خرس‌ها علیرغم هیکل سنگین و کف پای صافشان به طرز شگفت انگیزی چابک هستند.
طبق اعلام فدراسیون ملی حیات وحش، خرس قهوه‌ای که با نام خرس گریزلی نیز شناخته می‌شود، با پاهای جلویی بسیار قدرتمند خود، سریعترین خرس در بین هشت گونه خرس است که سرعت دویدن آن به ۳۵ مایل در ساعت می‌رسد.
به گزارش فرادید، البته باید توجه داشت که یک خرس تنها در اوج جوانی و زمانی که سرحال و قبراق است و از نظر تغذیه به خوبی تأمین شده می‌تواند به چنین شاهکاری دست یابد نه زمانی که تازه از خواب زمستانی بیدار شده و ۱۵ ٪ تا ۳۰ ٪ از وزن بدنش را از دست داده است. در هر صورت، خرس‌ها با توجه به هیکل بزرگ و سنگین خود به طرز شگفت‌آوری سریع هستند.
در این گزارش شما را با ویژگی‌هایی که داشتن چنین سرعتی را برای آن‌ها ممکن می‌سازد آشنا می‌کنیم و به شما می‌آموزیم که اگر در طبیعت با یکی از آن‌ها مواجه شدید، چه کاری باید انجام دهید:
در پاسخ به این سؤال باید بگوییم که حتی سریعترین انسان شناخته‌شده روی زمین، یعنی «یوسین بولت» نمی‌توانست با حداکثر سرعت خود از یک خرس سیاه یا گریزلی سبقت بگیرد. این دونده مشهور جامائیکایی در طی مسابقه‌ای در سال ۲۰۰۹ در برلین به سریعترین سرعت ثبت‌شده به دست انسان دست یافت. او با سرعت باورنکردنی ۲۷.۸ مایل در ساعت، ۴ مایل سریع‌تر از رکورد سرعت متوسط خودش و بیش از ۱۰ مایل سریع‌تر از سرعت دوی متوسط انسان رکورد زد.
با این حال، این سرعت؛ ۷ مایل در ساعت کمتر از حداکثر سرعت فرضی یک خرس گریزلی و کمی بیش از ۲ مایل در ساعت کمتر از سرعت یک خرس سیاه است. بولت با سرعت دویدنش ممکن است بتواند از یک خرس قطبی یا یک خرس سیاه آسیایی (خرس ماه) که با سرعت ۲۵ مایل در ساعت می‌دوند، یا یک خرس پاندا یا تنبل که طبق گزارش‌ها می‌توانند ۲۰ مایل در ساعت حرکت کنند، پیشی بگیرد.
اما حتی با این وجود، نمودار‌های خطی که نشان دهنده سرعت‌های وحشتناک او هستند نشان می‌دهد که او - مانند هر انسانی - فقط می‌تواند حداکثر سرعت خود را برای یک تا دو ثانیه حفظ کند، اما یک خرس می‌تواند سرعت ۲۵ تا ۲۸ مایل در ساعت را برای ۲ ثانیه به طور ثابت حفظ کند. بر اساس چندین گزارش از دهه ۱۹۳۰ در پارک ملی یلوستون و برخی داده‌های موجود در مورد سرعت خرس تا به امروز یک انسان معمولی که با سرعت نسبتاً کند ۱۵ مایل در ساعت می‌دود، به سادگی شانسی نخواهد داشت.
خبر خوب این است که خرس‌ها و اکثر حیوانات وحشی در حیات وحش معمولاً ترجیح می‌دهند از انسان‌ها دوری کنند تا اینکه آن‌ها را تعقیب کنند. آن‌ها معمولاً فقط برای محافظت از غذا، توله‌ها و محدوده زیستی خود به انسان حمله می‌کنند.
خرس سیاه آمریکای شمالی: ۳۰ مایل در ساعت
خرس سیاه آسیایی: ۲۵ مایل در ساعت
خرس قهوه ای: ۳۵ مایل در ساعت
خرس قطبی: ۲۵ مایل در ساعت
خرس عینکی: ۳۰ مایل در ساعت
خرس پاندا: ۲۰ مایل در ساعت
خرس تنبل: ۲۰ مایل در ساعت
خرس خورشید: ۳۰ مایل در ساعت
با وجود هیکل تنومند، غول پیکر، کف پای صاف و لایه ضخیمی از خز که سطح پوست یک خرس را پوشانده و شما فکر می‌کنید آن‌ها را سنگین می‌کنند، گونه‌های ترکیبی به طرز شگفت‌آوری سریع هستند. به ویژه گریزلی‌ها که دارای تیغه‌های شانه‌ای بیرون زده و توده‌های عضلانی هستند و به اندام‌های جلویی آن‌ها برای دویدن و حفاری کمک زیادی می‌کنند. این توده ماهیچه‌ای یک قوز متمایز در قسمت بالایی پشت آن‌ها ایجاد می‌کند که بهترین راه برای تشخیص خرس گریزلی از خرس سیاه است.
خرس‌ها همچنین دارای پنجه‌های تیزی هستند که می‌توانند بیش از چهار اینچ رشد کنند، که به آن‌ها کمک می‌کند تا به راحتی روی زمین‌های نرم راه روند و حرکت کنند، اما می‌تواند مانع از دویدن آن‌ها روی سطوح سخت مانند آسفالت شود. از آنجایی که اندام‌های جلویی آن‌ها کوتاهتر است، به اندازه کافی قوی هستند تا وزن بیشتری را نسبت به پاهای عقب خود تحمل کنند.
این پای کج و نامتوازن مدت‌هاست که این تصور را برای دانشمندان و محققان ایجاد می‌کند که خرس‌ها نمی‌توانند در سراشیبی بدوند، اما این فرضیه بار‌ها و بار‌ها رد شده است. یک مقاله در سال ۱۹۳۷ در Yellowstone Nature Notes شواهد‌ی ارائه و نشان می‌دهد که خرس گریزلی یا همان «کلاب فوت» * سرعت بالا رفتنش از یک شیب کندتر از پایین آمدن در سراشیبی بود. جی. ام. مکنزی می‌گوید: «کلاب فوت می‌توانست اسبی را که در سراشیبی می‌رفت همراهی کند و از نظر سرعت چیزی از آن کم نداشته باشد، اما این خرس نمی‌توانست سرعتش را با سرعت اسب در سربالایی رفتن یکی کند.»
اولاً، می‌توانید با ایجاد سر و صدای مداوم در حین پیاده‌روی و ذخیره سازی غذا در جای مناسب از برخورد خرس‌ها در طبیعت جلوگیری کنید تا این موجودات عمدتاً بی‌ضرر را به اردوگاه خود جذب نکنید. دوم اینکه بدانید کدام خرس‌ها در منطقه‌ای که هستید رفت و آمد می‌کنند و چگونه باید آن‌ها را شناسایی کنید، زیرا گونه‌های مختلف به واکنش‌های متفاوتی نیاز دارند.
به عنوان مثال، اگر با یک خرس سیاه مواجه شدید که رایج‌ترین خرس در ایالات متحده است و با صورتی صاف و گوش‌های بلند و نوک تیزش قابل تشخیص است - باید تماس چشمی برقرار کنید، با باز کردن دست‌هایتان خود را بزرگ نشان دهید و سر و صدا کنید. برعکس، برقراری تماس چشمی با خرس قهوه‌ای - که با یک قوز برجسته در قسمت شانه قابل تشخیص است - توصیه نمی‌شود. به آهستگی از او دور شوید و در جایی پناه بگیرید.
اگر می‌دانید در منطقه‌ای هستید که گریزلی‌ها در آن تردد می‌کنند، بهتر است اسپری خرس همراه خود داشته باشید. مهم نیست کدام گونه خرس را می‌بینید، به آن‌ها پشت نکرده و هرگز فرار نکنید چرا که غریزه شکارچی بودن، آن‌ها را وادار به تعقیب شما می‌کند.
*کلاب فوت شامل گروهی از شرایط است که در بدو تولد وجود دارد و باعث می‌شود هر دو پا خمیده و با زاویه‌ای شبیه چوب گلف به نظر برسد. این وضعیت ناخوشایند پا و مچ پا دردناک نیست. با توجه به مطالعاتی که انجام شده است، کلاب فوت یک ناهنجاری پیچیده در پا است که در اثر رشد غیرطبیعی استخوان‌ها، رباط‌ها و ماهیچه‌ها ایجاد می‌شود. از نظر بصری، به نظر می‌رسد پایی که تحت تاثیر پاچنبری قرار گرفته است به سمت داخل و پایین پیچ خورده است. پا کوتاهتر از پای معمولی و عضلات ساق پا کوچک‌تر خواهد بود. جالب است بدانید که این ویژگی منحصر به فرد در خرس‌ها برای انسان‌ها یک بیماری مادرزادی است.
