«حالا بیست و پنج تابستان است که شیر آهن کوه مردی از این‌گونه عاشق، میدان خونین سرنوشت، به پاشنه آشیل در نوشته است. رویینه تنی که راز مرگش اندوه عشق بود و غم تنهایی...»
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۴ مطلب
«حالا بیست و پنج تابستان است که شیر آهن کوه مردی از این‌گونه عاشق، میدان خونین سرنوشت، به پاشنه آشیل در نوشته است. رویینه تنی که راز مرگش اندوه عشق بود و غم تنهایی...»
امروز سالگرد درگذشت نجف دریابندری، یکی از چهره‌های مهم ادبیات فارسی است که در طول سال‌های فعالیت‌اش بار‌ها نقد، ترجمه و مقالات ادبی‌اش را با نام مستعار مهرداد رهسپار منتشر کرد. او متولد ۱۳۰۸ در آبادان بود. دقیقاً در سالی که بزرگترین اعتصاب کارگری پالایشگاه آبادان علیه ظلم حاصل از شرکت نفت ایران و انگلیس بر کارگران، شکل گرفت.
تغییر کاشی‌های آرامگاه نظامی گنجوی که از اشعار فارسی او به اشعار ترکی شاعری دیگر، بحث مصادره چهره‌ها و میراث فرهنگی ایران‌زمین از سوی کشورهای همسایه را دوباره داغ کرده است.
ادبیات فارسی شاهد فراز و فرود شاعران بسیار زیادی بوده است. در این بین عده‌ای فرازی ماندگارتر و تعداد زیادی هم فراز‌های کوتاه‌مدت، اما بلندی داشته‌اند.
مراسم نکوداشت «میرجلال الدین کزازی» چهره ماندگار زبان و ادب فارسی، عصر سه شنبه (۱۹ دی ۱۴۰۲) به همت انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و با حضور جمعی از اساتید برجسته دانشگاه، در تالار اجتماعات شهید مطهری (ره) انجمن برگزار شد.
رضا صمیم، استاد دانشگاه گفت: به وجود آمدن مکتب تا حد زیادی به این بستگی دارد که جامعه موقعیت مدرن را تجربه کرده، امر نو را طلب کرده باشد. به‌طورکلی خواستن امر نو، یک خواست جمعی است. ما نیازمند دگرگونی‌ها و تحوّلات بنیادین در مناسبات اجتماعی، فرهنگی هستیم تا امر نو خواسته شود؛ یعنی هیچ‌گاه اولین تغییر در ساحت ادبیات و هنر نخواهد بود.
غلامعلی حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در پاسخ به این سوال که چرا فرهنگستان زبان فارسی برای کلمات عربی معادل فارسی پیدا نمی‌کند؟ گفت: «زبان عربی خطری برای زبان فارسی نیست.»
کلماتی که رایج می‌شوند و گروه خاصی از نوجوان‌ها و جوان‌ها با آن گفتگو می‌کنند، طبعاً گذرا و محدود هستند و در همان فضای جوانانه باقی می‌مانند. این عبارات در میان بزرگ‌سالان و فضا‌های علمی و دانشگاهی به کار نمی‌روند و خطری هم برای زبان فارسی ایجاد نمی‌کنند.
آیلین که به همت مهدی موسوی، کاوان بشیری و گلاره جمشیدی به فارسی ترجمه شده، داستان دختری ۲۴ ساله و غمگین است که در زندان کار می‌کند و روایتگر اتفاقی که در زمستان سرد سال ۱۹۶۳ در ماساچوست برای این دختر می‌افتد.
دانش‌آموزان ایرانی به زبان فارسی تسلط ندارند و دانش‌آموختگان مدارس حداقل در سه مهارت نوشتن، شنیدن و سخن گفتن موفق به دریافت امتیاز کمینه و عبور از سطح ناتوانی شده‌اند.
