«انفجار بزرگ» دقیقا در کجا اتفاق افتاد؟
چشمانتان را ببندید و انفجار بزرگ را در ذهنتان تصور کنید. به همان لحظه اول فکر کنید که تمام انرژی، ماده و نور به وجود آمد. یک انفجار، این‌طور نیست؟ آتش، واريزه، سنگ‌های بزرگ و غبار از مقابل قاب ذهنی شما و در یک توده ابری در حال انبساط عبور می‌کند.
چشمانتان را ببندید و انفجار بزرگ را در ذهنتان تصور کنید. به همان لحظه اول فکر کنید که تمام انرژی، ماده و نور به وجود آمد. یک انفجار، این‌طور نیست؟ آتش، واريزه، سنگ‌های بزرگ و غبار از مقابل قاب ذهنی شما و در یک توده ابری در حال انبساط عبور می‌کند. (برای دیدن ابعاد بزرگ‌تر روی تصویر کلیک کنید)
به گزارش فرادید به نقل از یونیورسیتی تودی، مانند هر انفجار دیگری، باید منتظر پس‌آیند آن نیز باشیم، موافق هستید؟ می‌توانی جایی که همه‌چیز از آنجا شروع شده را در کیهان پیدا کرد و به آنجا سفر کرد. نقطه دقیق شروع انفجار بزرگ؛ و به تبع آن انبساط فضا-زمان که پس از آن گیتی پدیدار شد.
احتمالا شما هنوز در حال تجسم آن تصویر ذهنی هستید. به آن تصویر فضا-زمان و ذرات مداری را اضافه کنید. شاید شما هم کمی گیج شده‌اید. حالا می‌خواهم این داستان علمی-تخیلی را کمی باز کنم. پس با دقت بخوانید...
انفجار بزرگ در هیچ نقطه‌ی دقیقی رخ نداد. به عبارت بهتر، انفجار بزرگ در سراسر کیهان اتفاق افتاد. ریشه این مشکل، واژه «انفجار بزرگ» است. زیرا انفجار، ترکیدن بادکنک بزرگ و این دسته از تصاویر را در ذهن تداعی می‌کند. این واژه تصویر درستی از آنچه واقعا در انفجار بزرگ رخ داد را برای افراد معمولی مانند ما ثبت نمی‌کند.
بنابراین، می‌خواهم از این به بعد یک واژه دیگر را به جای آن استفاده کنم: انبساط بزرگ. بادکنکی را تصور کنید که بر روی آن تعداد زیادی نقطه وجود دارد. حالا آن بادکنک را باد کنید. به یاد داشته باشید که شما یک موجود دو بعدی هستید که بر روی یکی از آن نقطه‌ها زندگی می‌کنید و نقاط دیگر را می‌بینید. احتمالا الان آن بوی بد ترکیب شده از بزاق دهان و پلاستیک دهانه‌ی بادکنک به مشامتان خورد!
در این بین، شما شاهد دورشدن نقاط دیگر از خودتان نیز هستید. شاید فکر کنید که شما در مرکز این انبساط قرار دارید. اگر بر روی یک نقطه دیگر هم بپرید، احتمالا دوباره همین حس را تجربه خواهید کرد. یک موجود دیگر که می‌داند بادکنک شی‌ای سه بعدی است به این نتیجه خواهد رسید که مرکز انبساط دقیقا در مرکز بادکنک است. اما شما یک موجود دو بعدی هستید. شما جز سطح بادکنک چیز دیگری را درک نمی‌کنید.
حالا این مفهوم را در ذهن خود نگه دارید و یک بعد دیگر نیز به آن اضافه کنید. یک موجود سه بعدی که در کیهان سه بعدی به دام افتاده و شاهد انبساط هر سه بعد است. تمام کهکشان‌ها از شما دور می‌شوند. اما اگر به یک کهکشان دیگر سفر کنید، خواهید دید که تمام کهکشان‌ها از آن‌ها دور می‌شوند.
آیا یک موجود چهاربعدی می‌تواند مرکز انبساط را پیدا کند. جایی که انفجار بزرگ رخ داد؟ شاید. موجودات چهار بعدی تا این اندازه قوی هستند. اما یک موجود پنج بعدی به دید ساده موجود چهار بعدی خواهد خندید. احتمالا بطري‌های کلاين ظریف و ابرمکعب‌های ساده‌لوحانه را به سخره خواهد گرفت. سپس وسایل آن‌ها را برای همیشه در قفسه‌های خود نگه می‌دارند تا روزی سرایدارشان آن‌ها را دور بیندازد!
نیازی نیست سراغ موجودات 11 بُعدی برویم. آن‌ها فکر می‌کنند از همه بهترند! بنابراین، انفجار بزرگ دقیقا در کجا رخ داد؟ جواب این است، در همه جا. همه جا در انفجار بزرگ یا بهتر بگویم انبساط بزرگ به وجود آمد و 13.8 میلیارد سال است که همه چیز از هم فاصله می‌گیرد. جای خاصی وجود ندارد که شما به آن اشاره کنید و بگویید: انفجار بزرگ آنجا اتفاق افتاد. شما می‌توانید به هر جایی خواستید اشاره کنید و بگویید انفجار بزرگ در آنجا اتفاق افتاد.
به گزارش فرادید به نقل از یونیورسیتی تودی، مانند هر انفجار دیگری، باید منتظر پس‌آیند آن نیز باشیم، موافق هستید؟ می‌توانی جایی که همه‌چیز از آنجا شروع شده را در کیهان پیدا کرد و به آنجا سفر کرد. نقطه دقیق شروع انفجار بزرگ؛ و به تبع آن انبساط فضا-زمان که پس از آن گیتی پدیدار شد.
احتمالا شما هنوز در حال تجسم آن تصویر ذهنی هستید. به آن تصویر فضا-زمان و ذرات مداری را اضافه کنید. شاید شما هم کمی گیج شده‌اید. حالا می‌خواهم این داستان علمی-تخیلی را کمی باز کنم. پس با دقت بخوانید...
انفجار بزرگ در هیچ نقطه‌ی دقیقی رخ نداد. به عبارت بهتر، انفجار بزرگ در سراسر کیهان اتفاق افتاد. ریشه این مشکل، واژه «انفجار بزرگ» است. زیرا انفجار، ترکیدن بادکنک بزرگ و این دسته از تصاویر را در ذهن تداعی می‌کند. این واژه تصویر درستی از آنچه واقعا در انفجار بزرگ رخ داد را برای افراد معمولی مانند ما ثبت نمی‌کند.
بنابراین، می‌خواهم از این به بعد یک واژه دیگر را به جای آن استفاده کنم: انبساط بزرگ. بادکنکی را تصور کنید که بر روی آن تعداد زیادی نقطه وجود دارد. حالا آن بادکنک را باد کنید. به یاد داشته باشید که شما یک موجود دو بعدی هستید که بر روی یکی از آن نقطه‌ها زندگی می‌کنید و نقاط دیگر را می‌بینید. احتمالا الان آن بوی بد ترکیب شده از بزاق دهان و پلاستیک دهانه‌ی بادکنک به مشامتان خورد!
تقریبا هر نقطه‌ای که می‌بینید یک کهکشان است
در این بین، شما شاهد دورشدن نقاط دیگر از خودتان نیز هستید. شاید فکر کنید که شما در مرکز این انبساط قرار دارید. اگر بر روی یک نقطه دیگر هم بپرید، احتمالا دوباره همین حس را تجربه خواهید کرد. یک موجود دیگر که می‌داند بادکنک شی‌ای سه بعدی است به این نتیجه خواهد رسید که مرکز انبساط دقیقا در مرکز بادکنک است. اما شما یک موجود دو بعدی هستید. شما جز سطح بادکنک چیز دیگری را درک نمی‌کنید.
حالا این مفهوم را در ذهن خود نگه دارید و یک بعد دیگر نیز به آن اضافه کنید. یک موجود سه بعدی که در کیهان سه بعدی به دام افتاده و شاهد انبساط هر سه بعد است. تمام کهکشان‌ها از شما دور می‌شوند. اما اگر به یک کهکشان دیگر سفر کنید، خواهید دید که تمام کهکشان‌ها از آن‌ها دور می‌شوند.
آیا یک موجود چهاربعدی می‌تواند مرکز انبساط را پیدا کند. جایی که انفجار بزرگ رخ داد؟ شاید. موجودات چهار بعدی تا این اندازه قوی هستند. اما یک موجود پنج بعدی به دید ساده موجود چهار بعدی خواهد خندید. احتمالا بطري‌های کلاين ظریف و ابرمکعب‌های ساده‌لوحانه را به سخره خواهد گرفت. سپس وسایل آن‌ها را برای همیشه در قفسه‌های خود نگه می‌دارند تا روزی سرایدارشان آن‌ها را دور بیندازد!
نیازی نیست سراغ موجودات 11 بُعدی برویم. آن‌ها فکر می‌کنند از همه بهترند! بنابراین، انفجار بزرگ دقیقا در کجا رخ داد؟ جواب این است، در همه جا. همه جا در انفجار بزرگ یا بهتر بگویم انبساط بزرگ به وجود آمد و 13.8 میلیارد سال است که همه چیز از هم فاصله می‌گیرد. جای خاصی وجود ندارد که شما به آن اشاره کنید و بگویید: انفجار بزرگ آنجا اتفاق افتاد. شما می‌توانید به هر جایی خواستید اشاره کنید و بگویید انفجار بزرگ در آنجا اتفاق افتاد.
