فیلم سینمایی «شقایق»، بازتابی از زخم‌های درونی با بازی «دنیل دی لوئیس»
«شقایق» فیلمی درباره خانواده‌ای فروپاشیده است که دنیایی از حرف‌های نگفته میان آنها وجود دارد. حرف‌هایی که اگر به موقع زده می‌شد همه چیز را تغییر می‌داد.
فرارو- فیلم سینمایی «شقایق» (Anemone) به زودی در سینماهای جهان اکران خواهد شد.
به گزارش فرارو، این فیلم تلاش می‌کند تا اثری درباره آسیب‌های خانوادگی و راه‌های جبران باشد، با این حال آنقدر غرق در فرم و تصویر میشود که داستان اصلی فراموش میشود.
«شقایق» بازگشت «دنیل دی لوئیس» را به دنیای سینما رقم می‌زند. بازیگری که از سال 2017 بازنشستگی خود از دنیای فیلم و سریال را اعلام کرده بود.
سال‌ها پس از پایان درگیری‌ها در ایرلند شمالی، هنوز سایه نحس آن برخی را رها نکرده، روزی «جم» بدون هیچ حرف اضافه‌ای با همسر و پسرش خداحافظی می‌کند و راهی نقطه‌ای دورافتاده از جهان میشود تا برادرش «ری» را ببیند. «ری استوکر» با بازی «دنیل دی لوئیس» بیش از بیست سال را در تبعیدی خودخواسته، برای زندگی به اعماق جنگل پناه برده و مانند انسان‌های اولیه زندگی می‌کند. آنها شخصیت‌های متضادی‌اند که علاقه‌ای به دیدن هم ندارند، با این حال این ملاقات اجباری زندگی هر دو برادر را تغییر می‌دهد. اکنون چالشی بزرگ بر سر راه «جم» وجود دارد، آیا او می‌تواند برادرش را از انزوا خارج کند و تغییری در زندگی خود به وجود آورد.
تصویری شکست‌خورده از خانواده‌ای در آستانه فروپاشی
فیلم از همان دقایق ابتدایی رنج خانواده «ری» را به مخاطب نشان می‌دهد، با این حال سرنخ‌های وجود دردها را پنهان نگه می‌دارد تا به داستان عمق بیشتری ببخشد. «شقایق» در روایت داستانی چیز جدیدی برای ارائه ندارد، جز کشمکش‌های درونی «ری» و بحران روابط «جم» با خانواده که مخاطب در سایر آثار دیده است.
این اثر نام خود را گل شقایق گرفته و به نوعی نمادی از مفهوم عمیق از دست دادن و شروع دوباره است، مثل همه چیزهایی که تماشاگر از دست می‌دهد اما مجبور به شروع دوباره در زندگی است. دوربین در «شقایق» با حوصله و صبر در جنگل حرکت می‌کند و تصاویر به گونه‌ای قاب‌بندی می‌شوند که گویی مخاطب بازتاب پریشانی ذهن کاراکترها را در طبیعت می‌بیند.
فیلم دیالوگ‌های تکان‌دهنده‌ای دارد که تاثیری عمیق بر ذهن مخاطب می‌گذارد، در حالی که شخصیت‌های فرعی به درستی پرداخته نمی‌شوند و در حد تیپ باقی می‌مانند. همین موضوع سبب شده تا تلاش‌های فیلم برای نمایش آسیب‌های جنگ و خشونت خانوادگی گاهی حالت تصنعی به خود بگیرد.
این فیلم اثری که پتانسیل‌های بسیاری در درون خود دارد، از بازیگران درخشان گرفته تا ایده‌ای جذاب و ظاهری تماشایی، با این حال مخاطب نتوانسته با آن ارتباط برقرار کند. در نهایت آنچه «شقایق» را در ذهن مخاطب باقی می‌ماند نه داستان و فضای فیلم بلکه چهره درد کشیده «دنیل دی لوئیس» در نقش «ری» است.
