جنگ و اثرات آن بر جامعه ایران: تغییر در صف بندی نیروهای اجتماعی
بعد از جنگ باید کار را به افرادی سپرد که در جامعه ایرانی قصد ساختن دارند، نه افرادی که دوباره به دنبال برساخت یک فضای ایدئولوژیک و استمرار جنگ هستند. از دل همین تغییرات صلح ایرانی خلق می شود که به زیست ایرانی و زندگی ایرانی منتهی می شود.
فرارو-تقی آزاد، جامعه شناس؛ آغاز جنگ با هدف فروپاشی سرزمین، فروپاشی سرمایه انباشه در جامعه معاصر ایران است. این فروپاشی می تواند به تجزیه سرزمینی بینجامد و حتی می تواند دولت هایی ضعیف، منحط و تابع ایجاد کند یا جامعه ای ایجاد کند که درگیر ضروریات است. مثل عراق، افغانستان.
برای این که از چنین وضعیتی رها شویم و به سرنوشت کشورهایی که ذکر کردم دچار نشویم باید گام هایی برداریم.
گام نخست این است که باید همچنان مقاومت را جدی بگیریم و افرادی که در این جنگ عمل می کنند، از جمله نظامی ها را تقویت کنیم و سیاسیون را حمایت کرده و همزمان از گروههای اجتماعی دعوت کنیم به عرصه جامعه آمده و صدای بلند وحدت ملی را سر دهند. در عین حال باید از استمرار جنگ یا بقای جنگ اجتناب کنیم. یعنی از جنگ فرسایشی عبور کنیم.
درست است که برخورد جدی انجام می دهیم، اما در عین حال باید در صحنه بین المللی مشارکت کنیم تا به یک مسامحه جهانی و پایان جنگ برسیم. پایان جنگ باید بر اساس، مجازات متجاوز و درخواست غرامت باشد.
همچنین باید در سطح بین الملل تلاش کرد این وحشی را که نظام سرمایه داری تولید کرده(اسرائیل) از طریق نهادهای بین الملل کنترل کرد.
بعد از آن باید کار را به افرادی سپرد که در جامعه ایرانی قصد ساختن دارند، نه افرادی که دوباره به دنبال برساخت یک فضای ایدئولوژیک و استمرار جنگ هستند.
از دل همین تغییرات صلح ایرانی خلق می شود که به زیست ایرانی و زندگی ایرانی منتهی می شود.
یکی از اتفاقات جالبی که پس از جنگ در جامعه ایرانی رخ داد، فعال شدن طبقه متوسط و منتقدان، معترضان و روشنفکران جامعه است در نقد تجاوزگر و نقد آنانی که به جامعه حمله کرده و جامعه را مورد ستم قرار داده اند.
اگر در گذشته میدیدیم که این گروه طبقه متوسط جامعه به سمت نقد نظام سیاسی می رفتند و منتظر تحولاتی در ساخت سیاسی بودند، امروز اکثریت آن ها این پروژه را کنار گذاشته اند و به سمت نوعی نگاه امده اند که بر اساس آن باید سرمایه های خود را برای مقابله با دشمنی که متجاوز است متمرکز کنیم.
به اعتقاد من، این اتفاق بسیار مهمی است که بین روشنفکران، صنعتگران، دانشگاهیان، رجل سیاسی، تجار، ورزشکاران، گروههای صاحب نام و صاحب سرمایه رو به فزونی گذاشته و این اتفاق بسیار مثبتی است و باید قدر آن را دانست چرا که اولا این سرمایه انسانی از شکنندگی جامعه پیشگیری می کند. دوم این که خود، ایجاد نیروی مثبت می کند. سوم این که جامعه را از خروج از صحنه باز می دارد. چهارم این که راههای برخورد نظام سلطه، نظام صهیونیست و نظام سرمایه داری غرب را ممکن می کند و از همه مهمتر برای فردای جامعه نیز، نیروهایی آماده، موثر و قوی ایجاد خواهد کرد.
