نتیجه پژوهشی نشان داد زمانی که افراد در جامعه حضور دارند احساس تنهایی تا ۲۱ درصد کاهش می‌یابد و اگر آنان در طبیعت باشند این میزان به ۲۸ درصد افزایش می‌یابد.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶۲ مطلب
نتیجه پژوهشی نشان داد زمانی که افراد در جامعه حضور دارند احساس تنهایی تا ۲۱ درصد کاهش می‌یابد و اگر آنان در طبیعت باشند این میزان به ۲۸ درصد افزایش می‌یابد.
قرنطینۀ دسته‌جمعی، گذشته از تراژدی‌ها و ناامیدی‌هایی که با خود داشت، امکان دستیابی به «نیستی» را در بالاترین سطح ممکن برایمان فراهم کرد، به‌ویژه برای قشر مرفه که این امکان را داشتند تا خودشان را با قرنطینه وفق دهند و شرایط آسایش نسبی را برای خودشان مهیا کنند، کسانی که می‌توانستند به ویلاهایشان بروند، مایحتاجشان را سفارش داده و دمِ در تحویل بگیرند، نتفلیکس تماشا کنند و از پخش زندۀ کلاس‌های ورزشیِ آنلاین استفاده کنند.
تنهایی فقط مشکل سالمندان نیست، خیلی از جوان‌ها هم احساس تنهایی می‌کنند
خیلی‌ها بین «خلوت و انزوا» و «تنهایی» تفاوتی قایل نیستند. از نظر آن‌ها حتی فکر کردن به هر چیزی که شبیه تنهایی باشد هم وحشتناک است. تنهایی برای آن‌ها نوعی تنبیه و محرومیت است که هیچ چیز خوشایندی در آن وجود ندارد. اما گزارشگر گاردین پای صحبت افرادی نشسته است که سبک زندگی‌شان آن‌ها را به خلوتی باشکوه کشانده و در زندگی چیزی بیشتر از آن نمی‌خواهند.
مهم‌ترین لحظات زندگی ما انسان‌ها کدامند؟ تولد، ازدواج و مرگ. نقطۀ اشتراک هر سۀ این لحظات، تغییر مناسبات ما با دیگران است. در لحظۀ تولد به اجتماع وارد می‌شویم، با ازدواج پیوند اجتماعی تازه‌ای می‌بندیم و در لحظۀ مرگ از اجتماع خارج می‌شویم. انسان‌بودن فقط با زندگی در کنار دیگران ممکن می‌شود و به همین دلیل است که تنهایی جان ما را به خطر می‌اندازد.
در یک مطالعه جدید منتشر شده در مجله Frontiers in Psychiatry، دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه "کالیفرنیا" گزارش کردند که ممکن است ارتباطی بین خرد، تنهایی و تنوع میکروبی در روده پیدا کرده باشند.
اکنون ۲۲ آوریل سال ۲۰۱۶ است و جین بیش از دو دهه است که مرده. اوایل امسال، در سن هشتاد و هفت سالگی، طوری سوگوار جین بودم که تاکنون نبوده‌ام. مریض بودم و به خیالم در حال مرگ. در آن یک سال و نیمِ احتضارِ جین، هر روزش را در کنارش ماندم. بدبختی بزرگی بود که جین این‌قدر زود بمیرد و اینکه توانستم هر ساعتِ هر روز را با او باشم، رهایی‌بخش بود.
بیش از 30 سال است که در باغ وحش بدنام مرغزار در پاکستان یک فیل به تنهایی زندگی می کند.
این طور که پیداست اثرات مثبت این ارتباط به فردی که با او وارد مکالمه می‌شویم هم سرایت می‌کند. آزمایش دیگری در یک اتاق انتظار ترتیب دادیم و متوجه شدیم نه تنها افرادی که به برقراری ارتباط ترغیبشان کرده بودیم، بلکه طرف مقابل آن‌ها هم تجربه خوشایندتری داشتند.
وقتی تنهایی به صورت مزمن درآید، تأثیر شدیدی بر سلامت جسمی و روانی فرد می‌گذارد. تحقیقات، ارتباط میان تنهایی و افزایش خطر ابتلا به زوال عقل و بیماری‌های روانی و بیماری‌های مزمن و رفتار‌های پر‌خطر برای تندرستی را نشان داده است.
