نگاه به فیلم (They Say Nothing Stays The Same)؛ داستانی از بداقبالی و شرافت در دل طبیعتی سحرانگیز
زندگی آرام یک قایقران با دو اتفاق به هم می‌ریزد. اتفاق اول اینکه در نزدیک محل زندگی او دارند یک پل روی رودخانه می‌سازند و اتفاق دوم اینکه او زن جوانی را که در رودخانه شناور است پیدا می‌کند و نجات می‌دهد.
فرارو- فیلم «می‌گویند هیچ چیز مثل قبل نمی‌ماند» به کارگردانی جو اوداگیری فیلمی است با منظره‌های کارت‌پستالی دربارۀ یک قایقران که در میجی ژاپن زندگی می‌کند. تویچی (با بازی آکیرا اموتو) سال‌های سال مردم را با قایقش از این رودخانۀ زیبا عبور داده است. بخش مهمی از جذابیت فیلم به شکوه طبیعت اطراف و گفتگو‌های تویچی با مسافرانش برمی‌گردد.
به گزارش فرارو؛ اما دو اتفاق باعث می‌شود که آرامش زندگی تویچی به هم بریزد. اول اینکه در همان نزدیکی‌ها شروع به ساختن یک پل بر روی رودخانه کرده‌اند و دوم اینکه تویچی یک روز زن جوانی (ریریکا کاواشیما) را در حالیکه در رودخانه غوطه‌ور است پیدا می‌کند و از آب بیرون می‌کشد. بعد معلوم می‌شود که زن زنده است و به کمک نیاز دارد. یکی از این اتفاق‌ها مایۀ بداقبالی تویچی و دیگری میدانی برای نمایش بزرگواری اوست. این فیلم در تمام مدت ۱۳۷ دقیقه‌اش جریانی خوشایند و دلپذیر دارد. صحنه‌های بسیار زیبا و ظریفی هم در تمام طول فیلم وجود دارد؛ مثل صحنۀ نقالان دوره‌گرد با لباس‌های رنگارنگ.
اما نمایش زندگی روزمره تویچی تا حدی باعث یکنواخت شدن فیلم شده است. انگار کارگردان در موقع مونتاژ وسوسه شده است که پلان‌ها و صحنه‌های بیشتر و بیشتری را به فیلم اضافه کند. اشکال دیگر فیلم این است که شخصیت تویچی در حد یک بهانۀ شریف و خوشایند برای نشان دادن صحنه‌های زیبای طبیعی (با فیلمبرداری کریستوفر دویل) تقلیل پیدا کرده؛ و هر کسی هم که ربطی به ساختن پل (یا به طور کلی مدرنیته) دارد، به صورت شخصیتی زننده و ویرانگر ترسیم شده است.
منظره‌های زیبا تا حدی می‌توانند نمادی از ذهنیت پاک تویچی باشند، اما وقتی فیلم می‌خواهد افکار درونی تویچی را به مخاطب نشان بدهد کاملا تصنعی جلوه می‌کند؛ مثل صداگذاری برای افکار آزاردهندۀ تویچی یا دو سکانس مربوط به بیماری که بیشتر شبیه فیلم‌های زامبی‌محور هستند. وقتی هم که تویچی بالاخره آشفتگی‌های درونی‌اش را ابراز می‌کند، فروتنی‌اش غیرمنتظره و دیرهنگام به نظر می‌رسد.
به گزارش فرارو؛ اما دو اتفاق باعث می‌شود که آرامش زندگی تویچی به هم بریزد. اول اینکه در همان نزدیکی‌ها شروع به ساختن یک پل بر روی رودخانه کرده‌اند و دوم اینکه تویچی یک روز زن جوانی (ریریکا کاواشیما) را در حالیکه در رودخانه غوطه‌ور است پیدا می‌کند و از آب بیرون می‌کشد. بعد معلوم می‌شود که زن زنده است و به کمک نیاز دارد. یکی از این اتفاق‌ها مایۀ بداقبالی تویچی و دیگری میدانی برای نمایش بزرگواری اوست. این فیلم در تمام مدت ۱۳۷ دقیقه‌اش جریانی خوشایند و دلپذیر دارد. صحنه‌های بسیار زیبا و ظریفی هم در تمام طول فیلم وجود دارد؛ مثل صحنۀ نقالان دوره‌گرد با لباس‌های رنگارنگ.
اما نمایش زندگی روزمره تویچی تا حدی باعث یکنواخت شدن فیلم شده است. انگار کارگردان در موقع مونتاژ وسوسه شده است که پلان‌ها و صحنه‌های بیشتر و بیشتری را به فیلم اضافه کند. اشکال دیگر فیلم این است که شخصیت تویچی در حد یک بهانۀ شریف و خوشایند برای نشان دادن صحنه‌های زیبای طبیعی (با فیلمبرداری کریستوفر دویل) تقلیل پیدا کرده؛ و هر کسی هم که ربطی به ساختن پل (یا به طور کلی مدرنیته) دارد، به صورت شخصیتی زننده و ویرانگر ترسیم شده است.
منظره‌های زیبا تا حدی می‌توانند نمادی از ذهنیت پاک تویچی باشند، اما وقتی فیلم می‌خواهد افکار درونی تویچی را به مخاطب نشان بدهد کاملا تصنعی جلوه می‌کند؛ مثل صداگذاری برای افکار آزاردهندۀ تویچی یا دو سکانس مربوط به بیماری که بیشتر شبیه فیلم‌های زامبی‌محور هستند. وقتی هم که تویچی بالاخره آشفتگی‌های درونی‌اش را ابراز می‌کند، فروتنی‌اش غیرمنتظره و دیرهنگام به نظر می‌رسد.
- کارگردان و فیلمنامه‌نویس: جو اوداگیری (Joe Odagiri)؛
- بازیگران: آکیرا اموتو (Akira Emoto)، ریریکا کاواشیما (Ririka Kawashima)، نیجیرو موراکامی (Nijirô Murakami)؛
- امتیاز: 6.4/10
منبع: nytimes.com
