در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۸۱۷ مطلب
«با تکیه بر میراث فرهنگی غنی ایران و بهره‌گیری از دستاوردهای علمی معاصر و نیز ترکیب قصه‌گویی فارسی، بازی‌های سنتی، موسیقی‌درمانی و سیستم‌های حمایت خانوادگی و اجتماعی، می‌توان امیدوار بود که کودکان ایرانی نه تنها از آثار روان‌شناختی این جنگ بهبود یابند، بلکه قوی‌تر و مقاوم‌تر نیز شوند. زخم‌های ناپیدا امروز می‌توانند با مراقبت مناسب، به منبع قدرت و مقاومت فردا تبدیل شوند.»
«اگر ایران به قابلیت‌های هسته‌ای دست یابد، کشور ما نیز در خطر است. ما ۳۰ دقیقه با اسرائیل فاصله داریم. قبرس از راه‌حل دو کشوری حمایت می‌کند.»
روحانی بر طراحی استراتژی ملی نوین تأکید کرد که باید براساس خواست مردم باشد. این استراتژی باید نقاط قوت ۴۶ سال گذشته را تقویت و نقاط ضعف را اصلاح کند. او پیشنهاد کرد که در صورت تردید در تصمیم‌گیری‌ها، با مردم مشورت شود تا استراتژی ملی بر توسعه و عظمت ایران متمرکز باشد، ضمن اینکه در حد توان به دیگران کمک کند.
وزیر خارجه ایران گفت: اکنون به عنوان یک کارشناس روابط بین الملل، تصوری از قریب الوقوع بودن جنگ ندارم.
در حال حاضر کانون سیاست خارجی کشور ما نیز مسئله اسرائیل است. به طور کلی رفتارهای اخیر مقام های اسرائیلی را نه شوآف می‌بینم نه فقط در راستای رعب و وحشت. بلکه این رفتارها می تواند مقدمه ای برای شروع مجدد جنگ باشد.
صادق حسینی، روزنامه‌نگار نوشت: شاغلین در مجلس خیلی انقلابی و حداقلی به پزشکیان حمله می‌کنند: چرا واقعیت‌ها را گفته و او را متهم به ضعف کردند؛ اما عراقچی فاش کرد: کشور ۳ بار در آستانه جنگ قرار گرفت و دولت برای این شرایط مانورهای آمادگی برگزار کرده است. پزشکیان شعار نداد و عمل کرد؛ پایداری از این ناراحت است.
حضرتی با رد احتمال آغاز جنگ، گفت: دشمن اشتباه محاسباتی داشت و قصد داشت مردم را در مقابل دولت و نظام قرار دهد که موفق نبود. تا زمانی که دشمن نتواند ضعف‌های خود را جبران کند، جنگی آغاز نخواهد شد؛ و این جبران به این زودی‌ها ممکن نیست. مردم باید مطمئن باشند و به زندگی طبیعی خود بازگردند. هیچ جنگی نشده و نخواهد شد.
پیوند تنگاتنگ میان پیشرفت یک کشور و واکنش متقابل رقیب یا دشمن آن وجود دارد. این چرخه را می‌توان نوعی «واکنش زنجیره‌ای» دانست: هر دستاورد هسته‌ای یک بازیگر، بلافاصله به انگیزه‌ای برای دیگران تبدیل می‌شود تا شکاف فناوری و قدرت را پر کنند. در این میان، انگیزه‌ها تنها دفاعی نیستند؛ برخی کشورها توسعه سلاح هسته‌ای را نه فقط برای بازدارندگی، بلکه به عنوان نمادی از پرستیژ ملی، ابزار چانه‌زنی دیپلماتیک و تضمین بقای رژیم سیاسی خود دنبال کرده‌اند.
این که بگوییم «دیپلماسی می‌تواند مانع جنگ شود» گزینه‌ای است که در عین درست بودن، غلط است. از چاه فریب مذاکرات تا تصور رمانتیک جنگ شاید فاصله ادبیاتی زیاد باشد اما در حقیقت دو روی یک سکه هستند که واقعیت‌های میدان و دیپلماسی را نادیده می‌گیرد. نکته جالب توجه اینجاست که هر دو اردوگاه واقعیت‌های موجود را یا نادیده می‌گیرند یا قرائت‌های کاریکاتوری ارایه می‌دهند.
«این نمایشی نیست که از عناصر نومحافظه‌کار دولت ترامپ بیرون بیاید که فکر می‌کردند جنگی که رئیس‌جمهور عاقلانه متوقف کرد، باید ادامه می‌یافت. رئیس جمهور ترامپ باید واضح باشد: او در حال حاضر نمی‌خواهد بحران هسته‌ای دیگری با ایران روی میزش باشد. بهتر است او وقت بیشتری را صرف کند تا بتواند در زمان مناسب، یک معامله جدید را دنبال کند.»
