تندروها می خواستند پیامبر را به خاطر امضای توافقنامه صلح بکشند
«درواقع میان صلح، توافق و بده‌بستان امتیاز با نگاهی راهبردی با تسلیم تفاوت بسیاری وجود داشت که برخی تندروها درکی از این تفاوت نداشتند. این هنر مذاکره است که از استفاده از بسم‌الله و عنوان رسول خدا دست برداشته، قبول به بازگرداندن تازه‌مسلمانان مکی و از عمره امسال منصرف شده، اما اصول راهبردی حفظ می‌شود.»
محمدرضا یوسفی شیخ‌رباط طی یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: روز بیست‌وهشتم ماه صفر مصادف با رحلت رسول خداست. سراسر زندگی او برای جوامع امروزی درس‌آموز است، اما یکی از حوادث بزرگ و مهم که قرآن آن را فتح آشکار نامید و پیامبر بزرگ‌ترین پیروزی خود برشمرد و برای وضعیت کنونی ما یک آموزه گران‌سنگ است، صلح حدیبیه است.
۱۹ سال از ظهور اسلام می‌گذشت و در مجموع مسلمانان هرچند در مقایسه با زمان اولیه تفاوت آشکاری داشتند، اما با وجود تخاصم قریش و ابانداشتن از هرگونه دشمنی، رشد اسلام با محدودیت مواجه بود.
در این شرایط، پیامبر مسلمانان را نوید پیروزی داد و آنان به قصد عمره به سوی مکه حرکت کردند. ذهنیت برخی از مسلمانان این بود که براساس وعده رسول خدا، این سفر پیروزی قطعی مسلمانان را به دنبال دارد.
قریش متوجه حرکت پیامبر شد و برای مقابله آمد. پس از رفت و برگشت فرستاده‌های پیامبر، در نهایت بنا شد توافقنامه امضا شود. در همان ابتدا براساس رسم مسلمانان بسم‌الله آورده شد، نماینده مکیان نپذیرفت و پیامبر دستور حذف را داد. عده‌ای از این نرمش ناراحت شدند، سپس بعد از نام پیامبر، رسول‌الله آورده شد، باز نماینده مکیان نپذیرفت و پیامبر دستور حذف عنوان را داد. تعدادی از مسلمانان گفتند ما اجازه نمی‌دهیم که عنوان رسول‌الله در پیمان‌نامه حذف شود و حذف عنوان را پذیرش ذلت نامیدند، اما پیامبر ادامه داد.
در نهایت موافقت شد که مسلمانان به مدینه بازگشته و سال بعد فقط سه روز به مکه وارد شوند. مسلمانان موظف شدند افرادی را که از مکه به مسلمانان پیوستند، تحویل مکیان دهند و ۱۰ سال جنگی میان آنان رخ ندهد. پیامبر توافقنامه را امضا کرد و دستور بازگشت داد. در اینجا برخی از مسلمانان که در حین مذاکره نیز اعتراض می‌کردند، انتقادات تندی علیه پیامبر بر زبان جاری کردند.
برخی به دلیل وعده پیروزی از سوی پیامبر در ابتدا، تصور فتح مکه را در این سفر داشتند و الان با حکم به بازگشت به مدینه مواجه شده بودند، بنابراین حتی در نبوت او تردید کردند و براساس برخی گزارش‌ها برخی به فکر یافتن همفکر برای کشتن او افتادند. اما این پیمان‌نامه یک موفقیت راهبردی بزرگ بود.
پیامبر متوجه عمق رفتار احساسی گروهی از مسلمانان شد و با آنان گفت‌وگو و آن‌ها را اقناع کرد. با بازگشت به مدینه، تازه‌مسلمانانی را که از مکه آمده بودند، طبق قرارداد به مکیان تحویل داد. اما آنان پس از مدتی از مکه گریختند و به مکانی دیگر رفته و برای کاروان‌های تجاری مکه مزاحمت ایجاد کردند و در نهایت اهل مکه به پیامبر مراجعه کردند که این بند توافقنامه حذف شود و تازه‌مسلمانان مکی بتوانند به مدینه برگردند.
در نتیجه این توافق و ثبات به‌دست‌آمده، تعداد مسلمان در این دو سال بیش از هفت برابر شد. پیامبر از فرصت صلح به‌وجودآمده استفاده کرد و دعوت خود را گسترش داد و حتی به سران دیگر کشورها نیز نامه نوشت.
بنابراین پیامبر با درک شرایط، توافقی کرد، امتیازاتی داد و با نگاهی راهبردی به دور از احساس، ماندگاری اسلام را تثبیت کرد. از این‌رو خداوند توافق حدیبیه را برخلاف نگاه احساسی برخی مسلمانان، فتح مبین نامید؛ امری که آینده نیز آن را نشان داد.
به‌واقع برای مسلمانان فتحی بزرگ‌تر از صلح حدیبیه وجود نداشت. درواقع میان صلح، توافق و بده‌بستان امتیاز با نگاهی راهبردی با تسلیم تفاوت بسیاری وجود داشت که برخی تندروها درکی از این تفاوت نداشتند. این هنر مذاکره است که از استفاده از بسم‌الله و عنوان رسول خدا دست برداشته، قبول به بازگرداندن تازه‌مسلمانان مکی و از عمره امسال منصرف شده، اما اصول راهبردی حفظ می‌شود. بر اثر این توافق، فتح مکه بدون هرگونه خون‌ریزی در سال بعد رخ داد. اینجاست که برتری ارزش قلم بر شمشیر خود را نشان می‌دهد.
نتیجه این صلح، فراگیرشدن اسلام در همه شبه‌جزیره، تبدیل دشمنان به متحدان پیامبر یا مسلمان‌شدن آنان بود. پیامبر نشان داد که صلح و توافق با تسلیم و خواری فرق می‌کند و تصویر دوگانه تقابل در برابر سازش نادرست است. البته برای روشن‌شدن این تفاوت باید به دنبال شاخص‌های عینی و ملموس بود. ویژگی دیگر این صلح، نگاه جامع راهبردی پیامبر بود. او توافق را در یک بند خاص خلاصه نکرد، بلکه با نگاهی جامع، ثبات دست‌کم ۱۰ سال را برای مسلمانان تضمین کرد و البته یک سال بیشتر نگذشته بود که مسلمانان مکه را بدون خون‌ریزی فتح کردند.
ما در روزگاری هستیم که برخی به جنگ و تقابل یا سازش و ذلت اعتقاد دارند. اما پیامبر به ما یاد داد راه سوم، توافق هوشمندانه است. او در صلح حدیبیه، با یک پیمان‌نامه، امپراتوری جهل را فروریخت.
پیروان پیامبر باید شرایط زمانه را درک کنند و از دوگانه «تقابل و ذلت» دست بردارند. توسعه پایدار (اقتصادی، اجتماعی و حقوق شهروندی) نیازمند نگاه راهبردی و پرهیز از شعارهای احساسی است. جامعه‌ای که فقر و تبعیض را پشت سر بگذارد، نه‌تنها الگویی برای جهان اسلام، بلکه نماد عینی «فتح مبین» در عصر حاضر خواهد بود.
