در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۵۲ مطلب
«سال گذشته در مارین باد» از آغازگران سینمای مدرن جهان است که توانست قواعد کلاسیک قصه‌پردازی در سینما را تغییر دهد و به جای آنکه قصه را با آغاز، نقطه اوج، پایان مشخص و با روایتی خطی و سرراست تعریف کند، از فرمی پیچیده در شخصیت‌پردازی و روایت استفاده کند تا فیلم به یک معمای چندوجهی و پیچیده و گاه غیرقابل رمزگشایی تبدیل شود.
فیلم Scrapper یا «خروس‌جنگی» از آن فیلم‌های کم سر و صدایی است که بدون اینکه کسی انتظارشان را بکشد از راه می‌رسند و مخاطبان را شیفتۀ ظرافت‌های داستان و جذابیت موقعیت‌هایشان می‌کنند.
برادران لیلا قطعا فیلم سرگرم کننده‌ای است که مخاطبین را در مدت زمان طولانی پخش آن خسته نمی‌کند. روستایی در این فیلم هم مانند سایر ساخته‌هایش به خوبی توانسته است کشش ایجاد کند.
قهرمان زنی که با نگاه‌های سرد و خیره خود و با کمترین بهره زبانی در دیالوگ گفتن، با سادگی و خونسردی در رفتارش برای خود قدرتی مسحور‌کننده و فرابشری خلق می‌کند تا نقش‌های مقابلش در شوکی روانی و قامتی، چون یک «روح» روبه‌رو شوند.
پردیس احمدیه در نقش نادی دختری منفعل و پذیراست که تنها واکشنش در مقابل سختگیری‌های پدر، گریه است. علی نصیریان در نقش پدربزرگ، یکی از بدترین بازی‌های خود را در مقابل دوربین برده است و بهناز جعفری با همان چند خط دیالوگی که در کل فیلم دارد، هیچ تلاشی برای نشان دادن و جا انداختن نقش مادر برای بیننده نمی‌کند. بماند که گریمور با یک گریم سنگین چنان به صورت اغراق‌آمیز چهره‌اش را پیر کرده است.
فیلم کمدی «برایان و چارلز» (Brian and Charles) داستان یک مخترع تنهاست که از یک ماشین لباسشویی کهنه برای خودش یک دوست رباتی می‌سازد. بین این دو نفر ارتباط عمیقی شکل می‌گیرد که پر از لحظات شیرین و طنزآمیز است.
فیلم «سوراخ» (Il Buco) دربارۀ سفری اکتشافی به درون یک غار عمیق است؛ فیلمی که با تصاویر خیره‌کننده و حال و هوای تامل‌برانگیزش، شبیه به تجربۀ نوعی سلوک معنوی است.
فیلم «مردان وحشی» (Wild Men) یک کمدی دانمارکی است که بحران میانسالی را به دستمایه‌ای برای یک ماجراجویی شیرین و طنزآمیز تبدیل کرده است. این داستان مردی است که می‌خواهد مردانگی ناب اجدادش را دوباره در وجود خودش زنده کند.
مستند «من زلاتان هستم» (I Am Zlatan) داستان زندگی زلاتان ابراهیموویچ را روایت می‌کند؛ ستارۀ سرکش و ناآرامی که با موفقیت در زمین فوتبال به نوعی از گذشتۀ سخت و پر از رنج خودش انتقام گرفت.
فیلم «رقابت رسمی» (Official Competition) کمدی مفرحی است که ما را به پشت صحنۀ فیلم‌های «جشنواره‌ای» می‌برد. این فیلم نشان می‌دهد که خیلی وقت‌ها آن چیزی که به عنوان هنر و نبوغ به خورد مخاطبان داده می‌شود، فقط نقابی برای خودنمایی و فضل‌فروشی است.
