اگر در آینده، هوش مصنوعی به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره ما تبدیل شود و ربات‌هایی که توسط آن کار می‌کنند در بین ما زندگی کنند، چه اتفاقی می‌افتد؟
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۵۶ مطلب
اگر در آینده، هوش مصنوعی به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره ما تبدیل شود و ربات‌هایی که توسط آن کار می‌کنند در بین ما زندگی کنند، چه اتفاقی می‌افتد؟
مهمترین ضعف فیلم هم در همین یک دست پیش رفتنش هست، راه مستقیمی که پیش گرفته است زنَنده نیست و ما را نیز با خود همراه می‌کند، اما اهل ریسک و شناساندن جهانش نیست. در واقع فیلم «نسل پاد» اهل یک ارائه است، ارائه‌ای از پیشرفت هوش مصنوعی در آینده‌ای نزدیک که نخستین قدم‌هایش درباب تغییر تولید مثلِ طبیعی آدمی هست.
فیلم «بدون احساسات جدی» را حتی نمی‌توان یک فیلم تینیجری و دبیرستانی قلمداد کرد، زیرا در بیان مسائل و مشکلات اجتماعی و درگیری‌های ذهنی کاراکتر پرسی ناتوان است و به آن‌ها نگاهی سطحی دارد و این رویکرد به این دلیل معطوف است که فیلمنامه تمام هم و غم خود را روی توان بازیگری جنیفر لارنس گذاشته است.
از ابتدا ما با دختری که مورد اذیت و آزار قرار گرفته، همراه شده‌ایم. از مهارت و توانایی او اطلاعی نداریم. فقدان طراحی ضعف در شخصیت الهام، منجر به فقدان سفر قهرمان شده است؛ بنابراین مخاطب هم‌سفر با الهام نشده و تا زمان اجرای رکورد کلیپ‌هایی متصل به یکدیگر از موفقیت او را مشاهده نموده است.
«سال گذشته در مارین باد» از آغازگران سینمای مدرن جهان است که توانست قواعد کلاسیک قصه‌پردازی در سینما را تغییر دهد و به جای آنکه قصه را با آغاز، نقطه اوج، پایان مشخص و با روایتی خطی و سرراست تعریف کند، از فرمی پیچیده در شخصیت‌پردازی و روایت استفاده کند تا فیلم به یک معمای چندوجهی و پیچیده و گاه غیرقابل رمزگشایی تبدیل شود.
فیلم Scrapper یا «خروس‌جنگی» از آن فیلم‌های کم سر و صدایی است که بدون اینکه کسی انتظارشان را بکشد از راه می‌رسند و مخاطبان را شیفتۀ ظرافت‌های داستان و جذابیت موقعیت‌هایشان می‌کنند.
برادران لیلا قطعا فیلم سرگرم کننده‌ای است که مخاطبین را در مدت زمان طولانی پخش آن خسته نمی‌کند. روستایی در این فیلم هم مانند سایر ساخته‌هایش به خوبی توانسته است کشش ایجاد کند.
قهرمان زنی که با نگاه‌های سرد و خیره خود و با کمترین بهره زبانی در دیالوگ گفتن، با سادگی و خونسردی در رفتارش برای خود قدرتی مسحور‌کننده و فرابشری خلق می‌کند تا نقش‌های مقابلش در شوکی روانی و قامتی، چون یک «روح» روبه‌رو شوند.
پردیس احمدیه در نقش نادی دختری منفعل و پذیراست که تنها واکشنش در مقابل سختگیری‌های پدر، گریه است. علی نصیریان در نقش پدربزرگ، یکی از بدترین بازی‌های خود را در مقابل دوربین برده است و بهناز جعفری با همان چند خط دیالوگی که در کل فیلم دارد، هیچ تلاشی برای نشان دادن و جا انداختن نقش مادر برای بیننده نمی‌کند. بماند که گریمور با یک گریم سنگین چنان به صورت اغراق‌آمیز چهره‌اش را پیر کرده است.
فیلم کمدی «برایان و چارلز» (Brian and Charles) داستان یک مخترع تنهاست که از یک ماشین لباسشویی کهنه برای خودش یک دوست رباتی می‌سازد. بین این دو نفر ارتباط عمیقی شکل می‌گیرد که پر از لحظات شیرین و طنزآمیز است.
