در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۱۵ مطلب
نشانه‌های ناتوانی در حل مسئله و برنامه‌ریزی، کاملا در قوه‌های مقننه و مجریه مشهود است؛ برای مثال کافی است فقط به طرح دوفوریتی «الزام دولت به تثبیت قیمت‌ها و کنترل تورم» یا ممنوعیت افزایش قیمت‌ها که اخیرا در مجلس در دستور کار برخی نمایندگان قرار گرفته، توجه کنیم.
مسیح مهاجری نوشت: اینکه پرسیده‌اند مگر نظامیان چه کار کرده‌اند که مردم را می‌ترسانید، پاسخ اینست که، چون نظامیان خوبند، حیف است وارد کاری شوند که کار آن‌ها نیست. مخالفت با ورود نظامیان به انتخابات ریاست جمهوری، به این معنا نیست که آن‌ها کار خلافی کرده‌اند. امام خمینی که نظامیان را از ورود به سیاست منع کردند، خیر آن‌ها را می‌خواستند.
احمد زیدآبادی نوشت: به نظر می‌رسد حضور یک نظامی در پاستور اقتضای روند تطور اوضاع ایران در ۳ دهه گذشته و از منظر منطق تحول امری گریزناپذیر باشد! شاید به همین علت بسیاری از مردم از آن هراس ندارند به خصوص اینکه پاستور گرچه برای همه جناح‌ها بسیار وسوسه‌انگیز است، اما آن نقطه بیش از آنکه مولد قدرت باشد به مثابه منزلگاهی برای آزمون صلاحیت واقعی افراد در رفع یا کاهش مشکلات عینی جامعه عمل می‌کند.
قالیباف با شیوه دوگانه‌سازی که میراث احمدی‌نژاد است و مبتنی است بر تولید خشم و نفرت از دولت مستقر و ظاهر‌شدن در شمایل نجات بخش برای غلبه بر مشکلات سود می‌برد. البته این برخورد‌ها بیش از آنکه نزدیک به واقعیت باشد، نوعی تبلیغات زودهنگام انتخاباتی است که در میان مردم و حتی مخالفان جدی اصلاح‌طلبان هم شوقی برنمی‌انگیزد.
اگر دولت روحانی این‌چنین بی‌حفاظ و بی سپر در برابر مخالفان مانده از آن روست که با «مردمی عاریه‌ای» روی کار آمده است؛ مردمی عاریه‌ای ساخته‌وپرداخته اصلاح‌طلبان و دیگر جناح‌های غیررسمی داخل کشور. مردم عاریه‌ای به‌هیچ‌رو به کار هیچ‌کس نمی‌آید. دولت روحانی این فرضیه را اثبات کرد که اگر دولتی باید، مردمی هم باید، و دل بستن به مردم و حامیانِ عاریه‌ای عاقبتی ندارد.
جبهه پایداری و نزدیکانش با وجود اینکه مناصب کلیدی مجلس مانند کمیسیون فرهنگی، امنیت ملی، مرکز پژوهش‌های مجلس، دیوان محاسبات و... را در دست دارند، اما تمرکز خود را بر فرافکنی مشکلات و تقابل با جریان سیاسی مخالفشان قرار داده‌اند. درحالی‌که قالیباف بار‌ها گفته است مجلس می‌خواهد بیش از قانون‌گذاری به نظارت بر دولت بپردازد، به نظر می‌رسد این نظارت هم بیشتر شائبه مچ‌گیری پیدا کرده است که این هم به‌جد از سوی برخی اعضای جبهه پایداری دنبال می‌شود.
هاشمی طباء در رابطه با صحبت‌های محسن رضایی مبنی بر اینکه درآمد سالانه را به ۵۰ هزار دلار در سال می‌رسانیم، گفت: چگونه می‌توانیم درآمد سرانه را ۵۰ هزار دلار کنیم؛ اگر شدنی است راهکار بدهند، باید خط مشی و برنامه ریزی داشت. جالب است که به دلار هم می‌گویند یعنی همه دنبال دلار هستند و چشمشان به آمریکا است. به ریال بگویید چرا به دلار مطرح می‌کنید.
یک حقوقدان گفت: مجلس یازدهم تاکنون دو اخطار از مقام معظم رهبری گرفته است ما تا به حال مجلسی به این وضع نداشته‌ایم.
«محمدرضا باهنر» سیاستمدار اصولگرا گفت: در قبل و بعد از آبان‌ماه برخی از گرانی‌ها، ناکارآمدی‌ها و مطالبات ناشنیده مردم روی هم جمع شد، متاسفانه دولت نیز برای اتفاقی [افزایش قیمت بنزین] که می‌بایست انجام می‌شد رفتار‌های مناسب و خردمندانه نداشت چرا که هر تصمیمی که حاکمیت بگیرد یکسری کار‌های پیشینی، پسینی و همچنین حین اقدام نیاز دارد.
بازگشت پایداری‌ها، آنگاه جدی‌تر خواهد بود که به یاد بیاوریم آن‌ها اگر چه حالا ناچار به پذیرش قید و بند‌های قانون فعالیت احزاب شده و قبول کرده‌اند که مهر وزارت کشور پای اساسنامه حزب‌شان باشد، اما هیچ اظهارنظری از تغییر در مشی و مرام خود نداده‌اند و این یعنی آن‌ها همچنان بر آن ماهیت تشکل‌گریز خود تاکید دارند و در تعریف خود به جز رویکرد سلبی، راه دیگری نمی‌روند.
