دنیس اکرت، مهاجم تیم استاندارد لیژ بلژیک، از تماس دستیار قلعه‌نویی با او خبر داد.
دنیس اِکرت، مهاجم تیم استاندارد لیژ بلژیک، درباره علاقه‌اش به بازی در تیم ملی ایران و احتمال حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ صحبت کرده است. او همچنین از تماس‌هایی که از طرف تیم ملی با او گرفته شده، خبر داد و جزئیاتی از زندگی شخصی و حرفه‌ای‌اش ارائه کرد.
اکرت که در سال ۱۹۹۷ از مادری اسپانیایی و پدری ایرانی-آلمانی در شهر بُن آلمان متولد شده، یکی از بازیکنانی است که کادرفنی تیم ملی ایران او را زیر نظر دارد. او سابقه بازی در تیم‌هایی مانند بوروسیا مونشن‌گلادباخ، سلتاویگو، اینگلشتات و یونیون سن‌ژیلوای بلژیک را دارد و در حال حاضر به‌صورت قرضی برای استاندارد لیژ بلژیک بازی می‌کند. او فصل گذشته هشت گل برای تیمش به ثمر رساند و این فصل تا کنون دو گل در لیگ بلژیک زده است.
اکرت در گفت‌و‌گو با پادکست «گل بزن» درباره ریشه‌های خانوادگی‌اش گفت: «پدرم دو رگه ایرانی-آلمانی است. پدربزرگم ایرانی بود که در سن ۱۸ سالگی برای تحصیل به آلمان رفت و در آنجا با مادربزرگم ازدواج کرد. حاصل این ازدواج، پدرم بود. اما بعد‌ها پدربزرگم مجبور شد به ایران برگردد. او گاهی به آلمان می‌آمد، اما نمی‌توانست مدت طولانی بماند. هنوز اقوامی در ایران دارم. فکر می‌کنم بسیاری از مردم ایران، آناهیتا درگاهی (بازیگر) را بشناسند، او عمه من است. چند عموی دیگر هم دارم که همگی در تهران زندگی می‌کنند.»
وی در ادامه افزود: «آناهیتا و عموهایم به آلمان آمدند، اما به‌خاطر فصل فوتبالی و برنامه‌های فشرده‌ام خیلی فرصت نداشتم به ایران بروم. البته چند سال پیش به ایران سفر کردم تا خانواده‌ام را ببینم. ایران خیلی زیباست و فرهنگ آن برای من بسیار متفاوت و جالب بود. اولین بار که به آنجا رفتم، از شلوغی خیابان‌ها و نحوه رانندگی مردم شگفت‌زده شدم. همچنین از بازدید موزه‌ها و تجربه غذا‌های ایرانی لذت بردم. غذای مورد علاقه‌ام کباب با برنج زعفرانی است. خاطرات زیبایی از سفر به ایران دارم و این سفر برای من خیلی خاص بود.»
این مهاجم درباره شروع فوتبالش گفت: «از سنین پایین عاشق فوتبال بودم. ابتدا مجبور شدم یک قدم به عقب بردارم و به باشگاه آلمانیا آخن بروم که باشگاهی کوچک‌تر از اف‌سی کلن بود. اما در آنجا توانستم در عرض چند ماه پیشرفت کنم و به بوروسیا مونشن‌گلادباخ ملحق شوم که یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های آلمان است.
خیلی زود متوجه شدم که در هر تیمی که بازی می‌کنم، همیشه یکی از بهترین‌ها هستم، گل می‌زنم، پاس گل می‌دهم و فوتبال خوبی ارائه می‌کنم. در تیم زیر ۱۷ سال بوروسیا مونشن‌گلادباخ بازی کردم و در تیم زیر ۱۹ سال این باشگاه دو سال پیاپی یکی از بهترین گلزنان بودم. با این حال، می‌دانستم برای بازی در تیم اصلی این باشگاه کار دشواری پیش رو دارم، هرچند لیاقت آن را داشتم. در نهایت تصمیم گرفتم به اسپانیا بروم و با سلتاویگو قرارداد امضا کردم. مادرم اهل شهر ویگو در اسپانیاست و این انتقال برایم خیلی خاص بود.
ترک خانواده در سن ۱۹ سالگی سخت بود، اما من تصمیم گرفتم رؤیاهایم را دنبال کنم. در اسپانیا سختی‌های زیادی کشیدم، اما این بخشی از مسیر حرفه‌ای من بود.»
اکرت درباره الگو‌های فوتبالی‌اش گفت: «وقتی جوان بودم، فرناندو تورس را خیلی دوست داشتم. همچنین عاشق بازی دیدیه دروگبا بودم و از نظر ذهنی، کریستیانو رونالدو برایم الهام‌بخش بود. مسی هم بازیکن بزرگی است، اما قهرمانان اصلی من تورس، دروگبا و رونالدو بودند.
البته هیچ‌وقت سعی نکردم از سبک بازی کسی تقلید کنم. من دوست دارم به سبک خودم بازی کنم؛ در عمق یا بین خطوط. همیشه تلاش کرده‌ام خودم باشم و به شیوه‌ای بازی کنم که احساس راحتی دارم.»
اکرت درباره تماس‌های تیم ملی ایران گفت: «پاسپورت ایرانی ندارم و این موضوع یکی از مشکلات اصلی است. چندین بار افرادی از طرف تیم ملی ایران با من تماس گرفته‌اند و تلاش کردند این مشکل را حل کنند. پدربزرگ ایرانی‌ام چند سال پیش فوت کرد و پدرم نیز پاسپورت ایرانی ندارد.
چند ماه پیش برای مسئله پاسپورت با من تماس گرفته شد، اما بعد از آن اتفاق خاصی نیفتاد. من هم شایعاتی را که در رسانه‌های ایرانی منتشر شد خوانده‌ام، اما هیچ‌وقت به‌طور رسمی به تیم ملی دعوت نشده‌ام. اگر مشکلات پاسپورتم حل شود، عاشق این هستم که برای تیم ملی ایران بازی کنم. در جام جهانی ۲۰۲۶ من ۲۹ ساله خواهم بود، یعنی در بهترین دوران حرفه‌ای خودم. فکر می‌کنم توانایی و تجربه لازم برای کمک به تیم ملی را دارم. اگر دعوت شوم، تمام تلاشم را می‌کنم تا در اردوی تیم ملی خودم را نشان دهم و بهترین عملکردم را ارائه کنم.»
این مهاجم درباره عملکرد تیم ملی در تورنمنت‌های اخیر گفت: «ایران همیشه تیم بهتری نسبت به نتایجی که می‌گیرد، است. آنها تیمی باکیفیت هستند و فوتبال خوبی بازی می‌کنند، اما گاهی اوقات بدشانسی می‌آورند. فکر می‌کنم در جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ می‌توانستند عملکرد بهتری داشته باشند، اما این بخشی از فوتبال است.
تماشای بازی‌های تیم ملی ایران همیشه لذت‌بخش است. زمانی که در کلن بودم و تیم ملی ایران آنجا بازی می‌کرد، شهر پُر از هواداران ایرانی بود که برای حمایت تیم‌شان به ورزشگاه می‌آمدند. ایران تیمی است که همیشه پتانسیل شگفتی‌سازی دارد و امیدوارم بتوانم روزی بخشی از این تیم باشم.»
منبع: ورزش سه
