انتقاد چهره اصلاح‌طلب از بیانیه اعتراض جبهه اصلاحات به قانون تعلیق همکاری با آژانس: عجولانه بود، راهگشا هم نبود
«اگر دوستان ما دست‌کم اعتماد به دولت را به کار می‌گرفتند، باید فکرش را می‌کردند که دولت چنانچه با مصوبه مجلس در بن‌بست قرار می‌گرفت، در مقابل آن ان‌قلتی می‌آورد و آن را به این سرعت ابلاغ نمی‌کرد.»
احمد شیرزاد از چهره‌های اصلاح طلب در روزنامه شرق نوشت: دو روز پیش، به تاریخ ۱۷/۴/۱۴۰۴ دوستان ما در جبهه اصلاحات بیانیه‌ای در اعتراض به قانون تعلیق همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی منتشر کردند. من به عنوان یک اصلاح‌طلب نمی‌توانم با این موضع‌گیری همدل باشم.
اولا لحن بیانیه بسیار تند است و به نظر نمی‌رسد از سر پختگی و آرامش نگاشته شده باشد. ثانیا بسیار تحکم‌آمیز است. دوستان ما در شرایطی نیستند که با چنین لحن آمرانه یا ناهیانه‌ای با نهادهای حکومت سخن بگویند. به گمانم کار دوستان بسیار عجولانه و دور از انتظار بود.
شرایط فعلی در روابط متقابل ایران با آمریکا و اروپا، در زمینه مسائل هسته‌ای، که به نوعی با روابط ایران با آژانس گره خورده است، شرایطی خاص و سرشار از ابهام است. میزان و نوع آسیب‌هایی که به تأسیسات هسته‌ای ما زده‌اند، روشن نیست. نظام نیز هنوز برنامه مشخصی برای ادامه فعالیت‌های هسته‌ای، پس از حمله آمریکایی‌ها اعلام نکرده است و به گمان من در این مسیر هیچ عجله‌ای هم نباید بکند. مسبب وضعیت درهم‌آمیخته و پر از ابهامی که ایجادشده خود آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها هستند و دلیلی ندارد که ما برای ادامه شیطنت آن‌ها چراغ‌های مسیر را روشن کنیم.
در چنین شرایط پر از ابهامی که ابعاد مسئله از هر طرف تاریک است، چه لزومی دارد که جناح‌های سیاسی داخلی دست به موضع‌گیری‌های بسیار صریح و بی‌بروبرگرد بزنند؟ کدام طیف اجتماعی یا سیاسی در کشور چشم‌انتظار این موضع‌گیری بود؟ به کجا چنین شتابان؟
و اما به لحاظ محتوایی، ادامه همکاری ایران با آژانس به صورت متداول قبل از تهاجم اسرائیل و آمریکا، به این معنی است که بازرسانی را که هنوز در ایران مانده‌اند، بلافاصله با سلام و صلوات و احترامات فائقه ببریم بر سر تأسیسات بمباران‌شده تا با دقت عکس و فیلم بگیرند و گزارش میزان موفقیت‌داشتن یا موفقیت‌نداشتن حملات را بی‌کم‌وکاست تحویل دشمنان ما بدهند.
همچنین باید دست آن‌ها را بگیریم، ببریم به هر مکانی که آن‌ها به آن ظنین هستند تا از آنچه می‌تواند اهرم چانه‌زنی ما در آینده باشد، خبر بگیرند. در شرایطی که خود آمریکایی‌ها مدعی‌اند همه چیز را از بین برده‌اند و بابت این کار جشن به راه می‌اندازند، چه لزومی دارد برای «یک برنامه منهدم‌شده» (به نظر آن‌ها) بازرسی انجام شود. اینکه ایران به عنوان کشوری که برنامه هسته‌ای‌اش مورد تهاجم قرار گرفته و آسیب دیده، آمادگی همکاری با آژانس را ندارد، امری دور از منطق و تعجب‌برانگیز نیست.
افزایش احتمال فعال‌سازی مکانیسم ماشه و بازگشت تحریم‌های سازمان ملل، نگرانی دیگر دوستان است. به گمان من، این سناریویی است که طرف‌های اروپایی و آمریکا از ماه‌ها پیش تدارک آن را دیده بودند.
حتی در شرایطی که به‌ظاهر ما در حال مذاکره معطوف به نتیجه با آمریکایی‌ها بودیم، سه کشور اروپایی در آن سو زمزمه فعال‌سازی مکانیسم ماشه را داشتند و برای آن زمینه‌چینی می‌کردند. آن‌طور که شواهد نشان می‌داد، حتی اگر جنگ هم رخ نمی‌داد و آن‌ها با تعاریف خودشان هر نوع حسن‌نیتی را هم از ما می‌دیدند، باز هم طرف‌های اروپایی و آمریکا حاضر نبودند اجازه دهند ایران به‌سادگی از دوران ضرب‌الاجل سازوکار ماشه عبور کند.
و بالاخره خوب بود عزیزان نگاهی هم به متن مصوبه و ادبیات آن می‌کردند. به نظر من متن مصوبه بسیار دقیق و حساب‌شده تنظیم شده است، به طوری که انعطاف لازم را دارد و دست تصمیم‌گیرندگان سیاسی و راهبردی کشور را نمی‌بندد. مصوبه حاکی از تعلیق همکاری تا زمان حصول شرایط معین برای تضمین امنیت تأسیسات و متخصصان کشور است.
بنابراین در صورت حصول شرایط ذکرشده (که شرایطی معقول و منطقی است) از طرف شورای‌عالی امنیت ملی، راه برای همکاری با آژانس بازمی‌گذارد. اگر دوستان ما دست‌کم اعتماد به دولت را به کار می‌گرفتند، باید فکرش را می‌کردند که دولت چنانچه با مصوبه مجلس در بن‌بست قرار می‌گرفت، در مقابل آن ان‌قلتی می‌آورد و آن را به این سرعت ابلاغ نمی‌کرد. متهم‌کردن پزشکیان عزیز به شتاب‌زدگی جفاست.
واقعا برای من سؤال است که بیانیه صادرشده کدام راه را می‌گشاید؟
