اورینگر غم و درد را صریحانه و به روشن به داستانهایش نکشانده، اما در فضای داستان، غم قابل شناسایی است. فضای خشنی که شخصیتهای اورینگر در آن زندگی میکنند، با زیبایی قدرتمندانه سبک نگارش او مطابقت دارد. حتی تلخترین این داستانها که با رنج عجین هستند، جرقهای از ابهامها، رموز و شگفتی دوران کودکی را منتقل میکنند.