پیرمرد مارا ببخش!

"من از آقای ریس جمهور تنها یک خواسته دارم و آن اینکه پیکر من بعد از مرگ در اصفهان، نصف جهان دفن شود..."

این جملات با حالتی از بغض و افتخار از زبان مردی شنیده شد که قریب هفتاد سال عمرش را در راه شناخت فرهنگ و تمدن ایران سپری کرده بود. آن‌هم تنها و تنها از سر عشق و دلداگی عجیبی که که به خاک ما پیدا کرده بود!

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم / یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

پیرمرد آن روز از رییس جمهور وقت هیچ چیز نخواست او فقط می‌خواست پیکرش بخشی از خاک ایران باشد همین!

حتی وقتی که وعده عملی نشده احمدی‌نژاد را شنید، خانه‌ای که هیچ وقت بدو ندادند، باز هم بی صبرانه منتظر بود تا کسی بر آرزوی قلبی‌اش مهر عمل بکوبد. پیرمرد هرگز نیازی به خانه و کاشانه نداشت که اگر لب تر می‌کرد برایش در بهترین نقاط جهان مهیا بود؛ اما ای امان از هی هی و هی های دل، او اسیر این خاک بود خیلی بیشتر از ما!

پروفسور روحش را در پیچ وخم‌های سی وسه پل جا گذاشته بود. خیلی بیشتر از ما قدر این خاک را می‌دانست؛ آنهم بی ادعا! خیلی بیشتر از ما فهمیده بود که فرهنگ و ادب ایرانی در این زمانه چه گوهر نابی‌ست:

"اعراب به زودی قدرت ایران و زبان فارسی در شکل‌گیری تمدن اسلامی را خواهند فهمید. شاید آنها آرزو کنند که گذشته را فراموش کنند، ولی این کار پاک کردن جوهره پایه‌های روحانی، اخلاقی و فرهنگی خودشان است. بدون میراث گذشته و احترام به آن، شانس کمی برای پایداری و رشد مناسب وجود دارد."

اینک دو هفته است در سردخانه‌ای در بوستون پیکرش به خواب ابدی فرو رفته و روحش هنوز هم اطراف ما پرسه می‌زند! پیرمرد هیچ خاکی را نمی‌پذیرد الا خاک وطنش را! خودش می‌گفت ایران سرزمین مادری من است!

هان پیرمرد! از جان ما چه می خواهی! گمان کرده‌ای سپاس‌گزارت خواهیم بود! گمانت بر این بود به جای آن وعده‌های تحقق نیافته لااقل بر پیکرت نظری خواهیم کرد...

پیرمرد! ما آن‌گونه که تو می‌اندیشیدی عادت به سپاس‌گزاری نداریم! تو که که بیشتر ما را از خودمان می‌شناختی چرا...

پیرمرد! ما را ببخش!