برای مترو کم کاری می‌‏شود

"متاسفانه مترو همانند کودکی است که از روی توجه زیاد مورد بی‌‏مهری قرار می‌‏گیرد به گونه‌‏ای که هم اکنون با توجه به مزایای استفاده از مترو دقیقا عکس دوران آقای هاشمی اتفاق افتاده و همه می‌‏خواهند درکنار مترو، تراموا، مونوریل هم بسازیم و سر این که کی چی بسازه دعواست."

این ها بخشی از اظهارات محسن هاشمی مدیرعامل و رییس هیات مدیره شرکت قطار شهری مترو است که چند سالی است برای اعتبار‌‏گیری جهت ساخت پروژه‌‏های نیمه تمام مترو به تمام ارگان‌‏های وابسته و غیر وابسته سرک کشیده و از تمام ارگان‌‏ها به فراخور حالشان نامه‌‏ای در دست دارد.

این بحث که مترو نیاز زندگی شهری امروز است و با توجه به این که تا پایان برنامه 5 ساله چهارم و پنجم توسعه باید سهم قابل توجهی از حمل و نقل شهری در جهت کاهش مصرف بنزین به سوی حمل و نقل شهری و مترو اختصاص یابد، یکی از ملزوماتی است که در دولت به آن توجه شده و برای آن برنامه‌‏ریزی می‌‏کنند ولی آن چه از اعتراضات مدیرعامل مترو بر می‌‏آید این است که برعکس اهداف برنامه عزمی برای اعتبار‌‏دهی به مترو وجود ندارد.

به این جهت است که محسن هاشمی از زمانی که در کسوت رییس دفتر ریاست جمهوری، عضو هیات رییسه مترو بوده است و امروز در کسوت مدیر عاملی از کمبود اعتبارات برای این طر ح‌‏ها گلایه می‌‏کند.

آن چه در پی می‌‏آید ما حصل درد و دل محسن هاشمی از کمبود اعتبارات متروست.

پس از قریب 12 سال از راه‌‏اندازی مترو، بحث اعتباردهی هنوز یکی از مشکلات اصلی است، در این زمینه چه اتفاق جدیدی افتاده است؟
بحث اعتبارات مترو، موضوع کش‌‏داری شده است. باید توجه داشت که مترو دو بخش دارد، بخش اول، بخشی فعلی است که راه‌‏اندازی و بهره‌‏برداری شده است و در حال جا به جا کردن مسافر است و در حدود 5/92 کیلومتر با 52 ایستگاه درحال ارائه خدمات به مردم است.

ظرفیت نصب شده از نظر تونل، ایستگاه و تعداد سفر 5/2 میلیون سفر در روز است و اگر بخواهیم با فشاری که الان مردم سوار می‌‏شوند مسافر سوار کنیم، در حال حاضر می‌‏توانیم تا 3 میلیون مسافر هم جابه جا کنیم. بنابراین، این بخش جاری است و نمی‌‏توان گفت برای آن اعتبار تخصیص نمی‌‏دهیم، چرا که مردم هر روز از آن استفاده می‌‏کنند.

از سوی دیگر برای مترو به بخش بهره‌‏برداری (بخش فعلی ) باید با دید متفاوت‌‏تری از بخش درحال توسعه نگاه کرد.

هنگامی که مترو شروع به کار کرد با استقبال خوبی رو به رو شد؛ چرا که پدیده نویی بود و آثار بسیار مثبتی داشت وهیچ کس ایراد نمی‌‏گرفت که چرا هست. اما مدیریت آن از نظر نظافت و عملکرد و آمدن مترو خوب است، چراکه اگر یکی از قطارها دچار مشکل شود همه چیز به هم می‌‏ریزد و باید مدیریت خوبی درآن اعمال شود.

به طور کلی به دو صورت می‌‏توان به سیستم مترو نگاه کرد. یکی این که مترو را جدای از دولت نگاه کرد و خود سیستم مترو به طور مستقل هزینه‌‏های خودش را تامین و هزینه کند که لازمه آن این است که دولت اجازه بدهد قیمت تمام شده بلیط را از مردم بگیریم وخودمان پاسخ‌‏گوی مردم باشیم و برای این امر لازم نیست سودده باشیم کافی است که همان چیزی که هزینه می‌‏شود را از مردم بگیریم.

قیمت تمام شده بلیط در حال حاضر چقدر است؟
متوسط قیمت تمام شده هر سفر تقریبا 378 تومان است ولی از12 سال پیش که مترو راه‌‏اندازی شده، همان قیمت 50 تومان گرفته می‌‏شود و تا کنون تغییرات خیلی ناچیزی برای افزایش قیمت اعمال شده است به طوری که در حال حاضر متوسط هزینه‌‏ای که بابت استفاده از مترو اخذ می‌‏شود حدود 83 تومان است.

ولی قیمت بلیط الان حدود 125 تومان است !
درست است که ما 125 تومان می‌‏گیریم اما کسانی که کارت اعتباری دارند، کارت منزلتی‌‏ها و به طور کلی کسانی که از ما بابت خرید بلیط بلندمدت تخفیف می‌‏گیرند باعث می‌‏شود عملاً هزینه‌‏ای که به حساب ما واریز می‌‏شود زیر 100 تومان باشد.

به این جهت کل درآمد ما از بابت بلیط وفضاهای جانبی مثل تبلیغات و تجاری و... یک سوم قیمت تمام شده بلیط است و در نتیجه ما 70 درصد سوبسیدی هستیم.

به این جهت باید مرجعی قبول کند که این سوبسیت‌‏ها را پرداخت کند، بنابراین کسانی که پز ارزانی این کار را به مردم می‌‏دهند و منفعت سیاسی آن را می‌‏برند باید هزینه‌‏های آن را نیز پرداخت کنند.

برای این افزایش قیمت در جهت افزایش خدمات به سراغ کدام مجموعه‌‏های دست اندرکار رفتید؟ به طور کلی آنها موافق افزایش قیمت هستند؟
بله، هنگامی که برای طرح درخواست افزایش قیمت به شورای شهر رفتیم، دوستان شورایی گفتند که مخالفیم، حتی در اعتراض به ما خواهان حذف ودیعه کارت‌‏های اعتباری شدند و از ما خواستند تا برای دریافت این ودیعه لایحه ببریم و رسما اجازه بگیریم که خوشبختانه با ارایه لایحه با این امر موافقت کردند.

نظر دولت در این باره چیست؟
دولت هم مخالف افزایش قیمت است؛ این در حالی است که این یک حساب دو، دو تاست که وقتی شما می‌‏گویید اجازه افزایش نرخ ساده را نمی‌‏دهیم و ما هم از جای دیگر درآمد نداریم، نمی‌‏توانیم بودجه‌‏های لازم را فراهم کنیم.

یک نگاه ساده به دریافتی ما نشان‌‏دهنده این امر است به طوری که هم اکنون در نهمین ماه سال هستیم و هنوز دولت یک ریال هم بابت سوبسیت بهره‌‏برداری از مترو پرداخت نکرده است و از سوی دیگر هم در بودجه شهرداری برای مترو 50 درصد سوبسیت دیده شده است. یعنی اگر فرض کنیم هزینه‌‏های امسال حدود 105 میلیارد تومان باشد با فرض 30 میلیارد کسب درآمد از طریق بلیط و تجاریها و اجاره‌‏بها، حدود 70 میلیارد تومان باید ازسوی دولت وشهرداری پرداخت کند و که بر اساس قانون باید 35 میلیارد تومان دولت و 35 میلیارد تومان شهرداری بپردازد.

بر این اساس طبق آن چه در بودجه شهرداری دیده شده تنها 25 میلیارد تومان به مترو اختصاص یافته است که در حال پرداخت هم هست که این رقم به روشنی نشان دهنده کمبود 10 میلیارد از رقم در نظر گرفته شده طبق قانون است از طرف دیگر هم دولت هیچ پرداخت بابت یارانه مترو نداده است که اگر حتی اسم این امر را لجبازی، کم کاری یا سیاسی کاری بگذاریم بی‌‏راه نگفته‌‏ایم.

به مرجع خاصی نیز اعتراض کرده‌‏اید؟ تأثیری هم داشته است؟
در مورد نیازهای اعتباری مترو، کسانی که از مترو بازدید داشتند مثل مجمع نمایندگان تهران حق را به ما دادند و نامه نوشتند، حتی وزیر کشور از آقای هاشمی، کردان، و معاونان آنها هم در نامه‌‏های متعدد نوشتند و گفتند که اعتبارات لازم را به مترو تخصیص دهید، حتی درجلسه شورای شهر و شهرداری هم حضور یافته و ازکمبود اعتبارات گلایه کردیم همه گفتند که اعتبارات لازم را تخصیص خواهیم داد.

در این راستا به ستاد مدیریت حمل و نقل سوخت مراجعه نکردید؟
برای جذب اعتبار نزد آقای رویانیان رئیس ستاد حمل و نقل سوخت نیز رفتیم و ایشان هم گفتند باید اعتبارات لازم تخصیص پیدا کند و حتی گفتند هیأت ویژه نمایندگان رییس جمهور تصمیم می‌‏گیرد. رفتیم پیش هیأت ویژه نمایندگان و جلسه‌‏ای برگزار کردیم و آنها هم تایید کردند ولی تا کنون هیچ اتفاقی نیفتاده است.

یعنی نوعی سیاسی کاری در حال اعمال شدن است؟
ای کاش سیاسی کاری بود. من اسم این امر را نوعی ندانم‌‏کاری می‌‏گذارم.

این خیلی بدتر از سیاسی کاری است مگر می‌‏شود هیأت ویژه رییس جمهور که متشکل از 7 وزیر است حکمشان و مصوبه‌‏شان که تصمیم هیات دولت است را بنویسند و اجرا نشود!

این امر در سال‌‏های گذشته هم به همین شکل اعمال می‌‏شد؟
بله، پارسال هم همین طور شد تا دی ماه هیچ مبلغی بابت سوبسیت مترو از سوی دولت پرداخت نشد و در نهایت در پایان سال20 میلیارد تومان به مترو اعتبار دادند یعنی ما از اول سال تا آخر سال حرف می‌‏زنیم و در نهایت یک قسط، وسط سال و یک قسط هم در ماه پایانی سال پرداخت می‌‏شود در حقیقت این اتفاقی است که هر سال می‌‏افتد.

البته خیلی از بخش‌‏های کشور درگیر این موضوع است ومن این موضوع را سیاسی نمی‌‏دانم حتی اتوبوس‌‏رانی، سازمان برق و... یعنی به طور کلی هرجایی که سوبسیت می‌‏گیرد این بحران را دارند.

فکر نمی‌‏کنید این به دلیل افزایش هزینه‌‏های جاری دولت است؟
نه. به نظر من آنقدر تصمیم‌‏گیری‌‏ها بهم ریخته شده است که خودشان هم نمی‌‏دانند کجا باید اعتبارات لازم را تخصیص دهند و کجا تصمیم بگیرد مثلاً در وزارت کشور بخشی تحت عنوان معاونت عمرانی وجود دارد که سازمان شهرداری‌‏ها زیرنظر آنها اداره شود بنابراین به ما می‌‏گویند مسایل شما باید در شهرداری‌‏ها بررسی شود و بعد می‌‏گویند نه، چون شرکتی تحت عنوان شرکت مادر تخصصی قطار شهری تشکیل شده و آنها باید تصمیم بگیرند.

بنابراین ما (مترو) به ارائه مستنداتمان به آنها پرداختیم و در نهایت پس از نامه‌‏بازی‌‏های متعدد گفتند که نه چون شما به وزارت کشور مربوط می‌‏شود باید به ستاد تبصره 13مراجعه کنید.

در این مرحله هم به سراغ دوستان ستاد تبصره 13رفتیم و پس از طی زمانی آنها نیز گفتند چون این ستاد برای پارسال بوده و در سال جاری این ستاد جمع شده و درحال حاضر باید به کارهای انجام نشده سال گذشته رسیدگی شود بنابراین باید به سراغ ستاد حمل ونقل سوخت و پیش آقای رویانیان بروید.

درنهایت این پروسه با آقای رویانیان نیز طی شد تا این که ایشان نیز گفتند "مسایل مترو ربطی به ما ندارد"

بنابراین پس از این همه کشمکش بین ستاد مدیریت سوخت و هیأت نمایندگان ویژه رییس جمهوری گفتند که "چون سوبسید است باید در شورای اقتصاد بررسی شود "و بعد گفتند این موضوع برای سازمان برنامه‌‏ریزی است که با توجه به این که این ستاد هم از سوی ریاست جمهوری در سال جاری منحل شده و به شورای راهبردی ریاست جمهوری تغییر نام یافته باید مجدداً ضرورت اعتباردهی به آن بررسی شود.

در حقیقت به قدری ستاد جدید تشکیل شده که همه چیز جدید است و هر کدام بخشی از قدرت دستشان است ولی چون ستاد هستند کاری از پیش نمی‌‏برند در نهایت یک مقامی عصبانی می‌‏‌‏شود و همه را جمع می‌‏کند و می‌‏گوید پول را بدهید و نامه‌‏ای می‌‏نویسند و پول را می‌‏دهند.

در نتیجه که تنها شما ضرر می‌‏کنید؟
نتیجه این می‌‏شود که قطارها درست تعمیر و نگهداری نمی‌‏شود، سر موقع قطعه یدکی خریداری نمی‌‏شود ایستگاه‌‏ها درست نظافت نمی‌‏شود، دقیقاً مثل چیزی که هم‌‏اکنون می‌‏بینید که در برخی از ایستگاه‌‏ها سقف کاذبی خراب می‌‏شود پول نداریم درست کنیم بنابراین این قبیل اتفاقات درحال زیاد شدن است و از همه مهم‌‏ترحقوق کارکنان و اضافه کاری‌‏ها پرداخت نمی‌‏شود و در نهایت با افزایش فشار روانی بر خانواده‌‏ها ارائه سرویس‌‏ها با اختلال همراه می‌‏شود که تنها نتیجه آن ضرر‌‏دهی مردم است.

با توجه به اجرای طرح تحول اقتصادی (حذف یارانه‌‏ها)اقدام جدیدی انجام نخواهد شد؟
اصلاً حرف ما هم همین است که با توجه به حذف یارانه‌‏ها، و این که دولت پولی نیز بابت سوبسیت به ما نمی‌‏دهد و در نظرگیری این که مردم هم با در نظرگیری مزایای مترو به افزایش قیمت بلیط راضی هستند پس دولت هم تصویب کند تا قیمت بلیط مترو واقعی شود.

شما در نظر بگیرید کسی که از میرداماد تا بهشت زهرا می‌‏رود اگر حتی با اتوبوس هم برود حداقل هزار تومان کرایه می‌‏دهد، یا کسی که از کرج تا میرداماد می‌‏آید حداقل بین 2 تا 3 هزار تومان کرایه بدهد ولی ما با 150 تومان مسافران را از کرج به میرداماد یا بهشت زهرا می‌‏بریم حال چه اصراری است به دولت هزینه‌‏های ساخت و نگهداری از این سیستم را پرداخت کند وقتی نمی‌‏خواهید پول بدهید اجازه بدهیم خود این بخش هزینه‌‏های خود را به دست بیاورد.یا اگر اجازه نمی‌‏دهیم پس هزینه‌‏های لازم را بدهید.

این موضوع باید بر روی خرید واگن‌‏ها نیز موثر باشد؟
بله، یکی از مسایل مهم تزریق واگن به مترو است چرا که هر سیستمی که راه‌‏اندازی می‌‏شود از ابتدا کل قطارها خریداری نمی‌‏شود و با افزایش مسافران قطار اضافه می‌‏شود.

در دو سه سال گذشته شاهد تاخیر جدی درخرید قطار بودیم مثلا در حالی که باید سالی 15 تا 20قطار اضافه کنیم تا به ظرفیتمان برسیم اما در این چند سال نتوانستیم هیچ قطار تزریق کنیم حتی قطارهایی که پارسال به سیستم تزریق شده، قطارهایی بود از گذشته خریده شده بود.

الان هم هنوز این مشکل را دارید؟
خوشبختانه الان یک پولی تزریق شد تا قطار بخریم اما تا قطار ساخته شود و به داخل کشور بیاید زمان زیادی را طی می‌‏کند در حال حاضر قراردادها بسته شده و اولین قطارنیز ساخته شده، به محض وارد شدن در گمرک باید پول را به بانک پرداخت کنیم وگرنه این قطارها در گمرک باقی خواهد ماند.

در نتیجه همین الان تا آخر سال علاوه بر 35 میلیارد تومان سوبسید دولت حداقل 100 میلیارد تومان دیگر برای خرید قطارها لازم داریم.
حتی هم اکنون 16 واگن آماده حمل به ایران است و تنها 2 میلیارد تومان پول حمل می‌‏خواهد که این اعتبار را هم نداریم.

پس این امکان وجود دارد که برروی قطارهای موجود با افزایش واگن تعداد سفرها را افزایش داد؟
بله به راحتی مثلاً درخط کرج طول سکو 300 متر است و هر قطار با 8 واگن حرکت می‌‏کند در صورتی که می‌‏توانیم بر روی هر قطار10 واگن ببندیم. بنابراین گفته‌‏ایم 16 واگن بسازند و بیاورند تا قطارهای فعلی را ابتدا 10 واگن کنیم تا ظرفیت فعلی 20 درصد افزایش می‌‏یابد البته این واگنها ساخته شده و تنها معطل هزینه حمل به ایران است این قضیه معطل قرارداد با کشتی‌‏رانی است که کشتی‌‏رانی هم نسیه کار نمی‌‏کند ولی وقتی قطارها به گمرک رسید بانک باید پول خارجی رو بدهد تا اسناد داده شود.

شما هم زمان با شهرداری الویری، احمدی نژاد، قالیباف، و از آن طرف هم در وزارت کشور با آقایان نوری، موسوی لاری، هاشمی ،کردان، و حالا هم محصولی را تجربه کردید تعاملتان با کدام یک از این دوگانه‌‏ها بهتر بوده است؟

البته من قبل از این که مدیرعامل مترو باشم 4 سال در هیات مدیره مترو بودم لذا قبل از آقای نوری، آقای بشارتی را هم تجربه کرده‌‏ام.

وقتی که آقای هاشمی رییس جمهور بود من عضو هیات مدیره بودم وقتی آقای خاتمی رییس جمهور شدند من که از دفتر آقای هاشمی بیرون آمدم آقای نوری وزیر کشور شد و ایشان زنگ زدند و گفتند بیا مدیرعامل و رییس هیات مدیره باش.

در دوره آقای هاشمی نفت 9 دلار بود، در آن دوره 800 میلیون دلار با وجود وضعیت آن زمان فاینانس کردیم و تجهیزات خریدیم به گونه‌‏ای که هم اکنون همه آن چیزی که نقد شده و در حال بهره‌‏برداری است از همان 800 میلیون دلاری است که درسال 75 و زمان آقای هاشمی خریداری شد و بعد در سه سال متوالی نقد شد و راه‌‏اندازی شد.

در دوره آقای خاتمی هم نفت متوسط 15-16 دلار بود آن دوره هم 800 میلیون دلار از وزیر کشور وقت( آقای بشارتی) گرفتیم در زمان آقای خاتمی اتفاق دیگری که افتاد این بود که بر اساس لایحه‌‏ای 2 میلیارد دلار از مجلس اجازه فاینانس گرفتیم.

در آن زمان خط 1.2 و5 را ساخته بودیم و می‌‏خواستیم خط 3 .4 را بسازیم بنابراین این دو میلیارد دلار عدد خوبی بود که در سال آخر ریاست جمهوری آقای خاتمی یعنی سال 83 برای سال 84 تصویب شد و باز هم 2 هزار میلیارد تومان مجوز فاینانس مجلس را داشتیم که آقای احمدی نژاد رییس جمهور شدند صحبت کردیم که ما 3و4 را فاینانس گرفتیم و چون می‌‏خواهیم خط 6و7 را هم شروع کنیم و اعتبار می‌‏خواهیم بنابراین ایشان هم به ما 900 میلیون یورو برای این دو خط با مصوبه شورای اقتصاد مجوز فاینانس داد.

پس با تصویب مجلس نزدیک به بیش از 3 هزار و اندی میلیارد تومان مجوز نقدینگی فاینانس داشتیم و اتفاق بدی که افتاد این بود که در این شرایط به دلیل تحریم بین المللی و مسایل هسته‌‏ای نتوانستیم از خارج فاینانس کنیم.

در این شرایط تنها اتفاق خوبی که افتاد این بود که قیمت نفت بالا رفت و از این طرف نتوانستیم فاینانس انجام دهیم ولی با توجه به این که متوسط قیمت نفت بالای 70 دلار بود پس دیگر احتیاجی به فاینانس و قرض خارجی نبود چرا که ما زمانی فاینانس می‌‏کردیم که درآمدی نبود و ما مجبور بودیم که فاینانس کنیم.

یعنی از نظر شما باید دولت به جای مجوز فاینانس اجازه برداشت از حساب ذخیره ارزی را می‌‏داد؟
بله، با توجه به این که پول ما ارز است و در واقع در زمانی که ما فاینانس می‌‏کنیم داریم از پول خودمان در بانکهای خارجی برداشت می‌‏کنیم پس ما از پول خودمان قرض می‌‏گیریم و با بهره 7 درصد یعنی دو برابر سودی که بر روی پول ما می‌‏دهند پرداخت می‌‏کنیم این کار درستی نیست و سیاست درست این بود که ما که مصوبه مجلس را داریم به ما اجازه دهند که از این افزایش درآمدها استفاده کنیم.

از طرف دیگر باتوجه به این که ما از شرکتهایی هستیم که باعث صرفه‌‏جویی سوخت می‌‏شویم، اولویت ما در مواجه با بقیه بخش‌‏ها برای استفاده از ارز نفتی بیشتر است.

چرا که اگر ما این درآمدها را صرف توسعه مترو کرده و با افزایش استفاده از مترو میزان مصرف سوخت را به میزان قابل توجهی کاهش خواهیم داد که این امر خود با کاهش تقاضا برای واردات بنزین باعث افزایش درامدهای نفتی کشورخواهد شد.

در نتیجه تنها شرکتی هستیم که با اولویت اول محق استفاده از این درآمد هستیم، اگر ما روزانه 5 میلیون سفر انجام دهیم روزانه 3 الی 5 میلیون لیتر بنزین کمتری مصرف خواهد شد.

ولی متاسفانه با توجه به این همه مزیت اجازه استفاده از حساب ذخیره ارزی را ندادند و با توجه به این که می‌‏دانستند ما نمی‌‏توانیم به خاطر شرایط بحران از فاینانس استفاده کنیم وحتی یک ریال هم به ما تزریق نکردند.

این باعث شد مقداری کارهای ساخت و ساز عقب بیافتد.

ولی با توجه به این که سال گذشته چندین باربه مجلس رفتیم هم قالیباف وهم مجلس پول مناسبی را به عنوان ریال برای ما در نظر گرفت هرچند که این میزان حدود 20 میلیارد تومان است و حتی با توجه به کم بودن این عدد ولی توانستیم به پشتوانه این عدد تمام تونل های تجریش و خط 3 و4 و6 را تمام کنیم که اگر پول برسد با سرعت بیشتری ادامه دهیم.

به طور کلی چقدر اعتبارلازم دارید؟ با توجه به این که طی سالهای گذشته هم کمبود اعتبار داشتید؟
ما کلاً 4 هزار میلیارد تومان پول لازم داشتیم که طی این سال‌‏ها فقط 350 میلیارد تومان پول گرفته‌‏ایم و این یعنی یک دهم اعتبار مورد نظر ما.

پس شعار شهردار پایتخت برای ساخت سالانه 15 کیلومتر مترو محقق نخواهد شد؟
البته امسال 15 کیلومتر با توجه به اقدامات سه سال گذشته محقق خواهد شد. ولی این میزان که امسال راه اندازی خواهد شد را نمی‌‏توان با حداکثر توان استفاده کرد.

مترو سازی تنها ساخت تونل و ریل نیست و نیازمند برق بسیار قوی است تا هر دو دقیقه بتوان قطار اعزام کرد بنابراین خط راه می‌‏افتد ولی از تمام ظرفیت آن استفاده نخواهد شد به این جهت بود که اصرار داشتیم اجازه بدهند از حساب ذخیره برداشت کنیم تا ازحداکثر توانمان استفاده کنیم .

در حال حاضر، 2.5 کیلومتر از خط 4 راه افتاده و ادامه آن تا میدان شهدا و میدان انقلاب که حدود 7 کیلومتر است نیز امثال به بهره‌‏برداری می‌‏رسد و ازطرف دیگر در خط میرداماد و تا قیطریه که آن هم حدود 7 کیلومتر است راه اندازی خواهد شد و از علم و صنعت تا چهار راه پروین نیز راه اندازی خواهد شد که ان هم حدود 5 کیلومتر است که در جمع از 15 کیلومتر هم بیشتر است.

در عوض برای راه اندازی همین خطوط جدید مثلا برای خط انقلاب تا شهدا حداقل 12 قطار می‌‏خواهم که قطار ندارم و باید پول لازم تخصیص یابد تا بتوانم با ورود قطار این سرویس‌‏ها را ارائه کنم . مثلا برای ارسال هر دو دقیقه قطار نیازمند سیستم سیگنالی هستیم و وقتی این سیستم وجود ندارد مجبورم هر ده دقیقه قطار اعزام کنم تا این قطارها به هم برخورد نکند و این قضیه برای سایر خدمات از جمله مخابرات،پله برقی،تهویه هم وجود دارد .

پس در این راستا بود که چندی پیش از بلاتکلیفی 10 ایستگاه به دلیل عدم وجود تجهیزات خبر دادید؟
بله ،همین مسیر انقلاب تا شهدا معطل رسیدن تجهیزات است چرا که تونل ساخته شده و ایستگاه نیز کامل است و حتی قطار هم از خط دو آورده ایم که بگوییم این ایستگاهها اماده هستند ولی اگر بخواهیم ظرفیت بگیریم نیازمند تجهیزات هستیم.

آقای مهندس فارغ از بحث همکاری‌‏ها دوران طلایی شما کدام دوران بود؟
دردوره آقای هاشمی فقط توسط ایشان حمایت می‌‏شد و کسی موافق مترو نبود .به گونه‌‏ای که سازمان برنامه ریزی و حتی خود مردم کی گفتند که نیازی به مترو نداریم.

به طور کلی مترو از پیش از انقلاب شروع شد و تا سال 60 تنها 2 کیلومتر از مترو ساخته شد و پس از آن یک عده از انقلابیون گفتند که ما مترو نمی‌‏خواهیم و دلیلشان را هم هزینه شدن بودجه برای ایجاد زمینه مهاجرت روستاییان به شهرها می‌‏دانستند ومعتقد بودند که باید این هزینه‌‏ها در خود روستاها و شهرها هزینه شود .

دران زمان اقای هاشمی رفسنجانی در سال 60، خطبه‌‏ای به نام خطبه مترو خواندند چون ایشان هم نماینده شهر تهران و هم رییس مجلس بودند.( 5 نفر از نمایندگان تهران با هم جلسه ای داشتند به نام مجمع نمایندگان تهران ) مشکلات تهران را بررسی می‌‏کردند و به این نتیجه رسیدند که باید برای تهران مترو ساخت بنابراین به دولت وقت ( آقای میر حسین موسوی ) درخواست ساخت مترورا دادند که مخالفت شد.

بنابراین در سال 63 آقای هاشمی در نماز جمعه‌‏خطبه ای خواندند در باره مترو.

بنابراین چون دولت پولی را بابت مترو ندادند و تصمیم گرفته شد که مترو ساخته شود و درآمدهای خود را از محل تجاری، فروش بلیط تامین کند این بحث‌‏ها تا سال 65 ادامه پیدا می‌‏کند و تا زمانی که آقای هاشمی رییس جمهور می‌‏شوند بنابراین از سال 68 خودشان مترو را حمایت می‌‏کردند به طوری که در طول 8 سال ریاست جمهوری آقای هاشمی اقای ابراهیمی مدیرعامل وقت مترو کاملا از سوی ریاست جمهوری حمایت می شدند و حتی یکی از دلایلی که من به مترو امدم هم همین بود.

در دوران ایشان همه مخالف مترو بودند و حتی وزارت کشور هم بحث مترو را پیگیری نمی‌‏کرد و خود ایشان بودند که مترو را حمایت می کردند و پیگیر موضوع مترو بودند به طوری که اقای ابراهیمی هر مشکلی پیدا می‌‏کرد زنگ میزد به من ( رییس دفتر اقای هاشمی در زمان ریاست جمهوری وی ) و با انتقال به اقای رفسنجانی مشکل مترو به طور مستقیم حل می‌‏شد و اگر این اتفاق نیفتاده بود این مترو الان را هم نداشتیم .

در دوران آقای خاتمی که من هم به مترو آمدم دورانی است که مترو راه افتاد و این امر با استقبال بسیار خوب مردم مواجه شد و همه به طرف مترو امدند و حالت قبلی که همه مخالف مترو بودند را از دست دادیم ولی در ان تاریخ ما در فکر توسعه مترو نبودیم و می خواستیم از همین ظ رفیت ایجاد شده استفاده کنیم .

در این دوران وضع مترو چطور شد؟
فرض کنید در سال 77 خط کرج با سه ایستگاه راه افتاد و سال 78 امام خمینی تا صادقیه راه افتاد و سال به سال ان چیزی را که ساخته بودیم راه می افتاد و همین گونه سال به سال بر تعداد ایستگاههای در دست بهره برداری اضافه شد تا سال 82-83 بحث توسعه مترو مطرح شد و چون با استقبال مردم مواجه شده بود تنها تهران مترو نمی ساخت و مشهد و تبریز و شیراز و .. نیز در حال ساخت مترو بودند لذا دوران خوبی بود چرا که آقای خاتمی علاوه بر این که اجازه توسعه مترو تهران را داد سایر شهرها نیز صاحب شرکت مترو شدند و علی رغم این که پول کم بود ولی اجازه داده شد از فاینانس استفاده شود.

و در دوران آقای احمدی نژاد چه اتفاقی افتاد؟
در دوران ایشان با توجه به این که ایشان خودشان حمل و نقلی هستند و نه خودشان و نه تیم شان مخالف مترو نیستند ولی دو اتفاق مهم رخ داد یکی همین مسله تحریم های بین المللی است.

ما در این دوران از اقای احمدی نژاد هم پول گرفتیم ، 900 میلیون یورو برای خط 6و7 پول گرفتیم وحتی در زمانی که برای 3و4 هم از اقای خاتمی پول گرفتیم من مدیر اقای احمدی‌‏نژاد در شهرداری بودم یعنی با نامه ایشان برای مترو پول گرفتیم پس این گونه نیست که نخواهند برای مترو اعتبار تخصیص دهند.

متاسفانه مترو همانند کودکی است که از روی توجه زیاد مورد بی مهری قرار می گیرد به گونه‌‏ای که هم اکنون با توجه به مزایای استفاده از مترو دقیقا عکس دوران اقای هاشمی اتفاق افتاده و همه می خواهند در کنار مترو ، تراموا؛ مونوریل هم بسازیم و سر این که کی چه بسازد دعواست.

مثلاً آمدند یک شرکت قطار شهری ساختند که انها هم مترو بسازند، یا حومه‌‏ای‌‏ها که قبلا کار ساخت مترو بین شهری برعهده ما بوده بر عهده گرفتند و گفتند شما نسازید بگذارید راه آهن بسازد .

نکته دیگر هم مسله تحریم بوده که برروی بودجه تاثیر گذاشته است ولی جایگرینی برای ان دیده نشده است که البته نمی‌‏توان گفت اختلافات سیاسی اثر نداشته است.

البته ما از اول سال تا اخر سال حرف نمی‌‏زنیم و سعی می‌‏کنیم با پشت پرده و روابط مسئله را حل کنیم ولی وقتی به ماه اذر می‌‏رسیم مجبوریم که حرف بزنیم.