پرتره حسین پناهی؛ از طلبگی تا بازیگری سینما

فرارو- حسین پناهی را عده‌ای به خاطر شعرها و عده‌ای به خاطر نقشی که در سینما داشت به یاد می‌آورند. در این بین، سبک زندگی پناهی از او چهره‌ای ویژه ساخت.

به گزارش فرارو، پناهی، بازیگر، نویسنده، کارگردان وشاعر ایرانی بود. او سال‌ها در حوزه‌های مختلفی به فعالیت پرداخت و رفته‌رفته به یکی از محبوب‌ترین چهره‌های تاریخ معاصر ایران بدل شد.

زندگی حسین پناهی

پناهی در روستای دژکوه از توابع استان کهگیلویه و بویراحمد متولد شد. مدتی در مدرسه آیت‌الله گلپایگانی به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. در نهایت تغییر مسیر داد و برای اشتغال در هنر به تهران رفت. بعد از تحصیل در رشته بازیگری در مدرسه آناهیتا، فعالیت در حوزه تئاتر را شروع کرد. در کنار بازیگری به سرودن شعر و نوشتن و کارگردانی نیز پرداخت. در سال 1358 با بازی در چند تله‌تئاتر وارد تلوزیون شد. در سال 1364 به استخدام صدا و سیما در آمد. رفته‌رفته نقش‌های بیشتری و مهم‌تری بازی کرد. در کنار این‌ها، اشعار او نیز منتشر شد و زندگی شاعرانه پناهی وارد مرحله جدیدی شد.

شاعرترین بازیگر سینمای ایران

با وجود اینکه پناهی بیشتر در حوزه سینما فعال بود، اما زیست شاعرانه‌ای داشت. نگاه شاعرانه او به زندگی در کنار سادگی ذاتی‌ای که داشت، از پناهی چهره‌ای بسیار متفاوت ساخته بود. این زندگی متفاوت او را هر روز بیشتر از دیروز در نگاه مخاطبان سینما و تلوزیون محبوب می‌کرد.

با انتشار شعرهایش، خیلی زود مورد توجه تعداد زیادی از مخاطبین ادبیات هم قرار گرفت. با وجود اینکه بیشتر اشعار پناهی به اصطلاح «دلی» بودند، اما مخاطبان زیادی پیدا کردند. نوشته‌ها و رفتار و نوع زندگی و حرف‌زدن پناهی تا پایان عمر همان شمایل ساده و صمیمی و بااصالت روستایی را حفظ کرد.

پناهی در بازیگری درخشیده بود و در دهه 70 یکی از پرکارترین بازیگران سینما و تلوزیون ایران به حساب می‌آمد. او همچنین برنده دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشنواره فجر بود؛ با این حال شعر را بر بازیگری ترجیح می‌داد. در واقع هم او بیشتر شبیه به یک شاعر تمام‌وقت زندگی می‌کرد. جهان را شاعرانه می‌دید و همانقدر هم شاعرانه زندگی می‌کرد.

دختر او در این باره گفته است: « همیشه دوست داشت به‌عنوان شاعر شناخته شود و نه یک بازیگر. هر چند که بازیگری یا به تعبیری سینما را همسایه دیوار به دیوار شعر می‌دانست و هرچند شاعرانگی، ذاتی و درونی او بود ولی بسیاری از بازی‌های او نقش‌هایی بودند که او به‌ناچار بازی می‌کرد.»

اشعار پناهی هم مانند شخصیتش ساده و روان بودند؛ انگار که کودکی معصوم در خلوتش حرف‌های زیبایی را که به تازگی یاد گرفته بود زمزمه می‌کرد.

در ادامه شعری از حسین پناهی بخوانید:

بی تو

نه بوی خاک نجاتم داد

نه شمارش ستاره‌ها تسکینم

چرا صدایم کردی

چرا؟

سراسیمه و مشتاق

سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی

نشان به آن نشان

که دو هزار سال از میلاد مسیح می‌گذشت

و عصر

عصر والیوم بود

و فلسفه

و رسالت من این خواهد بود

تا دو استکان چای داغ را

از میان دویست جنگ خونین

به سلامت بگذرانم

تا در شبی بارانی

آن‌ها را

با خدای خویش

چشم در چشم هم نوش کنیم