در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶ مطلب
صمد بهرنگی، نویسنده، معلم و قصه‌گوی مردم، در دوم تیرماه ۱۳۱۸ زاده شد و در سکوتی تلخ و مبهم، در شهریور ۱۳۴۷ از جهان رفت. او با قصه‌های ساده اما عمیقش، نسل‌هایی را به فکر، اعتراض و آرزو دعوت کرد؛ قصه‌هایی که از دل رنج برخاستند و تا دل دریا رفتند. هنوز هم ماهی سیاه کوچولو، نماد جسارت و رهایی، راهش را از میان تاریکی‌ها ادامه می‌دهد.
من گرایش‌های سیاسی صمد بهرنگی را آنقدر شدید که برخی درباره‌اش صحبت می‌کنند، نمی‌دانم. فکر می‌کنم داستان‌های او قربانی شرایط استبدادی شد. او بیش از اینکه سیاسی باشد، داستان‌نویس است. بهرنگی، سیاسی بوده و حتی چند بار در مقاطعی به زندان هم می‌افتد، توبیخ می‌شود ولی اینکه همه آثارش را به فعالیت سیاسی‌اش نسبت داده شود به گمانم درست نیست.
پس از مدت کوتاهی از پلاک‌کوبی معابری که به نام چهار چهره ادبیات و آموزش کودک و نوجوان، هوشنگ مرادی کرمانی، جبار باغچه‌بان، مهدی آذریزدی و صمد بهرنگی نام‌گذاری شده بود، باز هم نام این خیابان‌ها به روال قبل برگشت و دیگر ردی از این نام‌ها در معابر پایتخت نیست.
هر چند که آثار «صمد بهرنگی» به دلیل فضای آزاد بعد از پیروزی انقلاب امکان انتشار یافتند، اما جای سؤال است که چرا اعضای شورای شهر نام وی را که از نویسندگان محبوب گروهک‌های مارکسیستی بود را برای یک معبر انتخاب کردند.
