در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۶ مطلب
وضعیت ادبیات داستانی این سال‌های ایران و علت خوانده‌نشدن داستان‌های امروز فارسی، موضوع نشستی با عنوان «آیا باید داستان ایرانی خواند؟» بود که روز دوشنبه دوازدهم بهمن در موسسه آ‌پ آرت مان و با حضور احمد غلامی، حسین سناپور و سوسن شریعتی برگزار شد.
داستان با این سئوال شروع می‌شود: «اگر این داستان بیست سؤالی است پس چرا اسمش را بندهای خالی گذاشته‌اند؟» بعد به صورت گزینه‌ای جواب می‌دهد: «الف) برای این که خواننده‌های مدرن این‌طور دوست دارند؟ ب) برای این که این داستان را یک پشت‌کنکوریِ حرفه‌ای نوشته که نیمی از عمرش را به تلاش برای قبولی در کنکور گذرانده است.»
عراقچي عضو ارشد تيم‌مذاكره‌كننده: تازماني كه پي‌ام‌دي حل نشود به رآكتور آب سنگين اراك دست‌نخواهيم‌زد
پیمان فیوضات در سطرهای نخستین مقدمة «بندهای خالی» گفته است که برآیند سوال‌هایی که حوادث عجیب این سال‌ها باعث به وجود آمدشان می‌شد، این بود که «ما واقعاً که هستیم؟». پرسش از هویت در مقدمة مجموعه‌ای داستانی هرچند که خود کمی عجیب و غریب به نظر می‌رسد، سبب شد که این مجموعه را نه همچون خواننده نیمه‌جدی ادبیات که به عنوان دانشجوی مطالعات فرهنگی و جامعه‌شناسی بخوانم؛ خوانشی که تلاش خواهم کرد با شما در میان بگذارم. این‌ها که هستند؟
