در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۷ مطلب
کلماتی که رایج می‌شوند و گروه خاصی از نوجوان‌ها و جوان‌ها با آن گفتگو می‌کنند، طبعاً گذرا و محدود هستند و در همان فضای جوانانه باقی می‌مانند. این عبارات در میان بزرگ‌سالان و فضا‌های علمی و دانشگاهی به کار نمی‌روند و خطری هم برای زبان فارسی ایجاد نمی‌کنند.
آیلین که به همت مهدی موسوی، کاوان بشیری و گلاره جمشیدی به فارسی ترجمه شده، داستان دختری ۲۴ ساله و غمگین است که در زندان کار می‌کند و روایتگر اتفاقی که در زمستان سرد سال ۱۹۶۳ در ماساچوست برای این دختر می‌افتد.
دانش‌آموزان ایرانی به زبان فارسی تسلط ندارند و دانش‌آموختگان مدارس حداقل در سه مهارت نوشتن، شنیدن و سخن گفتن موفق به دریافت امتیاز کمینه و عبور از سطح ناتوانی شده‌اند.
مصادره مفاخر، پدیده شوم قرن اخیر و دورانی است که کشور‌های ریز و درشت تازه تأسیس شده، برای خلق هویت جعلی به آن رو آوردند و کوشیدند تا با تغییر شناسنامه فرهنگی و ملی امثال مولانا، منکر فرهنگی به نام فرهنگ ایرانی شوند.
ایرج پارسی‌نژاد گفت: واقعیت این است که احسان طبری و حزب توده از یک‌سو و آل‌احمد و جامعه سوسیالیست‌ها از سوی دیگر می‌کوشیدند نیما و شعرش را وسیله‌ای برای تبلیغ مرام و مسلک سیاسی خود کنند. اما «غوغاگری» آل‌احمد منحصر به تبلیغ او برای نیما نبود.
کمپین مبارزه با نشر جعلیات که چند سالی است با همکاری فرزندان عده‌ای از نویسندگان و شاعران و نیز استادان دانشگاه در حوزه معرفی آثار ادبی جعلی فعالیت می‌کند، در واکنش به نسبت دادن شعری به حافظ در برنامه دورهمی نوشته است: «آقای مدیری، انتظار ما از شما و برنامه‌تان بیش از این‌هاست.»
این روز‌ها اوضاع و احوال ادبیات فارسی اصلا خوب نیست و روی این حساب نه تنها معلمین و آموزگاران دوره‌های ابتدایی و دبیرستان به این درس پربها اهمیت لازم را نمی‌دهند. نتیجه چنین امری، هم در غلط‌های فراوان املایی و انشایی موجود در شبکه‌های اجتماعی مجازی خود را بخوبی نشان می‌دهد و هم در شعر خوانی‌های دور همی‌های مهران مدیری، به عنوان مشتی نمونه خروار، به نیکی دیده می‌شود.
تغییر در محتوای کتاب‌های درسی امری ناآشنا و غریب نیست. تغییراتی که به گفته پژوهشگران، گاه بیشتر از اینکه حاصل یک کار کارشناسی شده باشد، نتیجه اعمال سلیقه فردی است. در تغییر اخیری که رخ داده، نام مولوی به عنوان شاعر ابیات آن، از کتاب حذف شده و به جای آن «شاعری» آمده است.
در دوره‌ای که شعر، آن هم شعر کلاسیک سکه رایج بازار بود و تنها نزد گروه‌های محدودی از روشنفکران و خواص ادبی، گونه‌های نوپدید شعر خواننده داشت، گلستان و تنی چند از نویسندگان آن دوره، نخستین تجربه‌های داستان مدرن ایرانی را رقم زدند.
شاپور بهیان منتقد ادبی درباره رمان «سووشون» گفت: من فکر می‌کنم محور اصلی «سَووشون» بر گِرد رابطه تاریخ و اتوپیا می‌چرخد. منتها این رابطه از طریق ایدئولوژی برقرار می‌شود و این ایدئولوژی، مایه‌های زیبایی‌شناختی اثر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نمی‌گویم آن‌ها را از بین می‌برد، ولی آن‌ها را تا حدی تحت‌الشعاع قرار داده و کم‌رنگشان می‌کند. منظور من از «اتوپیا» تصورِ بهشت، تصور رهایی و آزادی و خنده و صلح و آرامش است.
