر که به عنوان «مُن» شناخته می‌شدند، اهداف اصلی بودند. برای همین این احتمال نیز مطرح است که ممکن است این زن خودش نیز جادوگر بوده باشد.
هویت قاتل نیز نامشخص است. سوگیانتو پوتری می‌گوید: «ما نمی‌دانیم چه کسی این زن را کشته است. با وجود این، زخم‌هایی که ناشی از اعمال زور به واسطه جسم تیز هستند، با زخم‌هایی که یک سلاح محلی به نان پارانگ بر جای می‌گذاشته، مطابقت دارد. این سلاح توسط قبایل پاپوآ در دوران استعمار استفاده می‌شد و رواج زیادی داشت.»
تحقیقات اندکی روی بقایای انسان‌های متعلق به دوران استعمار انجام شده است. پوتری امیدوار است این تحقیق و تحقیقات بعدی وضعیتی که این مردمان در آن زمان می‌زیستند و چگونگی مردنشان را روشن‌تر کند.
