از آرژانتین تا وال استریت

فرارو- جنبش های اجتماعی از آرژانتین و دیگر کشورهای آمریکای لاتین به الگویی برای اعتراضات در سراسر جهان تبدیل شده است.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از الجزیره، در شرایطی که نرخ بیکاری و فقر در آمریکا به رکورد بالایی رسیده، اعتراضات همچنان ادامه دارد و صدها موج اعتراض همزمان در این کشور در حال شکل گیری است.

اختلافات اقتصادی و سیاسی باعث به خیابان آمدن مردم در جهان عرب، ویسکانسین، یونان، اسپانیا و لندن شد. اشغال وال استریت بخشی از این انقلاب جهانی است. این جنبش جدید در آمریکا شباهت های بسیاری با ناآرامی ها و اعتراضات در بخش دیگری از جهان دارد: آمریکای لاتین.

گزارش های میدان لیبرتی پلازا از تاکتیک ها و فلسفه اشغال وال استریت نزدیک به جنبش های مشابهی در آمریکای لاتین است، از انجمن های مردمی و اشغال کارخانه ها طی بحران اقتصادی آرژانتین در خلال سال های 2002-2001 تا مردمی که با مشکل اراضی در برزیل روبرو بودند.

شاید در طول یک شبانه روز در اواخر سال 2001 بود که آرژانتین از کشوری که یکی از مستحکم ترین اقتصادهای آمریکای جنوبی را دارا بود به یکی از ضعیف ترین کشورها تبدیل شد. در طول این سقوط اقتصادی بود که سیستم مالی آرژانتین مانند خانه ای کاغذی از هم فروپاشید و بانک ها درب های خود را به روی مردم بستند.

بسیاری از مردم آرژانتین در مواجهه با چنین مشکل ناگهانی اقتصادی و بیکاری، به یکدیگر پیوستند تا جامعه جدیدی را از ویرانه های جامعه قبلی بسازند. فقر، بی خانمانی و بیکاری با سیستم معاملات، اشغال کارخانه ها و ارز جایگزین همزمان شد.

مردم توانستند انسجام، حمایت و بهره وری از فضای مناسب برای گفتگو در جوامع در سراسر کشور را فراهم کنند. تداوم اعتراضات منجر به برکناری پنج رئیس جمهور طی دو هفته شد و جنبش هایی که از این جریان ظهور کردند، تحولاتی را در جامعه ایجاد کردند و اساس سیاسی آرژانتین را شکل دادند.

مدل های سازماندهی جدید
چنین فعالیت هایی حال در جریان اتفاقاتی که در اشغال وال استریت و دیگر فعالیت هایی که در سراسر آمریکا شکل گرفته، بازتاب یافته است. چنین اقداماتی در آرژانتین و آمریکا بیانگر نارضایتی از سیستم سیاسی و اقتصادی در مواجهه با بحران است که باعث شده مردم برای یافتن راه حل مناسب دست در دست هم داده و خود وارد عمل شوند. ناامیدی است که باعث شده بسیاری از مردم آرژانتین و آمریکا تصمیم بگیرند که کارها را خود به دست بگیرند.

ماموئل روجاس در توضیح اشغال کارخانه سرامیکی که طی بحران اقتصادی آرژانتین در آن مشغول به کار بود می گوید: «ما هیچ راه دیگری نداشتیم، اگر کارخانه را اشغال نمی کردیم باید به خیابان های می آمدیم. نیاز به کار کردن ما را وادار به انجام چنین اقداماتی می کرد.»

این تنها یکی از شرکت هایی است که در طول بحران آرژانتین به اشغال کارگرانی درآمد که با بحران بیکاری روبرو بودند. پس از اشغال این کارخانه ها و شرکت ها بسیاری از کارگران آنها را به صورت تعاونی اداره می کردند. آنها چنین اقدامی را تحت شعار: «اشغال، مقاومت، تولید» صورت می دادند، عبارتی که از جنبش کارگران بی زمین برزیل به عاریه گرفته شده بود، جنبشی که طی اقدامی مستقیم صدها هزار خانواده را در میلیون ها هکتار زمین جای داد.

در سال 2008 در شیکاگو، زمانیکه صدها کارگر از کارخانه جمهوری درب و پنجره اخراج شدند، اقدام مستقیم مشابهی را که از سوی همتایان آرژانینی شان صورت گرفته بود، اجرایی کردند؛ آنها کارخانه را اشغال کردند و خواستار پرداخت حق تعطیلات خود شدند و این اقدام کارساز شد.

اقدامات بسیاری از گروه ها و جنبش های آمریکا نشات گرفته از برنامه های فعالان در جنوب است. در کنار اشغال سال 2008 کارخانه جمهوری درب و پنجره در شیکاگو، شکل گیری جنبش هایی برای دسترسی به آب در دترویت و آتلانتا، بازتاب استراتژی ها و کشمکش ها در شهر کوچوبامای بولیوی در سال 2000 بود؛ اعتراضات عمومی که برنامه خصوصی سازی آب توسط شرکت چند میلتی بکتل را رد کرد و آب را به دستان مردم بازگرداند.

در مواجهه با بانک های فاسد، حرص و آز شرکت های بزرگ و سیاست مداران بی منطق، اشغال وال استریت و دیگر نقاط آمریکا تشابه بسیاری به جنبش های مشابه در آمریکای لاتین دارد. در کنار رویارویی با دشمنان مشابه در بانک های جهانی، موسسات بین المللی اعطای وام و شرکت های چند ملیتی، فعالیت چنین جنبش هایی باعث شده انقلاب به بخشی از زندگی روزمره مردم تبدیل شود. و همین امر یکی از مهمترین ابعاد آنچه با جنبش اشغال وال استریت در جریان است را شکل می دهد.