روستای ایستا یکی از عجیب‌ترین روستا‌های ایران است. اهالی این روستا اجازه ورود بانوان به روستای خود را نمی‌دهند و از استفاده هرگونه وسایل مدرن پرهیز می‌کنند.
روستای ایستا طالقان که به روستای توقف هم مشهور است یکی از رازآلودترین مکان‌های جهان محسوب می‌شود که در استان البرز واقع است. سبک زندگی در این روستا به دور از از مدرنیته و بر مبنای زندگی قاجاریه صورت می‌گیرد.
به گزارش مجله دلتا، در این مطلب از دلتامگ قصد داریم درباره روستایی که به ایستگاه توقف تکنولوژی معروف است صحبت کنیم.
ایستا روستای منظم و تمیزی است که از دور شبیه به یک دهکده کوچک سبز به نظر می‌رسد. ساکنین ایستا در اصل ترک‌زبان هستند. در کوچه‌های این روستا اثری از رد پای خودرو‌ها دیده نمی‌شود. مردم روستا، زندگی و آداب و رسوم گذشته را همچنان حفظ کرده‌اند.
در روستای ایستا کسی کاری به کار کسی ندارد. برای تردد در بین کوچه‌ها و خیابان‌هایی که در این روستا وجود دارد شما می‌بایست که از اسب و قاطر استفاده کنید.
مردمانی که، چون تابلو نقاشی زندگی و آداب و رسوم گذشته را در عصر ارتباطات یدک می‌کشند. نه تنها شب‌ها پای تلویزیون نمی‌نشینند که به شب‌نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی، چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و… برای آنان معنا و مفهومی ندارد. مهمان‌نواز هستند به شرطی که احدی از زنان قصد ورود به روستای آنها را نداشته باشد.
در روستا زنان هم زندگی می‌کنند همان‌طور که تاکنون کسی از دنیای بیرون زنان آنان را ندیده است. اما به ندرت از خانه خارج می‌شوند. در واقع فقط وقتی مجبور هستند از خانه بیرون می‌روند.
اهالی روستای ایستا یا روستای توقف شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی‌آیند. هیچ‌گونه خدمات دولتی را دریافت نمی‌کنند. جایی که هرگونه امکانات دنیای جدید را نمی‌پذیرند.
فرزندان آنها بعد از رسیدن به سن تکلیف مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند. آنها هیچ‌گونه فعالیت اجتماعی و سیاسی ندارند و هیچ‌وقت سعی در تبلیغ باور‌های خود نداشته و ندارند.
برای درس خواندن و یادگرفتن کودکان این روستا، به مدارس طالقان مراجعه نمی‌کنند و در مکتب‌خانه‌ای به شکل سنتی به فراگیری دروس خود همچون خوشنویسی، محرمات فقهی و اصول عقاید می‌پردازند.
با تمام این دنیای بسته‌ای که ایستایی‌ها برای خودشان دست و پا کرده‌اند، آنها ثروتمندند و منبع درآمدشان هم فروش زمین‌های پدری است که در تبریز داشته‌اند. آنها زمین کشاورزی در روستا دارند. دور زمین‌هایشان را با درختان تبریزی محصور کرده‌اند و مایحتاج خود را از این زمین‌ها تامین می‌کنند.
برخی مردم این روستا دامدار هستند. غذا‌های کاملا سنتی و محلی از جمله لبنیات از مهم‌ترین وعده‌های غذایی آنها است. گوشت حیوانات حلال گوشت نر را نیز گاهی مصرف می‌کنند. لباسی ساده که تا روی زانو‌های مردان را می‌پوشاند، لباس اغلب مردان این روستا است.
نوع ازدواج‌ها در روستای ایستا بین خودشان است. سببی و نسبی با هم نسبت دارند. هیچ‌وقت پسری ایستایی با دختری خارج از روستا ازدواج نمی‌کند و هیچ دختری نمی‌تواند به ایستا بیاید و زندگی کند.
با همه این‌ها که نمی‌شود وارد زندگی مردم این روستا شد، ولی دیدن موقعیت این روستا و حس‌کردن و دیدن دیوار‌هایی که پشتش دنیای دیگری است هم می‌تواند جذاب باشد. البته به شرطی که آرامش این انسان‌های شریف را به هم نزند.
