شخصیت ما به طور دقیقی با سبک زندگی و طبع بدن و حتی اعضای بدن در ارتباط است و تحقیقات علمی می‌توانند ثابت کنند که اعضای صورت ما شخصیتمان را فاش می‌سازند.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۵۵ مطلب
شخصیت ما به طور دقیقی با سبک زندگی و طبع بدن و حتی اعضای بدن در ارتباط است و تحقیقات علمی می‌توانند ثابت کنند که اعضای صورت ما شخصیتمان را فاش می‌سازند.
ما همیشه و همه‌جا در جست‌جوی شادی هستیم. درست است؟ نه کاملاً. مسلماً مردم اغلب اوقات می‌خواهند شاد باشند، ولی حقیقت غریب این است که ما آرزوی شادی همیشگی نداریم. گاهی غمگین‌ایم زیرا دلیلی داریم و گاهی غمگین‌ایم زیرا می‌خواهیم غمگین باشیم. گویا نوعی لذت پیچیده در غم و اندوه هست. اندوه باعث می‌شود خاص و جذاب و پخته به‌نظر برسیم. اما آیا ممکن است این درست باشد؟ آخر چرا حُزن و اندوه باید جذّاب باشد؟
زهره احمدی، روانشناس بالینی می‌گوید: «شیوع کرونا سبب شده که فوبیا، ترس یا اضطراب وارد زندگی برخی از افراد شود، زیرا آن‌ها مدام در شبکه‌های مختلف مجازی با این نکته روبه‌رو می‌شوند که این ویروس ناشناخته است و صحبت‌های افراد کارشناس و غیرکارشناس را در شبکه‌های مجازی درباره کرونا رصد می‌کنند که سبب افزایش ترس در آن‌ها می‌شود.»
تجربه‌های نزدیک به مرگ هنگامِ حوادث مهلکِ خاصی رخ می‌دهند که طی آن‌ها بدن به خاطر ترومای غیرنافذ، حملۀ قلبی، خفگی، شوک و ... آسیب می‌بیند. حدود یک‌دهم از بیماران ایست قلبی در بیمارستان چنین چیزی را تجربه می‌کنند. هزاران نفر از بازماندگان این موقعیت‌های دردناکِ نامعلوم از تجربۀ ترک بدن آسیب‌دیدۀ خود و مواجه با قلمرویی ورای زندگی روزانه، که محدودیت‌های معمول زمان و مکان بر آن حاکم نیست، گفته‌اند. این تجربه‌های نیرومند و رازآمیز ممکن است برای همیشه زندگی آن‌ها را تغییر دهد.
معیارمان برای انتخاب دوست، همسر یا همکار چیست؟ خیلی از ما بی‌درنگ می‌گوییم: «خب معلوم است، یکی از اولین ملاک‌هایمان این است که ’باشخصیت‘ باشد»؛ و از نگاهمان این باشخصیت بودن، یک صفتِ همیشگی و تغییرناپذیر است که رفتار‌ها و واکنش‌های فرد به سادگی نمی‌تواند آن را تغییر دهد. دقیقاً برخلاف متفکران سنتی‌ای همچون ارسطو که شخصیت را انتخابی عامدانه و پرورش‌یافته می‌دانستند، امروزه فکر می‌کنیم شخصیت‌داشتن نوعی صفت ذاتی و طبیعی است. آیا این اصطلاح واقعاً معنی روشنی دارد؟
در سال‌های اخیر، روانشناسان به‌تدریج به تخیل و امید توجه کرد‌ه‌اند. اکنون روشن شده است که لازم نیست بردگان گذشته باشیم، بلکه می‌توانیم در آینده سیر کنیم. امید جعبه‌ابزاری دارد و یادگیری برخی عادات کمکمان می‌کند قطب‌نما را به‌سمت آیندۀ مثبتمان نشانه بگیریم، اما هرگز تئوری منسجمی دربارۀ امید وجود نداشته است. اکنون دان تومازلو در کتاب جدیدش منابعی ارزشمند و کمک‌کننده در این زمینه جمع‌آوری کرده است.
یکی از عواملی که با تشدید احتمال فرسودگی تیم درمان رابطه دارد، فقدان کنترل آن‌ها بر روال‌های کار است؛ بنابراین سهیم کردن و جلب مشارکت آن‌ها در تصمیم‌های مدیریتی می‌تواند به پیشگیری از این مشکلات در آن‌ها کمک کند. همچنین در اینجا هم باید با تقویت روابط اجتماعی به کاهش فشار روانی (استرس) در آن‌ها کمک کرد. این کار هم با افزایش جلسات بحث گروهی در مورد بیماران می‌تواند انجام شود و هم با برگزاری جلسات ویژه‌ای برای تامین حمایت روانی-اجتماعی از آن‌ها با تسهیلگریِ روانشناسان و مددکاران اجتماعی.
یک روانشناس در گفتگو با فرارو می گوید: ابتدایی‌ترین اقدام، آگاهیِ واقعی داشتن از کمّ و کیف و میزانِ جدیت این موضوع، یعنی ویروس کرونا است. باید دانست که ما، اکنون با یک موقعیت و موضوع جدی روبه‌رو هستیم. موضوعی که باید جدی گرفته شود. موضوعی که مراقبت‌های فراتر از حالت عادی را می‌طلبد. اما این جدی گرفتن به چه معناست؟ آیا به این معناست که از شدت هراس و وحشت، زندگی عادی خودمان را دچار اختلال کنیم؟ بی‌تردید خیر.
سقوط هواپیمای اوکراینی موجب گسترش فضایی از غم و اندوه و شکل‌گیری تنش در جامعه شده است. کارشناسان روانشناس در گفتگو با فرارو درباره بهبود فضای روانی جامعه با اظهار نظر درباره وضعیت موجود، به تعریف مجموعه‌ای از اقدامات روانی و روحی پرداختند و همدلی را اولویتی اساسی دانستند.
خواندن این نوشته کمک می‌کند زودتر به اوضاع مسلط شوید، به سراغ یک رشته ورزشی تازه بروید، از گوشی موبایل، تبلت و پخش‌کننده موسیقی‌تان کمک بگیرید، همچنان آراسته به‌نظر برسد و به زندگی ادامه دهید. جدایی پایان دنیا نیست، چون حتی با وجود ثبت شدن مهر طلاق در شناسنامه‌تان، زندگی همچنان ادامه خواهد داشت. اگر نمی‌خواهید بقیه شما را به چشم یک بازنده یا شکست‌خورده نگاه کنند، می‌توانید با اختیارات بیشتر کنترل زندگی را به دست بگیرید و آن را همانطور که خودتان همیشه دوست داشتید به پیش ببرید
