باستان‌شناسان با بررسی میدانی تپه قمی‌آباد در شهرستان ری در جنوب تهران، از یافته‌های جدیدی خبر دادند که تاریخ سکونت انسان در دشت تهران را ده‌ها هزار سال عقب برده است و احتمالا به بیش از ۴۰ هزار سال قبل و شاید تا حدود ۸۰ هزار سال قبل می‌رساند.
این کشف تازه باستان‌شناسان در روستای قمی‌آباد به‌دست آمده است؛ جایی که یکی از تپه‌های باستانی آن با مجوز اداره کل میراث فرهنگی استان تهران تخریب شده و انتشار خبر آن انگیزه بازدید میدانی تعدادی از باستان‌شناسان شده است. هرچند اکنون از آن تپه، که نام مشخصی ندارد و اداره کل میراث فرهنگی استان تهران نیز تاریخی بودن آن را رد کرده است، اثری باقی نمانده، اما باستان‌شناسان با بررسی آن محوطه و تپه بازمانده، به یافته‌های جدیدی دست یافته‌اند که می‌گویند تاریخ تهران را جابه‌جا می‌کند.
به گزارش ایسنا، مرتضی حصاری، عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری که از روستای قمی‌آباد بازدید کرده، اکنون از یافته‌های تازه متعلق به دوران «پارینه‌سنگی» در جنوب تهران خبر داده است.
او درباره این یافته‌ها توضیح داد: در بازدید هفته گذشته از تپه اصلی قمی‌آباد که در جنوب روستای قمی‌آباد شهرستان ری قرار دارد، ابزار‌های سنگی دوره پارینه‌سنگی را مشاهده کردیم، به همین منظور از فریدون بیگلری، باستان‌شناس و رئیس بخش پارینه‌سنگی موزه ملی ایران درخواست کردیم از محوطه قمی‌آباد بازدید میدانی داشته باشند.
این باستان‌شناس ادامه داد: در این بازدید یافته‌های به‌دست‌آمده مورد تأیید این متخصص سنگ قرار گرفت که اتفاق بزرگی را برای تاریخ استان تهران رقم زد.
بنابر آنچه روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران گزارش کرده، فریدون بیگلری، رئیس بخش پارینه‌سنگی موزه ملی ایران نیز که از روستای قمی‌آباد و تپه باستانی بازمانده در آن بازدید داشته است، گفت: ما پیش از این، درباره دوران پارینه‌سنگی در استان تهران اطلاعات خیلی کمی داشتیم که به تعدادی تک‌یافته از این دوره محدود بود، اما در تپه‌های طبیعی قمی‌آباد با یک پراکنش بسیار وسیع از دست‌ساخته‌های سنگی مواجه هستیم.
رئیس بخش پارینه‌سنگی موزه ملی ایران گفت: در بازدید اخیر نمونه‌هایی از سنگ مادر، تولیدات سنگ مادر و دیگر قطعات مرتبط با تراش و تولید ابزار سنگی را در سطح تپه‌های قمی‌آباد مشاهده کردیم.
او اضافه کرد: سطح این تپه‌ها، رسوبیِ پوشیده از قطعات سنگ چخماق، آذرین و دیگر سنگ‌های قابل تراش است که در دوران پارینه‌سنگی میانه محل تراش سنگ و ساخت ابزار سنگی بوده است.
بیگلری اظهار کرد: با توجه به این یافته‌های جدید، تاریخ سکونت انسان در تهران ده‌ها هزار سال عقب رفته و به بیش از ۴۰ هزار سال قبل و حتی شاید تا حدود ۸۰ هزار سال قبل می‌رسد. بقایای استخوانی انسان‌های این دوره که در چند غار یافت شده‌اند نشان می‌دهند که انسان‌های نئاندرتال در دوره پارینه‌سنگی میانه در بخش‌هایی از ایران می‌زیستند. البته برای کسب اطلاعات بیشتر نیازمند انجام پژوهش بیشتر در این مکان هستیم.
