دلتنگی ساپینتو برای جو ورزشگاه آزادی
سرمربی استقلال اعتراف کرد که این تیم در جو ورزشگاه آزادی عملکرد بهتری دارد.
استقلال در یکی از حساس‌ترین مقاطع فصل، همچنان از ورزشگاه آزادی دور است؛ استادیومی که سال‌ها خانه‌ی آبی‌ها بوده اما به‌دلیل پروژه‌ی طولانیِ بازسازی از دسترس خارج شده و گفته می‌شود تا اواخر سال ۱۴۰۵ هم آماده نخواهد شد.
پیام روشن ساپینتو در نشست خبری پیش از بازی با الوحدات این بود: «قدرت ما، هواداران ما هستند»؛ اما وقتی بازی‌ها به شهدای شهر قدس با ظرفیتی حدود ۱۰ هزار نفر منتقل می‌شود، همان قدرت ذاتی استقلال هم به‌ناچار کوچک می‌شود. سرمربی پرتغالی می‌گوید تفاوت فضا و فشار سکوها در آزادی با هر ورزشگاه دیگری «زمین تا آسمان» است و همین، یک امتیاز خانگی حیاتی را از تیمش می‌گیرد.
ساپینتو توضیح داد که با مدیریت باشگاه درباره گزینه‌های جایگزین صحبت کرده‌اند؛ حتی ورزشگاه پارس شیراز هم روی میز بوده، اما شرایط میزبانی مهیا نشده است. از نگاه او، مسئله فقط جغرافیا نیست؛ کیفیت میزبانی، دسترسی، امنیت روانی بازیکنان و البته حجم و صدای تماشاگر تعیین‌کننده‌اند. استقلالی که باید برای نجات مسیر آسیایی‌اش بجنگد، حالا مجبور است در استادیومی بازی کند که از نظر ظرفیت و زیرساخت، یار دوازدهمش را محدود می‌کند.
پیام دوم ساپینتو اما عمل‌گرایانه بود: تا وقتی آزادی نیست، باید شهر قدس را «خانگی» کرد. او از هواداران خواست هرچه می‌توانند سکوها را پُر و پُرصداتر کنند؛ چون در بازی‌های بسته و فرسایشی (مثل همین جدال با الوحداتِ تدافعی) فشار پیوسته‌ی سکوها همان میلی‌مترهای کم‌یابی را می‌سازد که بازی را به سود میزبان کج می‌کند. به‌بیان ساده، اگر آزادی «توربو»ی انرژی استقلال بود، حالا تیم باید با بهره‌وری بالاتر از صدای کمتر نتیجه بگیرد.
از زاویه فنی هم این دوری بی‌هزینه نیست. تیم ساپینتو برای شکستن دفاع ۵-۴-۱ حریف به ریتم سریع، صبر و تداوم حمله نیاز دارد؛ مؤلفه‌هایی که با تشویق موج‌دار و همگانی، پایدارتر می‌شوند. افت طبیعیِ دامنه‌ی صدا و تعداد تشویق‌کننده‌ها در شهر قدس، همین تداوم را تهدید می‌کند. سرمربی استقلال رک‌وراست گفت: بدون حضور پررنگ هواداران، بخش بزرگی از مزیت خانگی تبخیر می‌شود؛ بنابراین باید با انضباط تاکتیکی، مدیریت احساسات و صدای بی‌وقفه‌ی همان ۱۰ هزار نفر این شکاف را جبران کرد.
جمع‌بندی ساپینتو صریح بود: استقلال فعلاً آزادی را ندارد، اما فینال‌هایش ادامه دارند. او وعده‌ی ناممکن نداد؛ فقط خواست که همین بستر موجود به حداکثر برسد: «بیایید، ۹۰ دقیقه تشویق کنید و نگذارید بازی لحظه‌ای بی‌صدا شود.» در نبود آزادی، «آزادیِ صدا» تنها سلاحی است که می‌تواند کمبود ظرفیت را جبران کند؛ به‌ویژه همین حالا که نتیجه‌ی بازی با الوحدات می‌تواند مسیر آسیایی استقلال را تعیین کند.
