فرق می‌کند آقای داورزنی...

فرارو- ماجراجویی تیم ملی والیبال ایران در لیگ ملت‌های والیبال 2025 به پایان رسید؛ آن‌هم به دراماتیک‌ترین شکل ممکن. ایران که در این دوره پوست‌اندازی کرده و بالاخره پس از مدت‌ها مقاومت، دوباره سکان هدایتش را به یک مربی طراز اول یعنی روبرتو پیاتزا سپرده بود، خیلی سریع خودش را در قامت یک مدعی معرفی کرد و درست تا آخرین پوئن ممکن از مرحله گروهی که نیمه‌های شب بین دو تیم صربستان و اسلوونی ردوبدل شد، شانس صعود به مرحله بعد و قرار گرفتن در جمع 8 تیم پایانی این دوره از رقابت‌ها را داشت.

جذاب با پایانی حیرت‌انگیز

نکته‌ای که وضعیت تیم ملی والیبال ایران در این دوره از بازی‌ها را برجسته می‌کند این است که ایران در جدول رده‌بندی در رتبه هشتم ایستاد ولی از آنجا که FIVB تصمیم گرفته بود جیبش را پرپول کند، میزبانی مرحله نهایی را به کشوری مثل چین سپرد که مشخصا، جایگاهی در بین برترین‌ها نداشت. چنین شد که ایران با وجود قرار گرفتن در جمع 8 تیم برتر مرحله گروهی، جایش را به چینِ رده هفدهمی داد که به عنوان میزبان، باید در مرحله بعدی حضور پیدا کرد. البته که ایران تا ثانیه‌های پایانی هم فرصت داشت تا در رده هفتم بایستد که این یکی، نه دست خودش بود و نه خوش‌شانس نشان داد. ماجرا از این قرار بود که اگر در آخرین دیدار این مرحله از رقابت‌ها، صربستان می‌توانست اسلوونی را شکست دهد، ایران در جایگاه هفتم می‌ایستاد و صعود می‌کرد. همه چیز هم داشت خوب پیش می‌رفت تا آن اتفاقات عجیب ست پنجم بازی بین این دو تیم رخ داد و صربستان از فرصت حاصله در آخرین ثانیه‌ها بهره‌ای نبرد تا 3 بر 2 شکست بخورد و ایران را هم از گردونه این بازی‌ها کنار براند.

فرق می‌کند چه کسی سرمربی باشد

والیبال در زمره ورزش‌هایی است که قریب به یک دهه جهش خاصی بین رشته‌های محبوب ایرانی‌ها داشته است. شاید بشود گفت از زمانی که ولاسکو محبوب و مشهور، سکان هدایت تیم ملی ایران را به دست گرفت، تیم ملی بارش را بست، فراتر از آسیا عمل کرد و یقه بزرگان دنیا را هم گرفت. پروژه استفاده از مربیان بادانش روز دنیا که قاعدتا در بین خارجی‌ها می‌توان آن‌ها را یافت تا همین یکی دو سال قبل شیب صعودی درخوری توجهی داشت. به یکباره ولی محمدرضا داورزنی، رئیس وقت فدراسیون والیبال تصمیم گرفت در جهت حمایت از شعار «کالای ایرانی»، این تیم که مشخصا به سطح بالایی رسیده بود را به دست یک مربی ایرانی به اسم بهروز عطایی بسپارد. عطایی مربی بدی نبود؛ او در رده پایه برای تیم ملی ایران خوب کار کرده بود ولی وقتی به سطح عالی منتقل شد، خیلی زود مشخص شد که دانش لازم برای هدایت تیم ملی در این رده را ندارد. اصرار داورزنی به ادامه همکاری او، عاقبت روشنی داشت؛ والیبال ایران به سطح معمولی برگشت، در آسیا قهرمانی را از دست داد و عطش بازیکنان و هواداران فرو نشست. با خروج داورزنی از فدراسیون و اقبال ریاست جدید به استفاده از مربی خارجی، این چرخه ناقص، دوباره رو به جلو در حال حرکت است. حالا دوباره بسیاری تا نیمه‌های شب بیدار هستند تا بازی تیم ملی والیبال ایران که تاکتیسین مشهوری به اسم پیاتزا را بالای سر دارد، تماشا کنند. اکنون بسیاری از جمله آقای داورزنی به این باور رسیده‌اند که فرق می‌کند که چه کسی سرمربی تیم ملی باشد.