ماریانو سیگمان پژوهشگر در کتاب خود تحت عنوان «قدرت واژگان» علم پشت ظرفیت فوق‌العاده مکالمه و چگونگی داشتن یک گفتگوی پربار را بررسی می‌کند.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵۵ مطلب
ماریانو سیگمان پژوهشگر در کتاب خود تحت عنوان «قدرت واژگان» علم پشت ظرفیت فوق‌العاده مکالمه و چگونگی داشتن یک گفتگوی پربار را بررسی می‌کند.
تنهایی اگر یک احساس کوتاه مدت باشد، می‌تواند مفید باشد و انسان را به تقویت روابط تشویق کند؛ اما تنهایی مزمن احساس بسیار ناخوشایند و مضری است.
زندگی در دل طبیعت برای بیشتر آدم‌ها رویا و تخیل شیرینی است که هیچوقت تحقق پیدا نمی‌کند. اما افراد معدودی هم هستند که شرایط زندگی یا عقاید خاصی که دارند باعث می‌شود برای تحقق بخشیدن به این رویا اقدام کنند.
نتیجه پژوهشی نشان داد زمانی که افراد در جامعه حضور دارند احساس تنهایی تا ۲۱ درصد کاهش می‌یابد و اگر آنان در طبیعت باشند این میزان به ۲۸ درصد افزایش می‌یابد.
قرنطینۀ دسته‌جمعی، گذشته از تراژدی‌ها و ناامیدی‌هایی که با خود داشت، امکان دستیابی به «نیستی» را در بالاترین سطح ممکن برایمان فراهم کرد، به‌ویژه برای قشر مرفه که این امکان را داشتند تا خودشان را با قرنطینه وفق دهند و شرایط آسایش نسبی را برای خودشان مهیا کنند، کسانی که می‌توانستند به ویلاهایشان بروند، مایحتاجشان را سفارش داده و دمِ در تحویل بگیرند، نتفلیکس تماشا کنند و از پخش زندۀ کلاس‌های ورزشیِ آنلاین استفاده کنند.
تنهایی فقط مشکل سالمندان نیست، خیلی از جوان‌ها هم احساس تنهایی می‌کنند
خیلی‌ها بین «خلوت و انزوا» و «تنهایی» تفاوتی قایل نیستند. از نظر آن‌ها حتی فکر کردن به هر چیزی که شبیه تنهایی باشد هم وحشتناک است. تنهایی برای آن‌ها نوعی تنبیه و محرومیت است که هیچ چیز خوشایندی در آن وجود ندارد. اما گزارشگر گاردین پای صحبت افرادی نشسته است که سبک زندگی‌شان آن‌ها را به خلوتی باشکوه کشانده و در زندگی چیزی بیشتر از آن نمی‌خواهند.
مهم‌ترین لحظات زندگی ما انسان‌ها کدامند؟ تولد، ازدواج و مرگ. نقطۀ اشتراک هر سۀ این لحظات، تغییر مناسبات ما با دیگران است. در لحظۀ تولد به اجتماع وارد می‌شویم، با ازدواج پیوند اجتماعی تازه‌ای می‌بندیم و در لحظۀ مرگ از اجتماع خارج می‌شویم. انسان‌بودن فقط با زندگی در کنار دیگران ممکن می‌شود و به همین دلیل است که تنهایی جان ما را به خطر می‌اندازد.
در یک مطالعه جدید منتشر شده در مجله Frontiers in Psychiatry، دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه "کالیفرنیا" گزارش کردند که ممکن است ارتباطی بین خرد، تنهایی و تنوع میکروبی در روده پیدا کرده باشند.
اکنون ۲۲ آوریل سال ۲۰۱۶ است و جین بیش از دو دهه است که مرده. اوایل امسال، در سن هشتاد و هفت سالگی، طوری سوگوار جین بودم که تاکنون نبوده‌ام. مریض بودم و به خیالم در حال مرگ. در آن یک سال و نیمِ احتضارِ جین، هر روزش را در کنارش ماندم. بدبختی بزرگی بود که جین این‌قدر زود بمیرد و اینکه توانستم هر ساعتِ هر روز را با او باشم، رهایی‌بخش بود.