دانشآموزان گرسنهاند؛ معلمان شغل خود را ترک کرده اند
فروپاشی سیستم آموزشی در ونزوئلا

از سال ۲۰۱۴، دولت انتشار آمار دانشآموزان را متوقف کرد. اما بازدید از مدارس و گفتگو با دهها معلم و پدر و مادر نشان میدهد که حضور دانشآموزان در مدارس این کشور با کاهش شدیدی روبهرو شده است. بسیاری از دانشآموزان و معلمان در این کشور غنی از سوءتغذیه رنج میبرند و تقریبا از هر دو گروه تعداد زیادی از افراد در کلاسها حضور پیدا نمیکنند، چرا که یا در کنار خیابان زندگی میکنند یا از کشور خارج شدهاند.
به گزاش دنیای اقتصاد، بحران شش ساله ونزوئلا در حال تخریب سیستم مدارس این کشور است. این در حالی است که این کشور ثروتمند که روی میلیونها بشکه نفت خوابیده است، زمانی موتور محرک اقتصادی منطقه به حساب میآمد. این مدارس پیشتر مهمترین تامینکننده دانشجو برای بهترین دانشگاههای این کشور بودند و حتی برخی از این دانشآموزان راهی دانشگاههای آمریکایی میشدند. گرسنگی در حال حاضر فقط یکی از مشکلات موجود در ونزوئلا است. میلیونها ونزوئلایی در این اواخر از این کشور کوچ کردهاند و باعث کاهش عددی دانشآموزان و معلمان شدهاند. بسیاری از مربیان و معلمانی هم که باقی ماندهاند از این حرفه بیرون رفتهاند، چرا که دریافتیشان در برابر ابرتورم این کشور به قدری بیارزش است که حاضر به ماندن در شغل خود نشدند. در برخی از مدارس تنها ۱۰۰ دانشآموز در مدارس حضور پیدا میکنند، این در حالی است که زمانی تعداد دانشآموزان به هزار نفر میرسید. کارشناسان و معلمان میگویند، فروپاشی سیستم آموزش و پرورش در ونزوئلا نه تنها یک نسل را محکوم به فقر میکند، بلکه این کشور را به دهها سال عقبتر خواهد برد. لوییس براوو، یک محقق آموزشی در دانشگاه مرکزی ونزوئلا در کاراکاس به نیویورکتایمز گفت: «یک نسل ممکن است بهطور کامل عقب بیفتد. امروزه آموزش و پرورش اجازه نمیدهد دانشآموزان افراد مفیدی برای جامعه باشند.»
از سال ۲۰۱۴، دولت انتشار آمار دانشآموزان را متوقف کرد. اما بازدید از مدارس و گفتگو با دهها معلم و پدر و مادر نشان میدهد که حضور دانشآموزان در مدارس این کشور با کاهش شدیدی روبهرو شده است. بسیاری از دانشآموزان و معلمان در این کشور غنی از سوءتغذیه رنج میبرند و تقریبا از هر دو گروه تعداد زیادی از افراد در کلاسها حضور پیدا نمیکنند، چرا که یا در کنار خیابان زندگی میکنند یا از کشور خارج شدهاند. این وضعیت یک شرمساری بزرگ برای دولت سوسیالیست خودخواندهای است که از مدتها پیش در مورد ظرفیتهای اجتماعیاش صحبت میکرد.
آلکساندر کسترو، رئیس اتحادیه محلی معلمان در ایالت زولیا که به تازگیها بسیار بر سر زبانها افتاده است، میگوید: «۶۰ درصد از ۶۵ هزار معلم در سالهای اخیر از رفتن به مدارس خودداری کردهاند». او میافزاید: «آنها (معلمان) به ما میگویند که ترجیح میدهند ناخن لاک بزنند تا اینکه برای کمتر از ۱۰ دلار در ماه کار کنند». معلمانی هم که در شغل خود باقی ماندهاند مجبورند آموزش چند موضوع مختلف درسی را بر عهده بگیرند یا در چند مدرسه حضور پیدا کنند. البته از مدارسی که بازدید به عمل آمد، بیشتر مدارس ساعت کار خود را کاهش دادهاند یا اینکه در هفته یک یا دوبار درهای مدرسه را بازمیکنند. در یکی از روستاهای ونزوئلا در دشتهای مرکزی این کشور در ماه اکتبر از ۱۵۰ کودکی که ثبتنام کردهاند، تنها چهار کودک در مدرسه حاضر میشوند. چهار دانشآموز از پایههای مختلف در یک کلاس حضور پیدا میکنند و از الفبا تا درس جبر در آن کلاس آموزش داده میشود. بقیه کودکان نیز به اقوام خود پیوستهاند تا در کار ماهیگیری و کسب روزی به خانواده خود کمک کنند.
هوگو چاوز، الهامبخش مادورو، گسترش آموزش و پرورش عمومی را یکی از بزرگترین اهداف کارزار سوسیالیستیاش در قرن بیست و یک اعلام کرده بود. برای دههها تا سال ۲۰۱۳ به دلیل وجود غذا و برخی امکانات رفاهی دیگر در این مدارس، میزان ثبتنام پیشرفتهایی داشت، اما پس از آن میزان ثبتنام در مدارس این کشور افت قابل توجهی کرد. سیاستهای پوپولیستی چاوز در هر حال روی بالا بردن کمیت ثبتنام دانشآموزان در این مدرسه استوار بوده است. در بوکا دیاوخیره، خاندان کاروتو وقتی فهمیدند که کافهتریای مدرسه تعطیل است، دیگر ۹ فرزند خود را به مدرسه نفرستادند. خورخه لوییس، ۳۶ ساله که بیکار بوده و پدر دو فرزند هم است، میگوید: «من نمیتوانم کودکان خود را گرسنه به سر کلاس بفرستم.»