تصاویر؛ هنر رنگارنگ کامیون‌ها؛ گنجینه‌ای در حال فراموشی
یک عکاس با سفر ۱۰ هزار کیلومتری از پاکستان تا سریلانکا، به ثبت و مستندسازی یکی از رنگارنگ‌ترین و در عین حال رو به زوال‌ترین هنرهای مردمی پرداخته است.
یک عکاس به نام کریستوفر هرویگ با سفر ۱۰ هزار کیلومتری از پاکستان تا سریلانکا، به ثبت و مستندسازی یکی از رنگارنگ‌ترین و در عین حال رو به زوال‌ترین هنرهای مردمی پرداخته است. هنری که کامیون‌ها و سه‌چرخه‌ها را به بوم‌های متحرکی برای روایت داستان‌های شخصی، باورها و سنت‌های مشترک تبدیل می‌کند.
به گزارش فرارو، کریستوفر هرویگ ویژگی‌های خاص هر منطقه را مستند کرده و هشدار می‌دهد که به دلیل سیاست‌های دولتی و رواج تزئینات ارزان و تولید انبوه، این میراث فرهنگی پرشور در معرض نابودی قرار دارد.
این نقوش، که اغلب توسط هنرمندان خودآموخته خلق می‌شوند، حامل داستان‌هایی شخصی برای رانندگان هستند و در عین حال بخشی از حافظه جمعی اسطوره‌ها، افسانه‌ها، باورها و سنت‌های منطقه به‌شمار می‌آیند. در غیاب محدودیت‌های دولتی، میزان تزئین وسایل نقلیه تقریباً نامحدود است و برای بسیاری از رانندگان، کامیون تنها وسیله حمل بار نیست، بلکه همچون «عروس» آن‌هاست. از همین رو، کامیون‌ها با نمادهای عروسی و کابین‌هایی که شبیه اتاق عروس آراسته شده‌اند، پر از پارچه‌های رنگارنگ، آینه، پاپیون، منگوله و تزیینات سنتی تزئین می‌شوند.
طرح‌ها بازتابی از هویت، ایمان و آرزوهای رانندگان هستند و مضامین گسترده‌ای را در بر می‌گیرند، از ایده‌آل‌های مردانگی گرفته تا بیان عشق و دلتنگی. گاه نوشته‌های بزرگ روی بدنه کامیون‌ها از رانندگان می‌خواهند بوق بزنند یا به کمپین آموزش دختران اشاره دارند.
سنت تزئین قرن‌هاست بخش جدایی‌ناپذیر زندگی روزمره در جنوب آسیاست و نه‌تنها در وسایل نقلیه، بلکه در خانه‌ها نیز دیده می‌شود. مقیاس، شکوه و هدف این طرح‌ها بسته به خاستگاه کامیون و پیشینه فرهنگی راننده متفاوت است. در بخش‌هایی از هند، پاکستان و سریلانکا، مناظر روستایی روی بدنه یا بخش‌های کوچک عقب کامیون‌ها نقاشی می‌شود.
در پاکستان، فشار گروه‌های تندرو اسلامی در مناطق قبایلی، سوات و دیر باعث شده بسیاری از رانندگان مجبور به حذف تصاویر انسانی و حیوانی شوند. این فشارها، همراه با خطر غارت یا آسیب به بار، کارگاه‌های هنری را تعطیل و کامیون‌های تزئین شده را از این مناطق بیرون رانده است و جای آن‌ها را کامیون‌هایی با طرح‌های انتزاعی و مینیمال گرفته‌اند.
بین دهه‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰، هنر تزئین کامیون به‌شدت گسترش یافت. این روند تحت تأثیر بیلبوردهای پرزرق‌وبرق سینمای هند و پاکستان شکل گرفت.
در هنر ریکشا نیز سنت‌های کهن بنگلادش با طرح‌های محلی درآمیخته و گونه‌های تازه‌ای از هنر مردمی شهری پدید آورده‌اند.
