ترنج موبایل
کد خبر: ۸۸۳۹۰۲

روزهای طلایی کابل بدون جنگ

روزهای طلایی کابل بدون جنگ

تصویری که در ادامه می‌بینید متعلق به شهر کابل در دهه‌های پیش از جنگ با شوروی است، زمانی که این شهر شاهد روزهای آرامی بود و کشور افغانستان کشوری در حال توسعه به حساب می‌آمد.

تبلیغات
تبلیغات

 فرارو-  کابل در سال 1979 به  اشغال نظامی شوروی درآمد؛   پیش از آن سال اما،  هنوز نشانی از جنگ‌های فرسایشی، مداخله‌های خارجی و ناآرامی‌های داخلی در این شهر دیده نمی‌شد. خیابان‌ها آرام بود، زنان در دانشگاه‌ها و بازارها حضور فعال داشتند تا جایی که بسیاری، از آن دوران را به عنوان «عصر طلایی افغانستان» یاد می‌کنند.

به گزارش فرارو،   با ورود ارتش شوروی در اواخر دهه 70 میلادی به افغانستان، ورق برگشت. کابل به میدان رقابت قدرت‌های جهانی تبدیل شد؛ ابتدا جنگ با شوروی، سپس جنگ‌های داخلی و در نهایت، ظهور طالبان. این چرخه بحران باعث شد میلیون‌ها نفر ناچار به ترک خانه و وطن شوند.

امروز، دهه‌ها پس از آن نقطه عطف، نسل‌هایی از افغان‌ها هنوز درگیر تبعات آن اشغال تاریخی هستند. مهاجرت گسترده، جابجایی‌های اجباری و حاشیه‌نشینی، تجربه‌ای مشترک برای میلیون‌ها نفر از آ‌ن‌ها شده است.

کابل پیش از جنگ با شوروی

افغانستان در  عصر طلایی

پیش از ورود شوروی، افغانستان اگرچه با چالش‌هایی سیاسی و اقتصادی مواجه بود، اما دوران نسبی ثبات و توسعه اجتماعی را تجربه می‌کرد تا جایی که دوران 1960 تا 1970 این کشور را عصر طلایی افغانستان می‌نامند.  شهرهایی مانند کابل، هرات و مزار شریف از نظر فرهنگی پویا بودند و فضای شهری مدرن‌تری داشتند؛ زنان در دانشگاه‌ها تحصیل می‌کردند، سبک پوشش متنوع بود و گردشگران خارجی به این کشور سفر می‌کردند. نظام سلطنتی پیش از کودتای کمونیستی 1357،  اقتدارگرا بود، با این حال در مقایسه با سال‌های بعد می توان گفت که آرامش نسبی بیشتری بر جامعه حاکم بود.

وقتی شوروی پا به افغانستان گذاشت

در دی‌ماه 1358 (دسامبر 1979)، ارتش سرخ شوروی به بهانه حمایت از دولت کمونیستی وقت، به افغانستان یورش برد و اشغال این کشور آغاز شد. هدف شوروی، تثبیت حکومت وفادار به مسکو بود، اما ورود نظامیان خارجی با واکنش شدید مردم افغانستان و آغاز مقاومت مسلحانه روبه‌رو شد.

جنگ افغانستان به یکی از طولانی‌ترین و خون‌بارترین درگیری‌های قرن بیستم تبدیل شد؛ درگیری‌ای که نه‌تنها صدها  کشته و میلیون‌ها آواره بر جای گذاشت، بلکه زمینه‌ساز بی‌ثباتی مزمن، ظهور جریان‌های افراطی و تضعیف ساختار دولت در افغانستان شد؛   پیامدهایی که تا امروز نیز ادامه دارد.

تبلیغات
تبلیغات
ارسال نظرات
تبلیغات
تبلیغات
خط داغ
تبلیغات
تبلیغات