در اسفند ۱۳۲۲ (۱۹۴۳) در هنگام گشایش چهاردهمین دوره مجلس شورای ملی از ضرورت «بهبودی ستون اجتماعی و اقتصادی» کشور یاد کرده بود و گفته بود باید «جهد بلیغ [کرد] تا برای هریک از افراد کشور، خصوصا طبقه کشاورز و کارگر و کسانی که توانایی ندارند، آن اندازه آسایش از حیث خانه و غذا و تعلیم و تربیت مجانی و بهداشت که برای افراد ملل راقیه لازم است، فراهم گردد.»