یکی از عجیب‌ترین سرگذشت‌های فوتبال ایران را در یک دهه گذشته، صادق محرمی داشته است؛ مدافع راست حالا ۲۸ سالهای که زمانی در قامت یک استعداد درخشان در لیگ برتر ظاهر شد و راه اروپا را در پیش گرفت، اما حالا اگر قرار باشد فقط از یک عبارت برای توصیفش استفاده کنیم، «فراموش‌شده» بهترین تعبیر خواهد بود.
خبر این است که صادق محرمی یکشنبه‌شب بعد از ۳۱۳ روز در یک مسابقه رسمی به میدان رفت. محرمی آخرین بار بهمن‌ماه سال گذشته در جام ملت‌های آسیا و دیدار با امارات به‌شدت مصدوم و ماه‌ها خانه‌نشین شد. او البته از یکی، دو ماه قبل شرایط بازی را پیدا کرده بود، اما مشکل اینجاست که جایی در برنامه‌هایی کادرفنی دینامو زاگرب نداشت؛ چند مرتبه در فهرست قرار گرفت و به بازی نیامد، چند بازی هم که کلا خط خورد. سرانجام، اما این طلسم در این هفته شکست و محرمی که بعد از ۴ بازی سکونشینی به لیست رسیده بود، طی ۲۲ دقیقه پایانی بازی با هایدوک اسپلیت به میدان رفت، هرچند دینامو این بازی را یک‌بر‌صفر باخت.
وضعیت محرمی تقریبا در تمام طول هفت فصلی که در کرواسی توپ زده همین بوده؛ یک خط در میان به میدان آمده و به عنوان یک دفاع راست، آمار بسیار ضعیفی در گلزنی و ایجاد موقعیت برای همبازیانش داشته است. آمار و ارقام تکان‌دهنده است؛ صادق در ۱۳۵ بازی برای دینامو، تنها یک گل زده و کلا ۹ پاس گل داده است. این آمار، غیر از لیگ کرواسی شامل جام حذفی و سایر مسابقات متفرقه هم می‌شود که واقعا ضعیف است. محرمی البته یک گل به خودی هم زده که باعث می‌شود تعداد گل‌های زده‌اش به تیم‌های خودی و مقابل در این سال‌ها، یکسان باشد!
روشن است که محرمی کارنامه درخشانی در دینامو نداشته و بهترین سالهای فوتبالش را به نوعی حیف و میل کرده. این در حالی است که حرکات تند و تیز او در پرسپولیس و دریبل‌های دو طرفه‌اش، حسابی هواداران و کارشناسان را به وجد می‌آورد و حتی در یک بازه زمانی، برانکو ایوانکوویچ او را به رامین رضاییان ترجیح می‌داد. با این حال در نهایت محرمی تصمیم گرفت لژیونر شود. او روز ۲۴ اردیبهشت ۹۷ بعد از بازی سرخ‌پوشان برابر الجزیره امارات در ورزشگاه آزادی روی قلمدوش علیرضا بیرانوند با پیراهن پرسپولیس خداحافظی کرد و رفت. این در حالی است که شاید اگر صادق در ایران مانده بود، آورده فنی بیشتری داشت یا حداقل در میدان دید قرار می‌گرفت.
این داستان فقط مربوط به محرمی نیست. در این سال‌ها بازیکنان دیگری هم بودند که با اصرار شدید به لژیونر شدن، خودشان را عقب انداختند؛ از جمله علی علیپور که بعد از سه فصل بازی در لیگ پرتغال آشکارا افت کرده و حالا در پرسپولیس تازه دارد شروع می‌کند به بهتر شدن.
در همین تیم، زمانی علیرضا بیرانوند هم روز روشن را برای مربیان و هواداران تبدیل به شب تار کرده بود که بگذارید بروم؛ او هم رفت به بلژیک و پرتغال، مفصل نیمکت‌نشین شد و حالا در سراشیبی نزول قرار گرفته است. جذابیت‌های فوتبال خارج از کشور را می‌فهمیم و همین‌طور ارزش آرامش و دریافت به موقع دستمزد ارزی را هم درک می‌کنیم. اتفاقا اصل لژیونر شدن بد هم نیست و به خیلی بازیکنان کمک کرده، اما برای بعضی دیگر واقعا مخرب بوده؛ آنهایی که به هر دلیل سطح لازم برای پیشرفت در اروپا را نداشتند و با اصرار بیخودی، خودشان را عقب انداختند. لژیونر شدن به هر قیمتی، فایده ندارد.
پی‌نوشت: تصویر مربوط به خداحافظی محرمی با پرسپولیس در پایان بازی با الجزیره امارات است؛ روز‌هایی که او می‌درخشید و شاید آینده خیلی بهتری برای خودش متصور بود.
