در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۹۵ مطلب
یک نکته کلیدی این است که اگر جمهوری‌خواهان به‌طور کامل به «حزب ترامپ» تبدیل شده باشند، او دیگر نیازی به نگرانی درباره حمایت پایگاه سیاسی خود یا اعضای جمهوری‌خواه کنگره نخواهد داشت. در چنین شرایطی، حتی تصمیم او برای مذاکره با ایران و دستیابی به یک توافق، مشابه رویکرد نیکسون در قبال چین، می‌تواند بدون فشار جدی حزبی پیش رود
بهبود روابط ایران و عربستان سعودی به سرعت به همکاری‌های نظامی و امنیتی دوجانبه منجر شده و نشان‌دهنده تمایل عربستان برای فاصله‌گیری از اتحاد‌های سنتی خود با آمریکا علیه ایران است. این روند تحت تأثیر سیاست «اول همسایگان» تهران و با هدف کاهش نفوذ آمریکا و جلوگیری از تشدید تنش‌ها دنبال می‌شود. همزمان، احتمال بازگشت سیاست «فشار حداکثری» از سوی ترامپ، عربستان را به سمتی سوق داده که به جای تکیه بر واشنگتن، به تعمیق روابط با ایران بپردازد تا امنیت خود را به شکل مستقل‌تری تأمین کند.
دیدار اخیر ایلان ماسک با مقامات ایرانی، در کنار ادعای ترامپ مبنی بر توانایی او در دستیابی به توافقی بهتر، نشان‌دهنده پتانسیل تازه‌ای برای کاهش تنش‌ها میان تهران و واشنگتن است. هرچند ترامپ همچنان میان تمایلات ذاتی خود برای مذاکره و انتخاب مشاورانی با دیدگاه‌های تندرو گرفتار است، این تلاش‌ها می‌تواند آغازی برای گشودن فصل جدیدی از دیپلماسی باشد.
میانجی‌گری چین در سال ۲۰۲۳ روابط عربستان سعودی و ایران را بهبود بخشید و به گسترش همکاری‌های اقتصادی، سیاسی و دفاعی منجر شد. این روابط در حالی تقویت می‌شوند که عربستان بر موازنه میان ایالات متحده، ایران و قدرت‌های جهانی تمرکز کرده و در راستای اهداف بلندمدت خود رویکرد تنش زدایی منطقه‌ای را اتخاذ کرده است. بازگشت ترامپ به قدرت می‌تواند چالش‌های جدیدی در روابط دو کشور و همکاری‌های منطقه‌ای ایجاد کند.
کشور‌های عضو شورای همکاری خلیج فارس با بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید با چالش‌ها و فرصت‌های متعددی روبرو هستند. از یک سو، روابط نزدیک ترامپ با رهبران عربی می‌تواند به تقویت همکاری بین آن‌ها کمک کند، اما از سوی دیگر، نگرانی‌هایی درباره بی‌ثباتی ناشی از سیاست‌های غیرقابل‌پیش‌بینی و فشار‌های تهاجمی او علیه ایران وجود دارد. تغییر رویکرد عربستان و امارات به سمت دیپلماسی نشانگر تلاش این کشور‌ها برای کاهش تنش‌هاست، اما احتمال نیاز به مقاومت در برابر فشار‌های آتی آمریکا همچنان باقی است.
تغییرات اخیر در سیاست‌های عربستان سعودی و دور شدن از مسیر عادی‌سازی روابط با اسرائیل، نشان‌دهنده چرخشی بزرگ در مواضع جهان عرب است؛ چرخشی که به‌واسطه ناامیدی از افراط‌گرایی‌های دولت نتانیاهو و نگرانی از عواقب سیاسی طرح‌های الحاق اسرائیل در کرانه باختری و غزه شکل گرفته است. این در حالی است دونالد ترامپ در صورت بازگشت به کاخ سفید تلاش خواهد کرد تا با پیگیری توافقات جدید، فصل دیگری از روابط اسرائیل و عربستان را رقم بزند، اما این هدف تنها در صورتی محقق خواهد شد که اسرائیل از سیاست‌های افراطی و…
نسخه اول سیاست «فشار حداکثری» لاجرم با «مقاومت حداکثری» مواجه شد و نهایتاً به «شکست حداکثری» برای آمریکا منجر گردید. مدرک می‌خواهید؟ به عنوان فقط یک مثال کافی است وضعیت برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران را قبل و بعد از به اصطلاح سیاست «فشار حداکثری» مقایسه کنید. تلاش برای اِعمال «نسخه دوم فشار حداکثری» تنها به «نسخه دوم شکست حداکثری» منجر خواهد شد. ایده بهتر آن است که «عقلانیت حداکثری» را امتحان کنید - به نفع همه است.
فعال شدن بی‌سابقه اپوزیسیون در خارج از کشور و برگزاری دو تجمع بزرگ و البته حمایت از فشار‌های اتحادیه اروپا به ایران و ایجاد کمپین‌هایی همچون درخواست از وزرای خارجه اروپایی برای فراخواندن سفرایشان از ایران و اخراج سفرای ایران از جمله مواردی است که اعتراضات سال ۱۴۰۱ را از مورد‌های مشابه پیش از خودش متمایز می‌کند.
«در نهایت، دیپلماسی هنر این است که بگذاری کس دیگری کار مورد نظرت را انجام دهد. به نظر می‌رسد، پمپئو در به کارگیری این هنر با ترامپ استادانه عمل کرده است. شاید او تاکنون قادر نبوده است که جنگی با ایران آغاز کند، اما او قطعا دیپلماسی میان دو طرف را متوقف کرده است. اگر ترامپ واقعا می‌خواهد با ایران گفتگو کند، باید در وهله اول، مایک پمپئو را اخراج کند.»
شاید در کل، بزرگترین عنصر انعطاف پذیری این باشد که ترامپ از بیان توضیحات غلط بیمی به دل راه نمی‌دهد. ترامپ در مورد مساله ایران هم می‌تواند یک توافق جدید شبیه برجام را یک چیز کاملا متفاوت جا بزند!
